SENDE YANACAKSIN I YARI TEXTİNG +18

2.6

"Hastanın durumu iyi ama hafıza kaybı geçiriyor."

O an zaman durdu.

Zaman... Sadece benim için değil, yanımda duran ve tüm bunları büyük bir acıyla dinleyen adam için de durmuştu.

Zaman bizim için acımasızca durmuştu.Ama bizim bunu sindirmemiz için durmamıştı, bizi tekrar yıkmak için durmuştu zaman.

Kartal'ın abisiyle göz göze geldim. "Bizi hatırlamayacakmış..." dedim acıyla."Bizi unutacakmış."

Başımı hayır anlamında olumsuz anlamda iki yana salladım. Beni unutamazdı ki o.

"Onu görebilir miyim?" dedim karşımda duran doktora. Doktor başını olumsuz anlamda iki yana salldığında yutkundum.

"Durumu henüz iyi değil."

İKİNCİ GECE

Kartal'ın hastanede kaldığı ikinci gündü. Doktorlar hâlâ hayati tehlikesi olduğunu söylüyorlardı.

Onu görememekten çok korkuyordum.
Ya ölürse?

Ya ona kavuşamazsam? İşte bu sefer benim için ölüm gerçekten gelirdi.

ÜÇÜNCÜ GÜN

Kartal hâlâ hastanedeydi. Doktorlar hayati tehlikesinin kalmadığını söylüyorlardı.

Ama normal odaya almamışlardı.

DÖRDÜNCÜ GÜN

Artık yavaş yavaş umudum tükeniyordu.

Kartal'ın kalbi durmuştu bir süreliğine ama tekrar geri atmaya başlamıştı.

Lütfen benden gitme sevgilim.

BEŞİNCİ GÜN

Kartal'ı artık normal bir odaya almışlardı. Artık onu görmeye gidebilirdik, izin vardı.

Hastaneden içeriye girdiğimde adını hâlâ öğrenemdiğim Kartal'ın abisini gördüm.

Ona başımla selam verdiğimde o da aynı şekilde karşılık verdi.Önden yürüyerek onu geçtiğimde gülerek arkamdan yürüdü.

Kartal'ın kaldığı odanın koridoruna girdiğimde nefes alışverişlerim hızlanmıştı. Utanmasam heycanla ellerimi birbirine vurup, alkış çalacaktım.

Kalbim göğüs kafesimi delip geçerken, nefesimi kesiyor karnımda garip bir şekilde krampların gitmesini sağlıyordu.

Onu gördüğümde beni hatırlamayacaktı.

Bu acıtacaktı ama o hayattaydı. Bu benim için yeterdi. Hayatta olması benim için yeter de fazlaydı.

Kartal'ın bulunduğu odaya girdiğimde içeride olan hemşirenin gözleri bize kaydı. İçeriye girdiğimiz gördüğü an yanımdan geçip gitmişti.

Bu ne kabalık?

Kartal'ı gördüğümde yüzümde buruk bir tebbesüm oluştu."Kartal..." dedim fısıltıyla.İsmini fısıldadığımda gözleri daldığı yerden ayrıldı ve bana kaydı.

Sanki beni ilk defa görmüş gibi bakıyordu.Uzun uzun beni izlerken gözlerinde beni hatırladığına dair hiçbir belirti yoktu ama gözleri yanımdaki adama kaydığında onun gözlerinde göremediğim duygu onun gözlerinde oluştu.

Beni hatırlamıyordu ama abisini hatırlıyordu. Sessizce içimde çığlık çığlık olan kalbimi susturdum.

"Diyar..." dedi şaşkınlıkla. Sesi çok güzeldi. Uzun zamandır duymamıştım. Ben onun sesini bile özlemiştim.

"Yanındaki kız sevgilin mi?" dedi gözleri kısa bir anlığına bana değerken.

Binlerce parçaya bölündüm.

Diyar sessiz kaldığında başımı hayır anlamında iki yana salladım."Onun sevgilisi değilim."

Ama senin sevgilinin Sevgilim. Gözlerim sızladığında ağlamamak için gözlerimi kapattım ve bir süre öyle kaldım.

Gözlerimi araladığımda ise bana bakıyordu. Beni hatırladığı için değil, garip bulduğu için belki de bakıyordu.

Belki de burada ne için burada olduğumu sorguluyordu. Ona nasıl bakıyordum bilmiyordum ama bu daha da derin bir şekilde bakmasına neden olmuştu.

"Kartal..." dedim ona doğru bir adım attığımda."Beni hatırlamıyor musun?" Bana yabancı bir şekilde bakarken dudakları aralandı ve konuştu.

"Kim olduğunu bilmiyorum."

Ona doğru yürümeyi bıraktığımda kalbime binlerce cam parçası saplandı.

Kim olduğunu bilmiyorum.

Geriye doğru bir adım attım, ardından Diyar'ın bana baktığını gördüm.

Bana hatırlayacağını söyleyerek bakıyordu ama o bana böyle bakarken ben umudumu kaybediyordum.

Bir doktor içeriye girdi. Doktora bakmadım, gözlerim Kartal'ın üzerindeydi.

"Öğlenden sonra taburcu olabilirsiniz," dedi doktor.

Bunları söyledikten sonra gitti.

Gözlerim doktorun gittiği yola dalıp gitti.

❤️‍🔥

Merhaba, ilham Perilerim!

Sizce bu bölüm nasıldı?

Kartal Liva'yı hatırlar mı?

OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN SEVİLİYORSUNUZ!

❤️🦋🐊