The Shattered Hearts

Chapter 19

Kinakabahan akong nakaupo sa likod ng athletes bus ng Letran na tutungo sa Ateneo para sa competition. My friends Kaye and Jose will also go there to watch me compete, and I am grateful for that.

My band mates will definitely be there to watch me also. Hanggang ngayon ay hindi parin namin nasasabi ni Tristan na nanliligaw siya saakin sa aming kabanda. Ayaw pa din ni Tristan sabihin hanggat hindi pa rin kami.

Huminga ako ng malalim at umidlip saglit. Hanggang sa naramdaman ko na tumigil na ang bus at isa-isa ng nag-aayos ng mga gamit ang mga kasama.

Inayos ko na din ang bag ko at isinabit sa balikat at bumaba na din ng bus habang sila ay inililibot ang kanilang ulo sa entrance gate ng Ateneo

Umismid ako at napairap dahil sa lahat ng lugar na ayaw kong balikan ay ngayon ay nasa harapan ko na. Tinapik ako ni Coach sa balikat kaya tumango na din ako sa kanya at sumabay sa grupo na pumasok. Dumiretso kami sa pool kung saan may mga timer at flags na ready.

Umupo ako sa gilid at tinanggap ang jacket para makapag warm up. Itinalinko ang buhok ko pataas para madali na para mamaya isuot ang head gear.

Napalingon ako kila Jose na sumisigaw, maraming dalang brown na Lobo at nakasulat sa kanilang T-shirt ang pangalan ko.

Sinalubong ko sila at yinakap, masaya ako na ligtas silang nakarating para manood ng laro ko. Dumagdag iyon para lalo pang lumakas ang loob ko na manalo ngayong araw.

"Salamat sa pag punta,"

"Walang animan iyon Traciel. Magkakaibigan na din naman tayo. Halika picture muna tayo bago ako mangbingwit ng Ateneans." Turan ni Jose at nginuso ang isang player na nag wawarm up.

Sinaway naman siya ni Kaye at kumuha na kami ng larawan. Nag paalam na ako sa kanila ng tawagin na ako ni Coach. Pinanood ko naman ang nga kaibigan ko na umupo sa audience sit habang kumakaway pa rin saakin.

Nakinig na ako sa payo at moyivasyong ibinabato saamin ni coach. Malaki ang masasalamat ko sa kanya ng bigyan niya ako ng oanibagong tactics para lalo pang mapabilis ang aking paglangoy na hindi ko inaasahan na may ganon palang nag e-exist.

Kailanman ay hindi niya pinaramdam saakin na isa akong kalaban sa grupo bagkus sa maikling panahon ay itinuring na nila akong  pamilya

"Ladies and gentlemen, welcome to the final race of the swimming competition. It's the highly anticipated Women's 200-meter butterfly event. Get ready for some exhilarating swimming action!"

I took a deep breath, trying to calm the butterflies fluttering in my stomach. The swimming pool was abuzz with excitement as the crowd eagerly anticipated the start of the competition. This was it, the moment I had been training for - the Women's 200-meter butterfly event.

I stood at the edge of the pool, my heart pounding in my chest. The sound of the crowd faded into the background as I visualized the race in my mind. I knew I had to give it my all, push myself to the limits, and leave everything in the water.

The whistle blew, and I dived into the cool, refreshing water. My body sliced through the surface, and I began my first stroke. The water felt like an extension of me, as if I was born to glide through it effortlessly.

With each stroke, I could feel the power and rhythm of my butterfly technique. The water rushed past me, and my arms propelled me forward with precision and strength. The cheers from the crowd blended into a distant roar, fueling my determination.

As I reached the halfway mark, fatigue threatened to creep in. My muscles burned, and doubt tried to seep into my mind. But I shook it off, focusing on the goal ahead. I knew I had trained too hard to let this opportunity slip away.