U.
အပိုင်း ၈
"ကော...ကျန့်ကော"
"အင်"
"ထပါဦး ဆေးသောက်ရမယ်"
ရှောင်းကျန့်ကျောင်းမသွားနိုင်ဘူး။ တစ်ကိုယ်လုံးကိုက်ခဲပြီးဖျားချင်နေတာ။ တစ်ခါမှလက်သီးသုံးပြီးရန်ဖြစ်ဖူးတာမဟုတ်ဘူး။ အခုလည်းမသုံးလိုက်ရပါဘူး တစ်ဖက်ကချည်းသူ့ကိုဆော်သွားတာ။
မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ရိပေါ်က ကျောင်းဝတ်စုံလေးနဲ့။ ကျောင်းသွားဖို့တီလေးရော ဦးလေးဝမ်ရောမနည်းတွန်းလွှတ်လိုက်ရတာ။ လူနာစောင့်သိပ်လုပ်ချင်နေတဲ့ဂျစ်တူးပဲ။
"ဟိုဝင်ဒီဝင် လျှောက်မဝင်နဲ့နော်ရိပေါ်၊ အိမ်ကိုတန်းပြန်လာခဲ့"
ခေါင်းတန်းငြိမ့်ကာ သူ့ကိုမကျေမနပ်မော့ကြည့်တယ်။ ရှောင်းကျန့်အဖြစ်က အသားလည်းနာခဲ့ရသေးတယ် ရိပေါ်ရဲ့မသိမသာစိတ်ဆိုးတာကိုလည်းခံနေရသေးတယ်။ ဒါတောင်ရှောင်းကျန့်နေမကောင်းဖြစ်နေလို့အပြည့်အဝစိတ်မဆိုးတာ။ ဘာကိုစိတ်ဆိုးမှန်းတော့ရှောင်းကျန့်သိမနေဘူး။
"အိုက်ယား တစ်ကိုယ်လုံးမနာတဲ့နေရာမရှိဘူး"
ရှောင်းကျန့်ပိုပိုသာသာလေးညည်းညူပြလိုက်တော့ရိပေါ်မျက်နှာကြောက လုံးဝလျှော့သွားတယ်။
"ဆရာဝန်ခေါ်ပေးမယ်ဆိုတောလည်း ကျန့်ကောပဲဂျီကျနေပြီး"
"မခေါ်နဲ့"
"ကြည့်ပါလား ကျန့်ကော ကလေးလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ ဆေးထိုးရမှာကြောက်နေတယ်"
"မင်းကျောင်းမသွားသေးဘူးလား"
ရှောင်းကျန့်ကုတင်ဘေးမှာပေကပ်ရပ်နေတဲ့ရိပေါ်မျက်နှာက စူပွပွ။ တိုးစိတိုးစိလည်းပြောနေသေးတာ 'မသွားချင်ပါဘူးဆိုနေမှ' တဲ့။
"မင်း ကောဘေးနားမှာလာနေလည်း ကောနာနေတာတွေကပေျာက်သွားနိုင်တာမှမဟုတ်တာ ခေါင်းမမာနဲ့"
အပြင်ဘက်ကနေ ဦးလေးဝမ်ရဲ့ 'ရိပေါ်ရေ..' ခေါ်သံကိုကြားလိုက်တယ်။
"ဦးလေးလိုက်ပို့ပေးမှာမလား"
ခေါင်းငြိမ့်တယ်။ စိတ်က ကျိတ်ကောက်တတ်သေးတာ။ အဲ့အမူအကျင့်ကလည်းရှောင်းကျန့်တစ်ယောက်တည်းအပေါ်ကိုပဲ။
YOU ARE READING
မေတ္တာ / ေမတၱာ
Fanfictionအဝါရောင်တွေစွန်းထင်းသွားတဲ့ မေတ္တာထုတစ်ချို့။ အဝါေရာင္ေတြစြန္းထင္းသြားတဲ့ ေမတၱာထုတစ္ခ်ိဳ႕။
