The Shattered Hearts

Chapter 27

It's been a week, and finally, nakauwi na si Laurence sa bahay namin. He's now okey and healthy. Makulit at masigla na naman.

I am preparing for our food, but Laurence keeps nagging me that he will shower alone because he's already a big boy.

"Okey, okay, just assure me that you will not take that long to shower and turn the warm water on." Sagot ko sa kanya habang naghahanda ng aming packed lunch dahil sabay kaming pupunta sa entertainment.

Natutuwa ako sa anak ko dahil pinilit niya na maaga magising para lamang makasama sa bago kong proyekto. This day din kasi ay makakasama ko siya sa photoshoot and the theme is happy family and I wonder kung paano iyon ipapakita ng set lalo't alam nila na walang father si Laurence.

I am blessed that Laurence is very open about that topic. He never asked me about his father. He never nagged me to introduce him to his father. He always says that he is already grateful that he has me as her mother.

Pumasok ako sa kwarto namin at inantay si Laurence matapos para mabihisan ko siya ng suit na napili niya. Bet nya ang ganon suutan because he wants to be a CEO once he grows up. I sill support him, and I am happy that he already knows what he wants in the future.

"Mama, I'm done!" Sigaw niya at nagtatakbo sa dereksyon ko.

Hinalikan ko ang kanyang noo at inamoy ang buhok. "You're a big boy na nga, you shower well, and you smell good, baby." He pouted when I said that.

"Mama, you said I'm already a big boy, yet you always call me baby. It is contradicting, you know?"

I laughed out loud when he said that. Nanggigigil akos a kabibohan niya. He always makes me happy and fills my emptiness.

Nang matapos ko siyang mabihisan ay sabay na kaming bumaba para kumain ng umagahan. Inalalayan ko siya sa pag-upo sa bar counter at sinagot ang tawag ni Jose.

"Hon, don't forget the call time. Dumiretso na lang kayo sa DreamScape at may ibabalita ako saiyo ng maganda at bongga, hindi lang ikaw ang kasama sa project na ito pati si Laurence may poging inaanak."

Nilingon ko si Laurence na masayang kinakain ang carrot salad na inihanda ko sa kanya.

"Sure, thank Jose. Birthday na ni Laurence sa isang linggo, pwede mo din ba ako tulungan mag prepare? I am also going to thank you and Kaye for always helping me out and being at my side."

"Parang tanaga toh! You don't need to return the favor to us. I am happy that you and Laurence are doing well. Tyaka yung hindi mo pag-iwan saamin sa mga pangarap namin ay sobra na. Don't worry kahit hindi ka humingi ng favor I will volunteer to do it pa rin naman."

Nagpaalam na ako kay Jose ng marinig ko ang pagbukas ng main gate ng bahay. Kinarga ko si Laurence at sinalubong ang bagong dating na sila mama at papa.

Nagbeso ako sa kanila at hinayaang yakapin sila ni Laurence. Agad naman kinuha ni is saakin ang anak ko at nakipaglaro agad ng makapasok kami sa loob ng bahay.

While I was preparing for their drinks hindi ko maiwasang tanungin sila mama. "Akala ko po doon muna kayo ng dalawang buwan? Mukhang napaaga po ata ang uwi nyo?"

Naupo ako sa harap nila mama at papa habang masaya nilang pinapanood si Laurence na maglaro ng toys na pasalubong nila.

"Mama, look, it is a suitcase! It will be good if I bring it to your office, I will look like your boss, Mama! Thank you, lola and lolo, for this great gift."

Lumapit siya sa kanyang lolo para humalik at binuhat naman sya nito para paupuin sa hita ng kanyang lolo. "You're welcome, my favorite, apo. Nag-iisa kang apo ng lolo at lola mo, remember that."

Tinapik naman ni mama ang kabilang hita ni papa para pigilan ito sa pagbibitiw pa ng sinsitibong salita. Yumuko ako bago muli sila tignan. Nag-aalala namang tumingin saakin si mama at binigyan na lang sila ng ngiti na madalas kong ibinibigay tuwing wala akong masabi.

"Umuwi na din kasi ang pamilya nila Karlie dito, plano nila magstay for business."

Tumango na lang ako sa kanila at umalis para ilagay na sa loob ang lunch namin ni Laurence. Kinuha ko ang bag at susi ng sasakyan ko at pumunta sa sala, hindi ko inaasahan ang pagdating ni Aiden at karga nya kaagad si Laurence.

Lumapit ako kay Aiden at hinawakan ang malaking braso niyang umiipit sa maliit na katawan ng anak ko.
"Mama, papa, alis na po kami ni Laurecne. May trabaho pa po kami." Kinuha ko ang anak ko sa bisig no Aiden at hindi pa niya ito ibigay at binigyan ako ng malamig na tingin.

"Trabaho? Si Laurence nagtratrabaho? Mahina ang katawan ng bata!" Madiin ang pagkakasabi niya at doon ako napatawa.

What if magkaroon siya ng anak at ganito sya ka protective. Kung lalaki man iyong magiging anak niya baka maging rebelde at kung babae naman ay siyang kawawa because he has a father who is protective and strict baka lumaking matandang dalawa.

"Isasama ko siya sa trabaho ko, he wants to boss our staff their, at kasama sya sa photoshoot kaya ganyan ang suot niya." Paliwanag ko dito.

Natuwa naman ang kanyang lolo sa nabanggit ko. Nakipag fist bump pa ang dalawa at nangako na magdidiner kami ng magkakasama once Laurence finished his works.

Tuluyan ko na ngang nakuha si Laurence at kinarga habang si Aiden ay kinuha naman ang aking dalang bag. "Ihahatid ko na kayo, mamaya pang 12 noon ang shift ko."

Sumunod na ako sa kanya at sumakay sa passenger sit habang si Laurence ay nakaupo sa likod at naglalaro ng eroplano.

"Nakauwi na sila Liam at Karlie." Nilingon ko si Aiden dahil sa sinabi niya. Alam ko iyon at hindi nya kailangang paalala pa ulit.

"Umuwi na din si Ashiana, to build her business here in Philippines with her rumor boyfriend and father of Ashiana's daughter, I also heard that boss iyon ni Ashiana."

Aiden smirked at me before he started the engine. I know that I hit her core, which made him pissed.

"Akin si Ashiana."

I burst into my laughter when he said that in a serious tone. Akala mo ako ang aagaw sa Ashiana nya.

"Sayong-sayo Aiden. Hindi ko naman aagawin." Pabiro kong sahot sa kanya na lalong kinainis niya.

Masaya ako na hanggang ngayon hindi pa rin nawawala amg admiration niya kay Ashiana. I also want to reconnect with Ashiana and say sorry for the past misunderstanding. Ako ang dahilan kung bakit siya nasasaktan ng nakaraan.

Kahit pagbaliktarin ang mundo ako pa rin ang punot dulo kung bakit nangyayari ito. Why the pain from that past hunter them burdened them, and it hard for them to look forward.