Marrying That Stranger

Chapter 40.1: Save the Best for Last

Chapter 40.1: Save the Best for Last

A/N: mag-iispeech na ba ako? hue.. hue.. nakakaiyak kase mamimiss ko sila Heira.. kayo ba mamimiss nyo sila? mm.. Okay enough na ang aking kadaladalan eto na talaga ang gusto kong sabihin.

This would be the last Chapter of Marrying That Stranger.. at kahit ano pa man ang mangyari sa episode na 'to or sa Prologue ay.. sana suportahan nyo pa rin ako sa aking pagsusulat..

anyways thankyou pala sa readers ng MTS.. :) sa susunod na yung full Thankyou Chapter ko dahil baka mapatay nyo pa ako.

----------------------------

---------------

Heira's POV

I woke up feeling so tired.. Tired of being hurt, tired of being stuck in this hell of a warehouse, tired of thinking and thinking... and lastly tired of hoping that someone would take me away, that someone would rescue me so that I could escape this one hell of a life..

hindi ko na nga alam kung ano ba sa mga yun ang unang iisipin ko dahil kung tutuusin.. mas gugustuhin ko na lng mawala sa mundong 'to. total wala na rin naman yung mga taong mahalaga sa akin.. So why on earth would I like to live? kahit nga siguro wala na yung kaluluwa ko sa katawan ko.. hindi nya na rin gugustuhin pang mabuhay dahil sa sobrang sakit na nararamdaman nito.

Pakiramdam ko ay.. nakakulong ako sa isang kulungan na walang kasiguraduhan kung makakalaya pa ako o kung makalalabas pa ako ng buhay.. Everything in here is preventing me to breathe, kase kahit hindi ako nakasuot ng straitjacket, hindi ako makahinga ng maayos. kahit walang posas sa mga kamay ko, pakiramdam ko may kung anong nakagapos dito na syang humihigpit tuwing kikilos ako.

I wish I could just go and escape for me to breathe.. I wish I could just vanish in mid air so that I could be free.. I wish that I could turn back to time so that I didn't...

so that I'd never end up this way.. I wish that we've never ever met, so that the burdens & pain in my chest have not existed.

"okay ka na ba?" sabi ni Cyntie habang sinisilat ang noo ko

I tried to sit up straight kahit medyo masama pa ang pakiramdam ko

"kelan ba ako hindi naging okay?" sambit ko

"siraulo ka talaga kahit kelan. Lokohin mo na sila wag lng ako 'cause you'll never fool me. I'm your bestfriend Heira, alam ko kapag malungkot ka or kapag may sakit ka.. kahit hindi mo sabihin yun malalaman ko kase kabisado na kita e.. kaya please make use of me, hindi lng naman label yung bestfriend. Kaya nga bestfriend ang tawag sakin kase I'll be always here for you no matter what." sya

I smiled bitterly.. tama nga sya mukhang kabisado na nya ako. I guess hindi naman pala ganun kasamang mabuhay pa sa mundo 'cause I still have her. I still have Cyntie, my bestfriend.

"bestfriend ba talaga kita or ikaw talaga yung totoong nanay ko?" ako

binatukan nya naman ako. which gave me a smile

I was only kidding kase ayoko ng masaktan pa. ayoko ng magsayang ng luha, ayoko na pang pag-aksayahan ng oras ang mga taong hindi naman ako kailangan.

"nababalaiw ka na ba? or talagang naumpog yung ulo mo nung natutulog ka. Ikaw lng yata yung nabatukan tapos masaya pa." sya

yinakap ko na lng sya ng mahigpit to lessen the pain that I am feeling.. para naman kahit konti mabawasan yung sakit, kahit saglit lng...

"wala yung batok na yung sa sakit na nararamdaman ko" sabi ko sabay higpit sa pagyapos sakanya

"Kahit ano pang sakit yang nararamdaman mo ilabas mo lng.. hindi man mawawala yung sakit mababawasan naman 'to ng konti. At makakahinga ka 'y na ng maluwag." she whispered