2.7

207 13 14
                                    

Sessizce, büyük bir acıyla ona baktım.

O gerçekten beni hatırlamıyordu. Buna inanmak istemiyordum. Bu daha da canımı yakıyordu.

Yutkundum.Onun gözleri bana dönmedi.

Hatta hiç bana bakmadı ama ben sürekli onu izliyordum. Hatırla Sevgilim.Sana ihtiyacım var.

❤️‍🔥

Kartal taburcu olmuştu ve artık eve gelmiştik. Yani Kartal'ın beni kaçırdığı eve.

Diyar'ın söylediğine göre yurtdışından buraya kardeşi için gelmişti. Kardeşini çok seviyor olmalıydı.

Kartal'ın her hareketini izlerken korku filmi izlediğimiz koltuğa oturdu, gözlerim doldu.

Bunu başımı hafif aşağı eğerek gizledim ama içimde garip bir şekilde büyük bir acı vardı.

Aklıma daha önce yaşadığımız bir anı geldi.

Bakışları dudaklarıma kaydığında gerildim."Aklıma çok farklı şeyler geliyor," diye fısıldadı, nefesi dudaklarıma çarparken. Dudaklarıma çarpan nefesi uyuşmamı sağlıyordu.

"Aklına gelen şey ne?" diye sordum, hiçbir şey anlamayarak. Tabii ki ilk başta hiçbir şey anlamamıştım ama daha sonra, "Bunu üzerinde denememi ister misin?" dediğinde gözlerim irice açılmış sonunda ne dediğini anlamıştım.

Gülümsedim. Yanımda hissettiğim hareketlilikle başımı omuzumun üstünden hafif çevirdim ve kim olduğuna baktım.

Diyar yanımda durmuştu."Neden ayakta duruyorsun?" diye sordu, kaşları çatıldığında.O da benim gibi Kartal'ı izliyordu.

"Böyle iyiyim." Hiç iyi değildim.

"İyi değilsin," dedi sanki düşüncelerimi okumuş bir şekilde. Onu başımla onayladım.

"İyi değilim."

"Onunla konuş," dedi bana yardım olmak için."Belki böyle biraz daha iyi olabilirsin. Eski anılarını anlat ona. Fotoğraflarını göster."

Başımı olumsuz anlamda iki yana salladım."Hatırlamayacak beni." Acı tam kalbimin üzerinde yuvasını kurdu.

"Denersen hatırlar." Tam olarak gözlerimin için baktı."Denemeden bilemezsin."

Haklıydı. Denemeden bilemezdim ama umudum yoktu.Beni hatırlar mıydı?

Böyle bir şey olabilir miydi?

İmkansız değildi.

Diyar'a gülümsediğimde o da aynı şekilde bana sıcak bir gülümsemeyle karşılık verdi.

Kartal'ın yanına gittiğimde sanki babamın malıymış gibi koltuğa kendimi attım. Babamın değildi belki ama kocamındı.

"Nasılsın?" dediğimde gözleri bana döndü, soğuk bakışları yüzümde gezindi.

"İyiyim," dedi soğukça cevap vererek. "Sen nasılsın?" Bir zahmet sordun!

SENDE YANACAKSIN I YARI TEXTİNG +18 Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin