Hayırdır??/Odehan

2.4(Bisiklet<3)

(Softbisi)

Hyeongjun:

Sabah saat sanırsam ya on ya da on birdi. Odadan çıktığım gibi anneme çarpmam bir olmuştu. "Önüne bak Hyeongjun, bu yüzden.." Lafını bitirmeden yanımdan geçip gitmişti. Ya sanarsın iki yabancıyız ha. Anne oğul ilişkisi diye birşey yok bizde lan. Soğuk ve kısık bir sesle arkasından günaydın mesajımı ilettikten sonra karşılık alamadan banyoya gittim.

Yüzümü yıkadıktan sonra banyodan çıktım ama ablamı görmeyi beklemiyordum. "Oh, neden gitmedin?" Bana kocaman bir side eye attıktan sonra saçımı çekip cevapladı. "Salak, bu gün işim yok benim." Haa edasında mırıldandıktan sonra ablam bu gün için bir planım olup olmadığını sordu.

"Ya sen de işi bilmiyorsun valla. Jooyeon ve Gaon'la takılsana bu gün."

Kısık bir sesle kulağına fısıldadım.

"Annem evdeyken mi?"

"Ah doğru. E o zaman ben gezdireyim seni."

"Ciddi misin?! Yiaaa çok teşekkür ederimm!!"

"Hatta.."

Kolunu boğazıma doğru sarıp saçlarımı karıştırırken ne kadar nefes alamayıp boğulsam da (👍🏻) cümlesini devam ettirdi. "Şu geçenki crushında gelsin." Duyduğumda zaten boğulmuştum direk. Öksürüklere boğulmuştum. Bunu fark edip kolunu çekti boynumdan. "Ayyy!! Hyeongjun, özür dilerim yaa! Ayy!"

"Rose, kardeşine iyi davran."

Annemin bize laf yetiştirmesine, özellikle benim ile ilgili laf yetiştirmesine şaşırmıştım. "Tamam!" Annem yine dar, mavi, üst kısmı mavi taşlarla kaplı elbisesini giymiş, saçlarını üstten dağınık bir topuz yapmıştı. Makyajı fazla da ağır değildi ama göze biraz batıyordu. Siyah topuklularıysa sanırım bu günki randevusu için kombinini tamamlamıştı.

"Nereye gidiyorsun anne?"

"Lily teyzen ve Amy teyzenle randevuya çıkacağız biz. Belki Jiseok'un babası da olur, teyzenle gelir bilmiyorum."

"Hangisiyle...?"

"Şimdiki."

"Haa, anladım sağol.."

"Bu gün git ablanla. Ne istiyorsan yap. Yatağına bıraktım bu gün giyeceklerini, temiz şekilde geri gelmelerini istiyorum Han Hyeongjun, ona göre hareket et."

"Tamam anne."

"Rose, sana emanet. Fazla şımartma onu."

"Hıhı."

"Gidiyorum ben."

"Taam."

Ablam kapıyı annemin arkasından kapatınca kapının arkasına yaslandı. "RoSe SaNa EmAnEt, FaZlA şImArTmA oNu." İkimiz de gülmeye başlayınca annemiz olduğunu hatırlayıp (🤡) kendimizi durdurmak için çırpınıyorduk şu an resmen.

"Şımartırım! Benim kardeşim değil misin? Hm, sonuçta artık seninde birşeyler yapmaya hakkın var yanii. Hak ettin yani bunca yıldır. Evde otur evde otur nereye kadar? Ablana takıl hayatını yaşa bebeğim!"

"Bebeğim!"

"Aşkım!"

Ablam ona ettiğim iltifattan sonra karşılığını verdiğinde sıkıca sarıldı bana. "Pişt, bana bak bakayım."
Saçlarımdan tutarak (😭) beni kendinden ayırdıktan sonra "Birlikte oldunuz mu siz he?" dedi.....Yüzümün yandığını çok barizce belli ediyordum, artı hissediyordum da.

"Ya! Abla! Ne alaka ya!?"

"Doğru söyle. Anlat hadii, saklama mal."

"Ya tamam.. Hani daha bir birlikteliğimiz yok belki amaa.."