The Shattered Hearts

Chapter 6

Matagal akong tumambay sa ilalim ng puno sa likod ng building ng Psychology department. Ayaw ko pa sana itong puntahan baka makita ko si Aiden, hindi ko pa siya kayang harapin after what he said. After what happen. Nasasaktan pa din ako at nalulungkot. 

I didn't attend my first period but instead, sleep under the greenish tree on this campus.

"Traciel,"

Napalingon ako sa lalaking tumawag sa pangalan ko. Hanggang ngayon ay galit pa rin ako sa kanya. Hindi ko maunaawan ang sarili ko kung bakit hindi ako nasasaktan sa bandang dibdib ko pero alam kong masakit lahat ng sinabi niya. I am mad, but is it possible na hindi iyon maramdaman?

Inayos ko ang gamit ko at nagmadaling uamlis ngunit may isang kamay na humawak sa siko ko at pinigilan ako sa pag-alis. Hinarap ko siya at tinaasan ng kilay, sign of asking this person what he will going to ask.

"Sorry kung nasaktan kita, I was just frustrated since lumalayo ang loob saakin ni Ashiana, I am jealous from Liam, her classmates. Mas nagiging malapit sila sa isa't isa."

I crossed my arm at tinignan siya sa mata. He's my friend.

"Wala akong nararamdaman." Ang tanging lumabas sa aking bibig. Tunay iyon. Wala akong maramdaman at maisip. Hindi ko alam kung anong nangyararai sa aking sarili. Walang sasapat na salita na makakapag-discribe ng nararamdaman ko ngayon.

Nakita koa ng kilay niyang nagpapangsalubong hindi dahil sa sinag ng araw na tumatama sa kanyang mukha.

"What do you mean?"

Umiling ako sa kanya at umalis sa harapan niya. Nagiging tanga ako tuwing kausap siya. Kahit naman magpaliwanag ako wala siyang mauunawaan, hindi niya ako maiintindihan. Problema ko ito kaya dapat ako ang magbigay ng solusyon. Bumuntong hininga ako ng maramdaman na naman ang presensya niyang sumusunod saakin.

"Hindi mo ako gusto, right? So why did you tell that?"

Naapakan ko ba ang ego niya at ngayon naman ay siya na ang naghahabol para alamin iyon? Did he like me? Why he is desperate to talk with me? What is this all about?

Tumigil ako sa kanya at marahan ko pang itinulak ang katawan niya ng masyado na kaming malapit sa isa't isa. He step backward and maintain our distance.

"Oo! Totoong wala akong nararamdaman, hindi ako nasasaktan dito." Itinuro ko ang dibdib ko at naiinis na ako sa kakulitan niya.

"Wala akong nararamdaman ditp, pero alam kong masakit lahat ng sinabi mo! Tanggap ko naman eh, pero tiong utak ko hindi ka maunawaan. Naguguluhan na din ako, okey? Pwede ba, ipabalato mo na ito saakin at kahit isnag buwan lang, lumayo ka muna." I plead.

Naalala ko ang sinasabi ni dad saakin kagabi. I need to make a move para magustuhan ako ni Aiden, mag merge ang business ng pamilya namin once, ikasal kami. 

Hinawakan ko ang kamay ni Aiden at yinakap siya. Umiiyak ako sa kanyang balikat ng hindi ko alam ang dahilan. Ano na naman ito?

"Aiden, Aiden, please hindi ko kayang mawala ka. Huwag mo akong iwan..." 

Naramdaman ko ang palad ni Aiden na tumatapik sa aking likod. Tumigil ako sa pagkakaiyak at ngumiti. Nag-angat ako ng tingin sa unahan ko habang nanatili sa pagkakayakap kay Aiden. Napabitiw ako bigla sa yakap ng makita ko si Liam na matalim ang tingin saakin mula sa malayo bago siya umalis sa harapan ko.

"Traceil, don't get me wrong, but I think you are suffering from mental illness. Gusto mo bang samahan kita sa pagchecheck-up?"

Nag-init ang bait ko ng sabihin saakin iyon ni Aiden! Hindi ako baliw! Hindi niya lang ako maunawaan at maintindihan. Sarado ang kanyang isip at kahit anong paliwanag ko hindi niya ako mauunawaan dahil ganon naman siya.