Spotkanie z przeszłością [NIE BĘDZIE KONTYNUOWANA]

Rozdział 9

Do domu wróciłam wczesnym po południem. Rodziców nie było jeszcze w domu. Przez ten czas chciałam siąść do książek, ponieważ za ten jeden dzień nie obecności w szkole, miałam trochę zaległości. Nie mogłam skupić się na nauce.

Leżałam na swoim łóżku, patrząc się w sufit. Jakby mi ktoś w tej chwili wszedł do pokoju, pomyślałby zapewne, że leżę tak z powodu znudzenia. Chciałabym, aby ta wizja była realna. Wpatrywałam się w sufit. W moich czterech ścianach pokoju jak i w całym budynku, panowała przewlekła cisza. Cisza, która z każdą sekundą i minutą stawała się nie do wytrzymania.

Stopniowo moją głowę, zaczął pochłaniać mrok, a w uszach zaczęło piszczeć. Moje myśli chaotycznie wędrowały po mojej głowie, nie mogąc znaleźć sobie miejsca.

Zastanawiałam się co ze mną będzie, kiedy rodzice wrócą do domu. Bardzo ciekawiło mnie czy może już wiedzą o mojej dzisiejszej nie obecności w szkole. Myślałam nad tym czy przypadkiem już nie zacząć się pakować, jakby chcieli mnie wyrzucić z domu. Na wszelki wypadek do małego workowego plecaka spakowałam najważniejsze rzeczy, czyli portfel z jakimiś oszczędnościami i dokumentami, klucze do domu i telefon wraz z ładowarką. Ktoś mógłby pomyśleć, że nie mogło być tak źle i że za bardzo panikuję. Jednak prawda jest taka, że już nie raz zdarzyło mi się zwiać z domu, a czasem nawet rodzice nie zauważali mojej nieobecności. W takich przypadkach przeważnie szłam nocować do Liv albo Mayi. Nigdy nie mówiłam dziewczynom, dlaczego czasem mi się zdarzy u nich tak nagle zjawić i zostać na kilka nocek, a i one po czasie przestały mnie o to dopytywać. Podczas moich ucieczek również parę razy odwiedzałam moją babcię, tłumacząc się, że miałam wolne od szkoły i postanowiłam ją odwiedzić.

Do plecaka jeszcze upchnęłam bieliznę, ubrania i jeden zeszyt na jutrzejszy dzień do szkoły. Z dołu usłyszałam jak ktoś krząta się po kuchni, a chwilę później kieruję się na schody. Kroki rodziców umiałabym rozpoznać nawet ze słuchawkami w uszach. Mama właśnie weszła na piętro i kierowała się w stronę mojego pokoju. Pełny plecak wrzuciłam na szybko pod łóżko, a kołdrę lekko zsunęłam w dół, aby nie było nic widać.

Drzwi się otworzyły.

- Dlaczego nie było cię dziś w szkole? - mówiła nad wyraz spokojnie, aż dostałam gęsiej skórki na rękach.

- Cóż... - starałam nie dać jej żadnych znaków, że stresowałam się tą rozmową.

- Nadal czekam na wyjaśnienia - podążałam za nią wzrokiem. Weszła do pokoju, zamknęła drzwi i oparła się tyłem o biurku.

- Wczoraj byłam u Olivii, robiliśmy projekt na biologię z resztą grupy i... - matka uderzyła ręką o blat biurka, a ja automatycznie drgnęłam ze strachu.

- Nie wymyślaj mi tu żadnej głupiej bajeczki na poczekaniu - oderwała się od biurka, krzyżując ręce na piersi - Ja myślę, że po prostu znowu poszłaś z tą Harrison. Ona od początku sprowadzała cię na złą drogę. Nie wiedziałam, że jesteś tak naiwna i skłonna do ulegania manipulacji. Nie widzisz, że przez nią nawet opuściłaś się w nauce! - podniosła swój ton - Na początku nie zwracałam uwagi na twój młodzieńczy bunt, tym bardziej jak miałaś na głowię nowe miasto, ludzi i środowisko wokół siebie. Ale tego już za wiele, nie dość, że opuściłaś szkołę w pierwszym miesiącu szkoły, to do tego z tą Mayą! Dziecko mówiłam ci, że zabroniłam ci się z nią kolegować, ale nie, bo po co słuchać matki, która cię wychowała i zna cię najlepiej! Wiem co jest dla ciebie dobre i uważam, że w tym roku dobrze ci zrobi całkowite odcięcie się od znajomych i tych głupich imprez. Masz w tym roku egzaminy! - Wcale mnie nie znasz, mamo. Pomyślałam, dalej siedząc na łóżku, słuchając jej głupot.

- Ale ja nie kłamię! Robiliśmy wczoraj projekt i Olivia mnie poprosiła, żebym u niej została na noc! Stwierdziłam, że jeden opuszczony dzień, a tym bardziej na początku jak nie ma nic ważnego w szkole to mogę sobie na to pozwolić. Ale chyba się myliłam! - poddałam się emocjom.