Chapter 29

250 3 0
                                    

Chapter 29: Complete

While Austin was with Maggy on the way home, I was with Emarson in his car. Nagreklamo pa ako kay Emarson dahil gusto ko pa sanang umuwi para makapagbihis pero hindi naman ito pumayag. Sabi niya ay hindi na daw iyon kailangan pa, maganda naman daw ako kahit na malagkit na ang pakiramdam ko sa sarili. 

While in the car, I couldn't help but to think more of what will happen when I see him again. I was so damn nervous, hindi ko alam kung magiging awkward ba kami or something, I was badly thinking how am I able to communicate with him again.

After five minutes of driving, the car stop. Napatingin ako sa labas ng bintana, we were at the hospital's entrance. Bigla naman akong nagulat nang sinabihan ako ni Emarson na bumaba na daw kami.

"H-he was here?" My voice cracked.

Isang tango lang ang ibinigay nito bago lumabas sa sasakyan naglakad papasok, agad din naman akong bumaba sa sasakyan para habulin siya.

Once I reach the entrance, I couldn't help but to wonder why he's here. Sa pagkakaalam ko ay wala namang hilig si Wayne sa pagiging isang doktor, I can't even imagine him being a doctor.

Pumasok kami sa elevator, I saw Emarson press the fifth floor. Tahimik lang kami sa loob, rinig ko din ang mga mabibigat na hininga ni Emarson. Tinanong ko siya kung ano ang nangyari pero hindi naman ito sumagot. Nagpakawala nalang ako ng hininga at kinalma ang sarili.

Due to his sudden action, I couldn't help but to worry. Hindi kaya... Nandito si Wayne dahil may masamang nangyari sa kanya? Is it possible that Wayne is sick?

I laughed to myself. I know that won't happen, that guy was quite strong. Hindi naman ako maniniwalang may nangyaring masama sa kanya o may sakit siya. I guess if that happens, it would be the biggest disappointment I would felt for life.

The elevator opened and revealed us the empty hallway. Naunang naglakad si Emarson kaya agad din akong sumunod sa likod niya, hindi na din ako nag-abalang pantayan ang mga lakad nito. While behind, I could see how Emarson's fist were clenched. Mukhang may pinipihilan itong maramdaman habang nandoon ako sa likod nito.

"J-jean," he stopped, giving me his worried look.

"What was it Emarson?"

"S-sigurado ka bang gusto mo talaga siyang makita?"

Tumango ako at ngumiti, "I am sure to meet him again Mars, please don't worry too much."

Bumuntong hininga ito bago tumango, "then, I will let you see him."

Tumalikod na ito bago nagpatuloy sa paglalakad, sunod lang ako ng sunod sa may likod niya hanggang sa tumigil siya sa may tapat ng isang pinto. For the second time, he stopped and looked at me.

"P-please don't be surprised Jean," he said.

Tumango ako at ngumiti, "I will not Mars."

Hindi na siya sumagot pa at binuksan nalang ang kwarto bago ako dinala sa loob. The next thing I knew, I was already kneeling before a man sleeping casually in a hospital bed. Ramdam na ramdam ko rin ang patuloy na pag-agos ng likido Mula sa aking mga mata.

It was Wayne, dressed in his hospital dress. May kung anong nakabalot sa kanyang leeg, mayroon din sa kanyang paa at hindi ko rin masyadong makita ang buo nitong mukha dahil may nakalagay din na bandage.

"B-bakit? A-anong nangyari?" I could hear my own voice, so broken, so fragile.

"N-naaksidente siya noong unang gabi niya palang dito," Emarson explained.

Under the same skyWhere stories live. Discover now