Öğretmen Hanım

4. Bölüm

"Of! Bittim! ambulans! İtfaiye! Yediğim güzelim yemekler yok oldu gitti! İmdattt!" Diye bağıran erkan'a baktım. "Hani yürüyebilirdin erkancığım noldu?" Diye sorduğumda bakışlarını bana çevirdi. "Bu kadar uzun olacağını tahmin etmemiştim öğretmenim" dediğinde gülümsedim

Konağın önüne geldiğimizde Zile bastım . kapıyı açan Ömer Afallayarak bana ve arkamdaki çocuklara baktı "Almayacak mısın bizi içeriye Ömer? Çok uzun yoldan geldik" dedim. Anında şaşkınlığını atıp geçmemiz için kapıyı açtı. İçeriye girdiğimizde, "Ayşeni getirir misin?"
"O günden sonra odasından hiç çıkmadı öğretmen Hanım" dediğinde

"Benim geldiğimi söyle" diye ısrar ettim. "Gelmezse ben çıkarım" diye üsteledim. Ömer pes edip gittiğinde çocuklara doğru döndüm. "Sınıf arkadaşınız Ayşe'nin yanına geldik..." Dedim ve nazlıya elimdeki paketi uzattım. "Bunu ona ver. Hepinizin Ayşenle tanışmasını istiyorum..."
"Biz Ayşeni tanıyoruz zaten öğretmenim ama hiç görmedik" diyen Berfin sözümü kestiğinde "ona yalnız olmadığını hissettirin. Biz onun Kahramanı olucaz anlaşıldı mı?" Diye devam ettim

Kafalarını sallayan çocuklarla önüme döndüm. Tek başına gelen Ömer'i görünce Kaşlarım çatıldı. "Gelmiyor. Üstelik sizin çıkmanızı da istemiyor" dediğinde Kaşlarım daha çok çatıldı. Hızla Merdivenlere doğru yöneldiğimde Ömer durdurmak ister gibi oldu ama sonra vazgeçti

Kapalı olan kapısını tıkladığımda birkaç dakika bekledim ama açmadı. "Ayşen, misafirlerini böyle mi karışılıyorsun" dedim . Çünkü camdan aşağıya baktığına adım kadar emindim. "Arkadaşların senin için buraya kadar geldiler. Bence arkadaşlarına ve sana bir şans vermelisin. Hem ben senin öğretmeninim! Kapıda kaldım resmen ayıp!"

Yaklaşık yarım dakika sonra duyduğum tıkırtıyla gülümsedim. Kapı açıldığında eğilip önünde diz çöktüm. "İstediğini biliyordum" ayağa kalkıp arkasına geçtim. Tam itekleyeceğim sırada Ayşenin sesiyle durdum. "Ya beni böyle görünce arkadaş olmaktan vazgeçerlerse? Ya beni dışlarlarsa? Gitmek istemiyorum, yüz ifadelerini görmek istemiyorum"

Dediğinde anında önüne geçip ellerini tuttum. "Bu düşüncelerini hemen kafandan atıyorsun! Utanacağın sözler söyleme" elimi uzatıp açık olan kumral düz saçlarını düzelttim. Gülümsediğimde "çok güzelsin" dedim ve ayağa kalktım. Arkasına geçip ilerlettim. Ben bile heyecanlanmıştım. Ayşeni düşünemiyordum

Merdivenin başında durduğumuzda çocukların yanında duran karan Bey'in bakışları bize döndü. Yanımıza doğru geldi. bakışlarını gözüme sabitledi. "Vazgeçmeyeceksiniz değil mi?" Diye sorduğunda kafamı iki yana salladım. "Benim sözlüğümde vazgeçmek yok" diye yanıtladım. Belli belirsiz sırıttığında, Ayşeni kucağına aldı. bende sandalyesini aldığımda bahçede gözünü Ayşene dikmiş olan öğrencilerin yanına indik

"Ç-çok güzelmiş" diyen Erkan'ın sesini duyunca gülümsedim. "Ağır gel abiciğim" diyen Karan beyin sesiyle kıkırdağımda nazlı elindeki paketi Ayşene uzattı. "Bunu senin için hazırladık Ayşen" Ayşen paketi alınca nazlı Ayşene doğru uzanıp sarıldı. Ayşen afallayarak nazlıya bakarken nazlı geri çekildi. Ayşen şoka girmiş gibi dona kaldığında, tek tek tanışmaya başladılar

"Diğer kızlar alınıcaksanız alınabilirsiniz, sınıfın en güzel kızı Ayşen" dedi Erkan Ayşen' in karşısına geçmiş gözlerine bakarken. Ayşenin kaşları çatıldığında erkan'a hiç de hoş olmayan bakışlar atıyordu. Bunlar ailecek kaba. "Biz seni çok sevdik Ayşen, kendini yalnız hissetme diye yanına her gün gelicem" diyen Berfinin sözüne Erkan atladı. "Bende! Bende hep gelirim!" Diye bağırdı heyecanla

"Sen arada bir gel" diyen karan beyin sesiyle ona doğru döndüm. "Allah aşkına çocuk bunlar çocuk" dediğimde "olsun, büyümeyecekler mi?" Diye karşılık verdi. Gözlerimi devirdiğimde kaynaşan çocuklara baktım. "Saat geç oldu. Aileleriniz bekler. Sonra yine buluşursunuz. Olur mu?" Dediğimde yüzleri düştü. istemeselerde kafalarını salladıklarında telefonumu çıkarıp tek tek bütün velileri çocukları alması için aradım