"Adı Ryuunosuke. Adı batsın orospu çocuğunun. " hafiften başımı salladım.
(earkdşlr bi parantez açalım = animeden zihnimde tasarladığım kişiye uyan bi karakter bulamadım o yüzden ayrı bir karakter koyuyorum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karşıma çıkan ilk en Orspçocu vibe ı veren foto buydu. sanırım Bi webtoondan fln bilmiyorum artık bunla idare edin)
"Katsuki?" Bana döndü. "Ondan nefret etmenin sebebi seni sevmesi mi?" yüzünde bana aptalmışım gibi bakan bir ifade vardı.
"Beni sevmesi mi? Sence sorun o mu amına koyayım! Beni sevmiyor o, sadece sahip olmak istiyor. Takıntılı Piç. Derdi birini elleri arasında tutmak ve bütün hayatına müdahale etmek. Benden istediğini alamayınca sana sardı siktiğimin manyağı! Bu sevgi falan değil. "
Sözlerinde öylesine nefret ve iğrenti vardı ki hiçbir şey söyleyemedim. Katsuki'nin anlattıkların göre bu Ryuunosuke denen adam tam bir ruh hastasıydı. Ama hayatımda olmaması gereken o kadar şey oluyordu ki umursamam gereken en son şeymiş gibi geldi bana.
"Her neyse. Siktir et bu konuyu. Anlattım her şeyi işte, memnunsundur artık?"
"Evime dönebilsem daha memnun olacağım. Bu görev işi ne?"
"Zamanı gelince anlatacağım, ne sabırsız şeysin sen Küçük Efendi." dedi kaşlarını hafif çatarak. Ofladım.
"Peki şimdi ne yapacağız? Bütün gün burada mı kalacağım."
"Ne yapmak istiyorsun?"
"Ne bileyim ben. Burayı hiç bilmiyorum ki." Bana uzunca baktı ve ayağa kalkıp elini uzattı.
"O zaman benim seçtiğim yere gidelim." uzattığı eli hafif tereddütle tuttum ve beni kendine doğru çekmesine izin verdim. Ona çarptığımda gözlerimi kapattım ve gözlerimi açtığım an başka bir yerde buldum kendimi.
Bakış açım giren ilk şey binlerce çiçeğin olduğu bir alandı. Çiçeklerin sonunda karlı dağlar ve dağların üstünde güneş ile bulutlar vardı. Bir anda oradaki sonbahar havasından çıkmış, ilkbahara gelmiştim.
Burası babamın eve yastığı tablolardaki resimlere benziyordu resmen. Buradaki hava dinginleştirici ve huzur vericiydi. Temiz havayı içime çektim.
Katsuki arkamdan çıkıp önden yürümeye başladı. Çiçeklerin arasından geçip arkasını döndü ve bana seslendi. Bende onu izleyip yanina geldim. Durduğu yerde çöküp oturdu. Bende onu izleyip onun gibi yanına oturdum.
"Bu kadar olaydan sonra burası insanı dinginleştiriyor." gözlerini kapattı ve hafif rüzgarın saçlarını uçuşturmasına izin verdi.
"Haklısın." bende onun gibi gözlerimi kapattım. "Burayı nereden biliyorsun Katsuki?"
