KoruMA+18

3

“Hoop hop sende kimsin?!”

“Ferit ben Ferit Korhan, sizin yeni korumanızım.”

“Pardon? Benim korumaya falan ihtiyacım yok kendi kendimi korurum çok şükür.”

“Elbette koruyabilirsiniz fakat bana gelen emir böyle, attığınız her adım da yanınızda olmam gerekiyor.”

“Oldu, oldu paşam. Sen otur burada ben gidiyordum zaten. Ablamı koru sen.”

“Şımarık!” dedi, Suna.

“Sensin o!”

“Özür dilerim fakat 3 gün boyunca hiçbir yere çıkamazsınız.”

“Sen mi karar veriyorsun buna?”

“Ben değil, babanız karar veriyor. Bana da uymak düşüyor.”

“Başlarım şimdi babama da, kararlarına da, sana da!”

Yere düşen bavulunu hızla alıp çıkmayı planlarken big boy görünümlü koruma olan kişi kendisini engellemişti.

“Çekilsene!”

“Çekilemem.”

Kapının önünde sağa gittikçe sağ tarafa, sola gittikçe de sol tarafa geçiyordu.

“Bu ne ya! Ölümcül kaçıştaki kişiler gibi sıkıştım kaldım burada!”

“Güzel film, bir ara izleriz.”

“Şundaki rahatlığa bak ya, babama gideceğim ben çık önümden.”

“Tabiki buyrun beraber gidelim.”

“Beraber? Sen çok abartıyorsun farkında mısın?”

“Abartmıyorum bana verilen talimat bu”

“Ya sabır ya sabır!”

Seyran, bir adım atsa o da bir adım atıyor, iki adım atsa o da iki adım atıyordu.

Seyranın her dönüp bakışında ise yüzünde saçma bir gülümseme oluyordu.

“Babamla tek konuşmama da izin vardır herhalde?”

“Tabiki ben sizi burada bekliyorum küçük hanım.”

“Seyran”

“Yok benim ismim Ferit.”

“Seni demiyorum, benim adım Seyran.”

“Biliyorum,”

“O zaman neden küçük hanım diyorsun?”

“Evin küçük hanımı olduğunuz için.”

“Hayır demeyeceksin, ismim Seyran.”

“Peki küçük Seyran hanım.”

“Ya off! Bekleme beni burada git hadi.”

“Daha yeni kaçmaya kalkıştığınız için böyle bir şeye izin veremem.”

“Nereye kaçabilirim bu hâlde? Her yerde korumalar var. Bavulum da içeride kaldı!”

“Peki Küçük Seyran hanım. Ben sizi odanızda bekliyorum.”

“Bekle bekle çok beklersin.” dedi, fısıltı ile.

“Duyamadım?”

“Tabi tabii, bekle sen.”

--------------

“Baba, bu ne demek oluyor??”

“Seyran! Neden kapıyı çalmadan giriyorsun?"

Kazımın, Seyran demesi ile odadaki bütün adamların gözleri Seyrana çevrilmişti.

“Vaay Kazım demek senin küçük kızın bu. Güzelmiş aslında.”

“Yok, değil kızım falan. Bizim evin hizmetçisi o. Küçüklüğünden alıp büyüttüğümüz için baba der bana."

“Ama Seyran dedin Kazım, kimi yiyorsun sen?"

“Yok, Seyranımın adını yaşatsın diye ona o ismi verdik.”

“Baba ne diyorsun bunlar kim?”

“Kahve istemiyoruz çık hadi!”

“Dua et gerçek Seyran değilmişsin.” dedi, şişman ve simsiyah giyinmiş olan adam.

“Feriit! Ferit! Al karını hadi oğlum!"

Seyran bütün bu yaşananlara anlam verememişken Feritin odaya girip,

“Hadi karıcığım gidelim.” diyerek, odadan çıkarması ile bütün ipleri kopmuştu.

“Ne karısı baba! Sen ne saçmalıyorsun. Birisi hemen bana burada ne olduğunu açıklayabilir mi?”

“Seyran! kovuldun. Bu ne saygısızlık, Ferit al karını çık!”

“Kazım bu kız ne diyor? Sen bu şerefsizin gerçek kızı mısın?”

“Evet, öz kızıyım hemde.”

“Kazım?! Sen bize yalan mı söyledin?!”

“Ferit götür onu buradan!"

“Ben hiçbir yere gitmiyorum birisi bana açıklama yapsın!”

“Demek sen bize yalan söyledin,” diyerek, belindeki tabancayı çıkararak Kazıma yöneltti adamlardan birisi.

“Baba!”

Seyran ne kadar bağırsa da nafileydi.
Çünkü o adam silahın tetiğini çekerek Kazımı vurmuştu.

Ve ardından Seyranı işaret ederek,
“Alın kızı!” demişti.

Siyah giyinimli adamlar Seyrana doğru yürümeye başladıklarında Ferit, Seyranın elinden tutarak koşmaya başladı.

Adamlar arkalarından hızla gelirken Ferit, Kazımın bu ihtimallere karşı Ferite gösterdiği gizli ve korumalı alana getirdi.

“Sakın ses çıkarma.” diyerek, tembihledi.
Adamlar uzun bir süre Seyranı arayıp bulamadıkları için, evi taramışlardı.

Silah seslerini duyup, ailesinin öldüğünü anlayan Seyran, daha da hızlı ağlamaya başlamıştı.

Ferit, bir eli ile Seyranın ağzını tutup ses çıkarmasını engellerken diğer eli ile de göz yaşlarını silip sakin olmasını istiyordu.

O da anlamıştı ki, Seyranın ailesi ölmüştü.

_______________________

Dram müziği 🙊🙊🙊🙊