The Shattered Hearts

Chapter 33

Nagising ako sa kaluskos ng paligid. Hindi ko alam kung paano ako nakatulog kagabi. Pagod ang katawan ko at nakaramdam ng hilo.

Hinawakan ko ang kamay ni Ashiana at nagpasalamat sa kanya sa pag-aalaga sa anak ko. "He's awake now." Nagimbal ang aking isip sa binalita ni Ashiana at kahit nahihilo ay pumunta ako sa tabi ng anak ko para tignan kung totoo nga ang sinasabi ni Ashiana.

Saya ang bumalot sa aking puso ng ngumiti saakin ang anak ko. "Mama, I'm strong. I hear you when I am sleeping. Please, don't cry again. My heart hurts when i hear your sobs." Muling tumulo ang luha sa aking mata dahil sa sinabi ng anak ko.

Hinawakan ko ang maliit niyang kamay na pinupunasan ang luha na bumabasa sa pisngi ko "Hmmm, I promise, I won't cry again. I love you, my son." Hinalikan ko ang kanyang noo bago hinayaang si mama ang mag-alaga sa kanya.

Binigyan ko rin ng mahigpit na yakap si papa na nakaupo sa wheel chair. His  body is still weak because of the stab he got. I am glad that my son and my father ate both okey. It lesson my worries.

Lumabas muna ako saglit kasama si Ashiana para bayaran ang hospital bills. She asked me kung kailan ko sasabihin kay Liam, but because of what happened last night, I think I won't ever tell Liam that he has a son, and it is Laurence.

Pumunta na ako sa counter para magbayad at nakita ko doon si Liam. He is paying for Laurence bills. Hinawakan ko ang kanyang braso ngunit marahas nyang inalis ang kamay ko that made ma step backward.

"I already pay for your son bills, huwag na kayong magpapakita saakin telling me that he's my son! Don't ruin my relationship with Karlie, Traciel!"

Tinignan ko siya sa mata para alamin kung totoo ba ang kanyang sinasabi. Did he really mean that?

"He is your son!" Saad ko pa sa kanya at hinawakan siya sa kamay ngunit inalis niya lang iyon at iniwasan ang mga tingin ko.

"Wala akong anak sayo! Hindi kita minahal at hindi kita kayang mahalin."

Lumuhod ako sa harapan niya para magmakaawa na bawiin niya ang kanyang sinabi. Kung alam niya na din naman ngayon na anak niya si Laurence, ayaw ko sana mabago ang pagtrato niya sa anak ko.

Mahal na siya ni Laurence bilang Tito, paano pa kaya kung malaman din ng anak ko na siya ang ama nito, baka labis-labis ang pagmamahal na ibigay ng anak ko sa kanya at itapon niya lang iyon.

Ayaw ko ng masaktan ang anak ko. Kasalanan ko.

Marahas niya akong hinawakan at dinala kung saan walang tao sa paligid. Aligaga pa siyang lumingon kung may tao bang maaring makapakinig sa sasabihin niya. Ganon siya katakot na baka masira ang pamilya nila ni Karlie. He values his family.

"He is not my son, and will never be my son with you!" Madiin niyang sabi na ikinadurog ng puso ko. "I didn't cheat, I only love Karlie and not you, Traciel. So stop this stupidity!" He shouted, which made my knees weaker.

Tuluyan na akong napaupo sa malamig ng sahig ng hospital. Lalo pa akong naiyak ng mahuli ko ang anak kong suot ang patient dress while walking with his swero. Puno pa rin ang balat niya ng mga pasa. Ang kanyang mukha ay basang-basa.

Tumulo ang luha ko. Paano siya nakaalis sa kwarto niya? Bakit kailangan niyang makita akong ganito. Ayaw ko ng dagdagan ang sakit niya. Masyado na siyang maraming napagdaanan.

Yumuko ako ng tuluyan siyang makalapit saamin at galit niyang pinukulan ng tingin ang kanyang ama. Inalis niya ang kamay ni Liam na mahigpit na nakahawak sa siko ko.

"I'm are my child, and if you can't accept that, I would understand, because I also don't want you to be my father."

Pagkakasabi niya iyon ay hinawakan niya rin ang kamay ko at pinatayo.