Dört bir yanı dağlarla kaplı bir şehir, kışı soğuk ayazı keskindir Karsın ve o şehirin içinde yanık bir kadın.
Ne o şehrin soğuğu, nede ayazı yetmiyordu kadının yüreğinde ki ateşi dindirmeye.
SEN BENDE EKSİKSİN ONALTINCI BÖLÜM AYNALAR VE HATIRALAR.
Dünyanın içinde kalan unutulmuş bir parça gibiyim. Kimsenin aklına gelmeyen, yada kimsenin eksikliğini hissetmediği bir parça gibi. Bir köşeye atılmış ve görünmeyen o köşede öylece durmaya devam ederken, biri geldi ve beni olduğum o köşeden çıkartıp herkesin görebileceği yere bıraktı.
Şimdi bütün gözler üzerimde ve şimdi herkes bana dikkatle bakarken, ben bırakıldığım yerde de kendimi ait hissetmiyorum. Ne istediğini bilmemek, ne hissettiğini bilmemek dünyada boş bir nefes almak gibi. Her şey boş, herkes boş ve o boşluk hiç dolmayacak olduğunu bilmek ise en büyük eksiklik.
Derin bir nefes verdim ve kocaman şirkette gözlerimi gezdirirken korkuyordum. Barın'ın asistanı olduğumdan Zeynep beni bugün ilk iş günüm diye şirkete getirmişti ama ben daha kapısının önünde durduğum şirketten şimdiden korkuyorum. Hiç bir şey bilmiyorum ve yapmamaktan, Barın'ı rezil etmekten korkuyorum. Zeynep dün geceden beri nasıl çalışmam gerektiğini öğretmişti. Barının yanında durup sürekli not tutmamı ve randevularını ayarlamamın yeterli olacağının, kendisinin de yanımda zaten olacağını söylemişti ama yine de korkuyorum.
Zeynep bana cesaret vermek için elini omuzuma koyduğunda gözleriyle de içeriye geçmem için işaret verdi. Korkuyordum ama cesaretli olmam gerektiğini de biliyordum ve bu yüzden derin bir soluk verip ileriye doğru adım attım.
Yürüdükçe sanki heyecandan yer ayaklarımın altında kayacak gibi hissediyorum ve heyecanımı dindirmek için derin derin soluklar verirken Zeynep'in topuklu ayakkabısının çıkardığı ses rahatlamam asla izin vermiyordu.
Ben spor ayakkabılar ile şirkete gelmiştim ama Zeynep yine her zamanki gibi en şık haliyleydi ve neden böyle olduğunu şirkete girdiğim anda anlamıştım. Herkes sanki podyuma çıkıyor gibi aşırı şık ve kusursuz görünüyordu. Onları öyle görünce bir kez daha buraya ait olmadığım yüzüme tokat gibi çarparken Zeynep'e döndüm.
"Buraya ait değilim." Sesimi duyan Zeynep anında dururken, ben zaten çoktan durmuş olduğumdan onun arkasından kalmıştım ve arkasını dönüp bana baktı.
Anlamayan bakışlar ile bana bakarken ben devam ettim konuşmaya "Herkes aşırı kusursuz ve güzel olurken ben burada sırıtıyorum" dedim ve bakışlarım üzerime düşmüştü. Barın dolaba o kadar çok güzel ve gösterişli kıyafetler yerleştirmişti ama ben içlerinde en sade olacak parçaları seçmiştim ve bu seçimimden şimdiden pişmanlık duydum.
