Immunitet

Rozdział 5

Siedziałam po turecku na łóżku i czytałam książkę, gdy nagle drzwi mojego pokoju otworzyły się. Zerknęłam w ich stronę, by zobaczyć Lily, która nuciła coś pod nosem, wchodząc do środka. Rude kręcone włosy luźno leżały na jej plecach. Kiedy zamknęła drzwi i obróciła się wokół własnej osi. Sukienka w kwiatki, którą miała na sobie zawirowała. Potem w podskokach ruszyła w kierunku mojego łóżka i opadła na nie plecami, wzdychając z rozmarzeniem.

Kiedy nie zareagowałam westchnęła jeszcze raz.

Wywróciłam oczami chociaż na mojej twarzy widniał szeroki uśmiech.

- Jak było na randce? Oh, powiedz mi, proszę. Jestem taka ciekawa- ironia w moim głosie nie zraziła dziewczyny.

Odwróciła głowę w moją stronę nadal, leżąc i zachichotała.

- Cudownie. Leżeliśmy na polanie pośród trawy i oglądaliśmy gwiazdy...

Jej zielone oczy błyszczały radośnie, ja jednak nic nie mogłam poradzić na wątpliwości, które pojawiły się w moim umyśle. Mój uśmiech znikł.

- To się nie może skończyć dobrze- powiedziałam, patrząc na nią ze zmartwieniem.

Lily pokręciła głową, a potem odwróciła wzrok.

- Przestać być pesymistką- szepnęła, chodź dobrze wiedziała, że mam rację.

- Jestem realistką i po prostu się o ciebie martwię.

Dziewczyna podniosła się i usidła na przeciwko w tej samej pozycji co ja.

- Wiem, ale nie musisz. Wszystko mam pod kontrolą. Nikt się nie dowie. O n i się nie dowiedzą- oznajmiła, ignorując moje powątpiewające spojrzenie.- Nie wiesz nawet jak bardzo chciałabym, żebyś ty też znalazła kogoś w kim byś się zakochała. To takie piękne uczucie.

- Kocham ciebie i to mi wystarczy.

- A ja kocham ciebie- odpowiedziała i złapała za moje ręce, ściskając je.- Zaufaj mi, wszystko będzie dobrze.

***

Leżałam na tarasie, rozkoszując się błogą ciszą, zmąconą jedynie przez szelest liści na wietrze.

Dookoła panowała ciemność.

Przymknęłam powieki i wzięłam kilka głębokich wdechów, starając się uspokoić panującą w mojej głowie gonitwę myśli.

W pewnym momencie usłyszałam jęk wydany przez drzwi od tarasu.

Nadal leżałam na drewnianych panelach, kiedy ciszę przerwał nieco zaspany głos Aarona:

- Czy wszystko w porządku?- zapytał.

- Tak- odpowiedziałam nawet na niego nie spoglądając.- Dlaczego miałoby być inaczej?

Usłyszałam ciche westchnięcie, a następnie kroki.

Chwilę później mężczyzna siedział już obok mnie.

- Wiesz, która jest godzina?

- 04:45- odpowiedziałam automatycznie.

Czułam na sobie jego wzrok i słyszałam trybiki pracujące w jego głowie.

W końcu otworzyłam oczy i podniosłam się do siadu.

- Ile tu siedzisz?

- 33 minuty- odparłam bez zastanowienia.

Od kiedy obudziłam się przez wspomnienie, które nawiedziło mnie we śnie. Od kiedy mój mózg nieustanie, na nowo odtwarza je, nie dając mi spokoju.