SEN BENDE EKSİKSİN

18.Bölüm- ELLERDE Kİ ATEŞ

Merhabalar tekrar biz geldik ve sizlere keyifli okumalar dilerim...

Oy ve yorum yapmayı unutmayın lütfen...Desteğinizi bekliyorum....

SEN BENDE EKSİKSİN
                              ONSEKİZİNCİ BÖLÜM- ELLERDEKİ ATEŞ

Bölüm şarkısı Sezen aksu-küçüğüm

Keyifli okumlar...

Zeynep' den

Bir labirentin içinde çırpınıp duruyorum. Ne tarafa dönsem tosladığım şey hep aynı kişi oluyor. Nefes almama izin yok, yolumu bulmaya izin yok, başka bir çift göz görmeye izin yok. Kalbim kendini öyle bir esir etmişti ki, artık oda çıkmak istemiyor bu labirentten ve sessizce bir kabulleniş içinde ölümü bekliyor.
Ne kadar isyan etsem de kalbimin kabullenişini, aklım kabul etmese de, ruhumda artık kalbime eşlik ediyordu. Ortada kalan bedenim ise ruhumun acısını sessizce izliyor ve aynı sessizlik ile ölümü bekliyor.

Olmuyor işte, bazen bazı şeyler olmuyor. Tıpkı beklenen ölümün hiç gelmemesi gibi, sevgiye muhtaç bir kalbin hiç sevilmemesi gibi bazı şeyler olmuyor. Acı çekiyorum, nefes alamıyorum ama herkes yaşadığımı düşünüyor.

Oturdum öylece denizin kenarına ve karı seyrediyorum. Her şey o kadar farklıydı ki yağan kar taneleri bile artık çok farklı yağıyordu. Tıpkı o gün, o bankta oturan, o genç kız gibi bugünde çok farklı. O zamanlar kalbi huzurla, aşkla, çarpan o kızın, bugün kalbi acıyla kavruluyor.

Ufak ufak yağan kar taneleri saçıma yağarken öylece denizi seyrediyorum. Buraya ilk gelişim değildi ama uzun zamandır gelmediğim bir yerdi ve en son ne zaman geldiğimi, hiç unutmadım. O oturduğum eski bank hala duruyordu ve ben sadece onun üzerinde oturup geçmiş hatırladım.

O zamanlar şimdiki kadar güçlü değildim, o bankta otururken. O zamanlar oturduğumda tıpkı bugünkü gibi kar yağıyordu ama ben ağlıyordum. Babam yeni kaybetmenin acısını yüreğimde daha çok tazeydi ve acıyordu. O zamanlar sadece tek bir kişiye sığınmıştım. Yüreğimdeki bu ağırlığı sadece birini alabileceğini inanıyor ve ona sığınıyordum.
Ama bilmeden aslında yüreğimde en büyük yarayı  açan o kişi oldu.

Bugün olduğu gibi öylece o bankta oturduğum da, o gün sadece bir kişiyi aradım ve onun gelmesini istemiştim. Serdar, çocukluğum, gençliğim ve bugünüm ama hep en büyük yaram.
Daha yeni sevgiliydik o zamanlar ve yaşlarımız 21, 23 yaşlarında falandı ve ben babamı kaybettiğim için kendimi buraya atmış, onu arayıp çağırmıştım, o gün.

Serdar babamın öldüğünü bilmediği için bir şeyden haberi yoktu ama ben onun gelmesini istediğim için gelmişti ve ben ağlarken bana bir kar topu fırlatmıştı.
Şimdi ise tıpkı o zaman olduğu gibi oturduğum bakın arkasında bir ayak sesi duydum ama konuşmadı Serdar ve ben omuzumun üzerinde ona baktım. Bugün çağırmamıştım ama tıpkı o günkü gibi gelmişti. Sanki onu ilk defa görüyorum gibi uzun uzun baktım, oda aynı şekilde bana baktı.

Her şey aynıydı, sadece biraz yaş aldığı için yüzü artık daha olduğun duruyordu. O zaman daha doğru düzgün bile oturmayan yüzlerimiz, bugün geçmişin çizgilerine yer verecek haldeydi.

Oda beni izledi  ve sanırım o geçmişte ki kızı bulamadı. O gün ağlıyordum ve gözlerim şişmiş, ellerimde eldiven olmadığı için üşüyen o kız değildim. Çünkü bugün, o gün bende bıraktığı yangın halen üşümeme izin vermiyordu.

Eğildi yere ve aynı o günkü gibi kardan biraz eline alıp, bir kar topu yaptı. O gün ağlayan ben bugün duygusuz bir şekilde seyrediyordum. Geçmişi yaşatıyordu ama ikimizde aynı değildik.