Comma -HyunLix-

1

Ben Lee Felix, 16 yaşındayım ve çoktan hayatım bitti. Benim bir psikolojik rahatsızlığı var. Şizofrenim ve sürekli aklımı yitirecek gibiyim. Bir çok kez intihar etmek istedim ama yapamadım. Hastanede kalmak istemediğim için ailem zorlamadı.

Ailemi sevmem, onların hepsi birer şeytan. Okula gidip geliyorum ama herkesin bana zarar vermek istediği belli. Okulda en nefret ettiğim gri saçlı bir çocuk var. Bana zarar vermemesi için kimseye yaklaşmam. Özellikle o gri saçlı çocuğa.

Okula kimse şizofreni olduğumu bilmiyor. Sadece okula gidip geliyorum ve ailemin verdiği ilaçlar ile saatlerce uyuyorum. Okul dışında dışarıya çıkmam kesinlikle yasak, günlük 10'dan fazla ilaç kullanıyorum. İlaçların benim sağlığım için olduğu söyleseler de asla inanmam.

Sürekli içmemek için kavga ettiğimde yemeklerime atıyorlar. Çoğu zaman yemek yemem bile. Tedaviyi reddettiğim için uyku ilacında çözüm buluyorlar. Saatlerce uyumam o şeytanların hoşuna gidiyor olmalı.

Çocukluğumdan beri virgüllere bakış açım çok tuhaftır. Virgüller asla bir son olamazlar. Bu yüzden bende onları severim. Tek çocuğum, ailem tekrar bir çocuk düşünmemişlerdi.

"Felix, yemek yemelisin."

Yine o ilaçlı yemeği bana yedireceklerdi. Artık uyumak istemiyordum!

"Yemeyeceğim."

"Dün az yedin, aç olmalısın."

"İstemiyorum! Rahat bırak beni!"

Ani sinirleniyordum bunların hepsi hastalığım yüzündendi.

"Hadi ama annecim."

"Yaklaşma bana!"

Yastığı ona attığımda geri çekilmişti.

"Çık buradan! Git hemen!"

Kafamda yine sesler yankılanmaya başlamıştı.

'seni öldürmek istiyor!'

'ona güvenme!'

'o insan değil şeytan!'

'seni zehirliyor!'

"Sus! Sus artık!"

Kulaklarıma ellerim ile vurarak sesleri susturmaya çalışıyordum ama o daha da bağırıyordu.

"Sus dedim sana!"

Annemin arkasındaki kapıdan giren yüzü gözükmeyen insanı görünce daha çok bağırmaya başladım.

"Gelme! Yaklaşma bana!"

Kullaklarıma öyle bir vuruyordum ki kızarmış olacaktı. Annem yine kriz geçirdiğimi anlamış olacak ki cebinden ilaç çıkartmıştı.

"Sakın! Sakın yaklaşma bana!"

"Sakin ol oğlum."

"Gidin buradan! Sussun herkes! Yaklaşma dedim sana!"

Elindeki şırınga ile bana gelen annem durmuştu.

"Öldüreceksin beni! Defol!"

Annemin arkasındaki insan daha da yaklaşıyordu.

"Gelme... Gelme dedim sana!"

Yorganın altına girip kendimi saklamaya çalıştım. Ama sesler hâlâ kafamda yankılanmakta ısrarcıydı.

'herkes seni öldürmek istiyor!'

'onlara güvenme!'

'öleceksin!'

'senin yerine geçmek istiyorlar!'

'onları şeytan gönderdi!'

"Susun... Susun artık!"