aylar olmuş|texting

29

şebnem ferah-bu aşk fazla sana 

2K🍾🧿🌺💗

  (şu an 505K olmamız...)

2K şerefine günün 5. (BEŞİNCİ) bölümü😘😘

arya (arslan) demirhan
ekim 18, 2019

"sana da kahve aldım gizem." dedim diğer kahveyi ona uzatırken. "sağ ol arya." gizem'le aramızda iki yaş vardı ve bu yüzden bana arya abla diye hitap etmiyordu. "acar nasıl?" diye sordu. "iyi, çok iyi." dedim burukça. "kaza hakkında hiç konuşmadınız mı?" dedi o da. "annem acar'a kazayı tek başına bize doğru gelirken yaptığını söylemiş." "acar'da sorgulamadı değil mi?" umutsuzca başımı salladım. "sana bir şey söylemem lazım." dedi gizem tedirgince. "dinliyorum?" dedim merakla.

"izem hamile."

 "ne?" diyebildim. dilim damağım kurumuştu. "izem, hamileymiş." diye tekrar etti. "acar, peki ya acar biliyor muydu?" dedim umutla. "bilmiyoruz ki. belki izem bile hamile olduğunu bile bilmiyordu. kaza hakkında hiçbir şey bilmiyoruz." bir şey diyemedim. "içeri geçelim mi?" dedim. hastanenin terasındaydık. "olur, hem izem'i görmüş olurum." dedi.

odaya sadece ben girdim. gizem hastane koridorunda bekleyecekti. gözlerim direkt yatakta yatan izem'e kaydı. iki monitör vardı. şimdi anlıyordum, biri bebek için diğeri de izem içindi. hastane yatağının yanındaki koltuğa oturup izem'in güçsüz ellerini tuttum.

 "merhaba izem." sesimin titremesine engel olamamıştım. alnındaki iz geçmişti, onu fark etmiştim. "hamileymişsin, yeni öğrendim." sessizlik. "acar'ı merak ediyorsan, o iyi. başına aldığı darbeden dolayı son bir yılı yok."

"üzgünüm izem. yanına çok uğrayamadım. uyanınca o kadar büyük hayal kırıklığına uğrayacaksın ki. annem sen ve acar hakkındaki her haberi, her fotoğrafı sildirtti." dedim dolu gözlerimle. "üzgünüm." dedim son kez ve ellerimle yüzümü kapatıp ağlamamaya çalıştım. sonrasında o ses duyuldu.

"o iyi mi?"

hızla ellerimi yüzümden çekip izem'e baktım. gözlerini zar zor açıyordu. "izem!" dedim heyecanla. sesimden dolayı yüzünü buruşturdu. "o, iyi mi?" diye tekrarladı sorusunu. "acar iyi, sen nasılsın asıl?" dedim. "bebeğim. o nasıl?" dedi. "bebek, bebeğin de iyi. hayatta." izem tebessüm etmeye çalıştı. "gizem!" diye seslendim. gizem hemen kapıyı açtı. "noluyor?" dedi gizem telaşla. "günaydın abla." dedi izem gülümseyerek. "izem?" dedi gizem hüzünle. izem gülümseyerek kollarını açtı. gizem hemen ona sarıldı. narincesine, onu incitmek istemezcesine.

"iyi misin meleğim?" dedi gizem, izem'in saçlarını okşarken. "iyiyim ablam." dedi ve ekledi, "acar nerde?" "ben doktoru çağırayım." dedi gizem ve kaçarcasına çıktı. izem kaşlarını çattı. "bir sorun mu var arya abla?" yutkundum. "acar, kazada başına bir darbe almış." "ama iyi, değil mi?" diye sordu izem korkarak. "iyi, iyi ama şey..." bunu nasıl söyleyebilirdim ki?

 "arya abla hadisene!" dedi izem telaşla. 

"seni hatırlamıyor!" dedim bir çırpıda.

izem'in gözlerindeki umudun nasıl gittiğini gördüm. "beni hatırlamıyor?" dedi kabullenmek istercesine. "çok üzgünüm." dedim. "beni hatırlamıyor!" dedi izem ve ağlamaya başladı. "noluyor burda?!" diye bağırdı doktor. "acar, beni bilmiyor." diye sayıklıyordu izem. "izem hanım." dedi doktor. izem bize arkasını dönmüş ağlıyordu. "sakinleştirici verin." dedi doktor arkasındaki hemşireye. izem'in hıçkırıkları odayı dolduruyordu.

"bebeğim lütfen." dedi gizem.

izem'e sakinleştirici verdiler. biz gizemle birlikte ise bir enkazın tam ortasında kalmış gibiydik.

izem'in ağlamalarını, hıçkırıklarını bütün koridor duydu🙁
9.8.23'