តុបាយ
ក្រោយពេលលោកស្រីអាន់ដ្រេចំណាយពេលវេលាចម្អិនបាយម្ហូបអស់មួយសន្ទុះធំទើបរួចរាល់ហើយម្ហូបទាំងអម្បាលម៉ានត្រូវបានរៀបដាក់ពេញលើតុ។រៀបបាយដាក់លើតុរួចរាល់ទើបឃើញលោកអាន់ដ្រេដើរមកដល់ល្មម។
«ក្យុងឡើងទៅហៅបងឯងមកញ៉ាំបាយជុំគ្នា»
«បាទ» ជេក្យុងបោះជំហានវែងៗយ៉ាងលឿនដើម្បីហៅបងៗទាំងពីរឲ្យមកញ៉ាំបាយជុំគ្នា។
«មកហើយហ្អែស៎! អង្គុយតាមសម្រួលកូន!» ក្រឡែកឃើញជីមីនចុះមកពីលើផ្ទះដោយដំណើរប៉ាក់ពៀចៗលោកស្រីក៏ស្ទុះទៅជួយគ្រាភ្លែតធ្វើឲ្យក្រសែភ្នែកមួយគូដែលឈរសំឡឹងពីខាងលើមានកូនចិត្តខឹងជាខ្លាំង។
«ហ៊ឺស! ដើមដំបូងឡើយផ្ទះនេះគឺជារបស់ខ្ញុំ របស់ទាំងអស់ដែលនៅទីនេះក៏ជារបស់ខ្ញុំ រួមទាំងប៉ាម៉ាក់ក៏ជារបស់ខ្ញុំតែម្នាក់ដែរ ប៉ុន្តែពួកឯង! គឺពួកឯងបានដណ្ដើមវាពីខ្ញុំទៅ» ជេស៊ីននិយាយក្នុងចិត្តហើយឈក្ដាប់ដៃណែនស្ទើតែចេញឈាមសម្លឹងមើលគ្រួសាគេមានក្ដីសុខជាមួយគ្នាទាំងទាស់ភ្នែក។ លោកអាន់ដ្រេដើរមករកជីមីនដែរនោះក៏ក្រឡេកភ្នែកមើលមកខាងលើប៉ះប្រទះគ្នានឹងរាងសង្ហាខ្ពស់របស់ជេស៊ីនឈរនៅខាងលើមិនព្រមចុះមកទើបគាត់ក៏ហៅ÷
«ជេស៊ីនឯងនៅឈរទីនោះធ្វើអ្វី ឆាប់មកញ៉ាំបាយមកប្រយ័ត្នវាត្រជាក់អស់ណា»
«បាទ» ជេស៊ីនខាំមាត់លេបកំហឹងលាក់ទុកក្នុងពោះមួយឡែករួចក៏ដើរមកអង្គុយរួមតុជាមួយជីមីនដែរ។
បន្ទាប់ពីគ្រប់គ្នាមកជួបជុំគ្នាអស់ហើយបាយក៏ចាប់ផ្ដើមដួសម្ហូបដាក់ចានហូបរៀងៗខ្លួន។
«បងជេស៊ីនញ៉ាំបន្លែឲ្យច្រើនៗទៅ» ជេក្យុងនិយាយដោយចាប់បន្លែស្ពៃដាក់ក្នុងចានជេស៊ីន នាយក៏ដួសដាក់ចូលមាត់បាន២ម៉ាត់រួចនិយាយ៖
«អរគុណ! ខ្ញុំក្យុងតែបងឆ្អែតហើយ» នាយពោលដោយសោះកក្រោះទៅកាន់ជេក្យុង។
«ម្ហូបថ្ងៃនេះមិនឆ្ងាញ់ឬ» លោកស្រីចងចិញ្ចើមចូលគ្នាសួរយ៉ាងទន់ភ្លន់ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគាត់ទទួលបានមកវិញគឺជាពាក្យរឹងសោះកក្រោះចេញពីមាត់ជេស៊ីនទៅវិញ៖
