SENDE YANACAKSIN I YARI TEXTİNG +18

3.3

Kalbimde dayanılmaz bir acı vardı.

Acı öyle şiddetli, öyle içimde hızla büyüyordu ki, sanki kemiklerim eriyecekti.

Acı tam olarak kalbimin üzerindeydi. Orada çoğalmaya devam ediyor, beni acıyla öldürüyordu.

Bedenimden çıkmak için çırpınan ruhum debelenmeye devam ediyordu. Tanrım! Bu acı beni öldürüyordu.

Kemiklerim sızlıyor, başım çatlıyor ve kendimi bu acıya karşı çok çaresiz hissediyordum.

Birinin bir şeyler söylediğini anımsıyordum ama tam olarak ne dediğini çıkaramıyordum. Belki de yanlış duyuyorumdur.Olabilir miydi?

Ses gittikçe netleşiyordu, acım daha da artıyordu.

Sonunda ne dediğini anlayabiliyordum ama kim olduğunu bilmiyordum."Sana tutunamyanları okusam, kitap bittiğinde mi uyanırsın yoksa kitabın yarısında mı uyanırsın?"

"Üç gün oldu Liva." Zar zor da olsa acılı bir nefes verdiğini işittim."Üç gündür sensizim..." dediğinde sesi çok tanıdıktı.Kimdi bu?

Ne olduğunu bir türlü anlamıyordum. Bedenimdeki acıların dinmesi için bir an önce uykuya dalmak istiyordum.

❤️‍🔥

Her yerim feci bir şekilde ağrıyordu. Midem kasılıyordu, kendimi kasıyordum.

Gözlerimi açmaya çalıştığımda canım çok yanıyordu. Ve bunun nedeni bana mesaj atan gizemli biriydi.

İkinci denemede gözlerim açılmıştı ama bulanık görüyordum. Hiçbir şeyi net bir şekilde seçemiyordum.

Gözlerimdeki bulanıklığın geçmesini beklerken içeriye birisinin girdiğini hissettim.

Sadece bulanık gözlerle tavana bakıyordum, hareket edemiyordum. İçeriye giren kişi "Uyanmışsın?" dedi. "Açıkçası bu kadar çabuk uyanmanı beklemiyordum."

Sesinden anladığım kadarıyla erkekti. Aslında garip bir sesi vardı. Tam olarak anlaşılıyordu.

Zihnim karanlığa gömülmek için yanıp tutuşuyorken, bedenimdeki acı kendini daha da belli ediyordu.

Gelen kişinin kim olduğunu bilmiyordum. Bulanık gözlerle de kim olduğunu seçemiyordum.

Kendimi zorlayarak bir şeyler görmeye çalıştım ama görebildiğim, tam olarak görebildiğim bir şey yoktu.

Sanki ne düşündüğünü anlamış gibi dudaklarını araladı ve konuştu."Sakin ol," diye mırıldandı, temkinli bir sesle.  "Sana zarar verecek bir şey yapmam. Ben senin doktorunum."

Etraf bir türlü netleşmiyordu.Aklıma dolan düşünceyle doktor olduğunu söyleyen kişiye baktım. Baktım ama bir şey göremedim."K...Kartal nerde?" dedim çatallayan bir sesle. Sesim uzun bir süre konuşmadığım için garip geliyordu.Sarhoş gibi geliyordu sesim. Ve bazen de geveliyordum.

Gülümsediğini hissettim."Birazdan burada olur."

Yerimde doğrulduğumda doğrulamama yardımcı olarak bir yastık koydu arkama.

Arada sırada nefes almakta zorluk çekiyordum.Konuşmakta ise epey zorluk çekiyordum.

"Kaç gündür böyleyim?" diye sordum. Duraksadı ama bana dönmedi.

"Üç gündür." Demek ki, duyduklarım doğruydu.

"Sürekli olarak yanımda olan kişi kimdi?" diye sordum bu sefer.

"Yanında olan kişi Kartal dediğiniz kişiydi." Ağlamak istemiyordum. Hayır. Ağlamayacaktım ama o şu anda bensiz ne hâldeydi...Tahmin bile edemezdim.

Ağlamamak için gözlerimi kapattığımda yanımda olan doktorun beni izlediğini biliyordum.

Kartal...

Benim Kartal'ım.

Ama üç gün boyunca bensizdi.

Kapı açıldığında içeriye giren kişiyle gözlerim aralandı. Gelen kişiye baktım.

İşte o an kalbim yerinden çıkacak sandım. Çünkü gelen kişi Kartal'dı.

❤️‍🔥

Merhaba, ilham Perilerim!

Nasılsınız?

Kaç gündür bölüm atmıyordum. Sizi çoook özlemişim...

Bu bölüm hakkında düşünceleriniz neler?

Bu kitap bittikten sonra yeni bir kitap yayınlamayı düşünüyorum. Fantastik mi, bilim kurgu mu?

OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN SEVİLİYORSUNUZ!

❤️‍🔥❤️