U.
အပိုင်း ၁၅
ရှောင်းကျန့်တို့ နှစ်ဝက်စာမေးပွဲကြီးကို အားခဲကျော်ဖြတ်နေရချိန် ရိပေါ်တို့အိမ်ဘက်မှာလည်း မိသားစုဝင်အသစ်တွေဝင်ရောက်လာခဲ့ပြီ။ ဦးလေးဝမ်ရဲ့ဇနီးအသစ်နဲ့အတူ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူအရွယ် သမီးတစ်ယောက်ပါလာခဲ့တယ်။ အရပ်စကားပြောရရင် မယားပါသမီး...။
"မေနျန်လို့ခေါ်ပါတယ်အန်တီ"
အိမ်ကိုလာလည်နှုတ်ဆက်ကြတော့ ရှောင်းကျန့်စာတွေနဲ့နပန်းလုံးနေရချိန် ကြားလိုက်ရတဲ့စကားသံ။ လူတော့မမြင်ဖူးလိုက်ဘူး အခန်းထဲစာကြည့်နေရင်း ရေခဲသေတ္တာထဲကရေပုလင်းထွက်ယူတဲ့အချိန် ကြားလိုက်ရတာမို့။ တက္ကသိုလ်ပထမနှစ်ဆိုတော့ သိပ်တော့အသက်မကြီးသေးဘူးပေါ့။ အနောက်ကကြားရတဲ့ခြေသံကြောင့် လှည့်ကြည့်တော့ ထမင်းစားပွဲပေါ်အထုပ်တစ်ချို့လှမ်းတင်နေတဲ့ဝမ်ရိပေါ်။ ဦးလေးဝမ်တို့နဲ့အတူတူပါလာတာထင်တယ်။
"ကော...စာလုပ်တုန်းလား"
"အင်း ပုံသေနည်းတွေ နည်းနည်းထပ်ကြည့်ဖို့လိုသေးတယ်"
"ကောမျက်လုံးတွေရဲနေပြီ"
"ကောမျက်နှာသစ်ပြီးမှဆက်လုပ်မယ်၊ ဒါနဲ့ ဒါကဘာတွေလဲ"
ရိပေါ်စားပွဲပေါ်ချထားတဲ့အထုပ်တွေကိုရည်ရွယ်ခြင်း။
"အာ...အိမ်ကအားရီဟင်းချက်ပြီး ယူလာပေးတာ"
"ဘာကြီး...အိမ်ကအားရီ?"
ရိပေါ်က ဖင်ကုတ်ခေါင်းကုတ်နဲ့
"ဘယ်လိုခေါ်ရမှန်းမှမသိတာ၊ အမေလို့လည်းမခေါ်ချင်တော့"
"ညစာစားပြီးပြီပေါ့"
"ပြီးပြီ၊ ပါးတို့နဲ့အတူတူ..."
"အာ..."
ရှောင်းကျန့်က သူပြောတာကိုအရှေ့ကလူကြီးတွေကြားသွားမှာစိုးတာနဲ့ ခါးကိုကိုင်းလိုက်ပြီး ရိပေါ်နားရွက်နားကိုတိုးကပ်ကာ အတတ်နိုင်ဆုံးအသံကိုနှိမ့်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
"ဒါဆို အဲ့ဒီအားရီလက်ရာနဲ့ ငါ့တီလေးလက်ရာ ဘယ်ဟာပိုစားကောင်းလဲ"
YOU ARE READING
မေတ္တာ / ေမတၱာ
Fanfictionအဝါရောင်တွေစွန်းထင်းသွားတဲ့ မေတ္တာထုတစ်ချို့။ အဝါေရာင္ေတြစြန္းထင္းသြားတဲ့ ေမတၱာထုတစ္ခ်ိဳ႕။
