Batak - ZeyKer - ►Askıda

- 24 - "Keşif"

Selamlar selamlar selamlar :)
Ben geldim :)
Ara bitti, artık burdayım :))
Ve birşey söylemek istiyorum. Çok yakın olmasa da Finali belirledim.

Yakın değil evet ama finali düşündüğümü bilmenizi istedim :)

Yeni bölüm Perşembe :)

Şimdilik hoşçakalın ^^ :** =))

•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•
Her geçen saniye uyku halimden uyanıklık haline büyük adımlar atarken aniden üzerimde beliren baskıyla afalladım. Vücudumda dolanmaya başlayan eller zerre rahatsızlık vermezken bu ellerin sahibini tanımak çokta zor değildi. Boynumda hissettiğim sıcaklıkla gözlerimi aralarken sıcaklığın çeneme gelmesi ve ordan da dudaklarımda son bulmasıyla anın verdiği hisle karşılık verdim.

Bu davranışının nedenini bilmesemde sabah bu şekilde uyandırılmak beni çok mutlu etmişti. Aslında mutluluğun bana yabancı olduğu söylenemezdi. Çünkü uzun zamandır çok mutluydum ve her ânım Kerem'le geçiyordu. Aksine izin vermediği ayrıntısını hatırlayınca gülümsedim. Gülümsememle dudaklarımda olan dudaklarının da kıvrıldını ve ardından yavaş yavaş benden ayrıldığını hissettim. Dudaklarımız tamamen ayrılınca yumduğum gözlerimi hafif aralamaya başladım. Gözlerimi tamamen açtığımda gözlerinde gördüğüm yoğunluk bin kat daha heyecanlanmama neden olmuştu.

"Günaydın."

Burunlarımızı değdirip gülümsemesiyle elimi boynuna götürdüm ve gülümsedim.

"Günaydın."

Yüzünde ki neşe mutluluğumu tetikliyordu. Onu böylesine mutlu görmek bulutlara hakim olmak gibi birşeydi. Asla rahatsızlık duymayacağından emin oluyordun. Bu durum onun duvarlara tırmanmaya başladığımı bana gösteriyordu. Onun duvarlarını aşıyordum.

"Hadi kahvaltıya inelim, çok güzel şeyler hazırlattım enerjiyi iyi toplaman gerekiyor."

Gülümseyerek kaşlarımı kaldırdım.

"Yine ne yapacağız?"

Kos kocaman sırıttı ve burnunu burnumdan çekip boynuma getirdi. Nefesini boynumda hissetmek içimi titretmişti.

"Korkuyor musun?"

Düşünmeme gerek yoktu.

"Korksaydım, yanında bu kadar rahat olamazdım."

Başını boyuma daha da gömerek derin nefesler almaya başladı. Boynundan ensesine çıkardığım elimle parmağıma takılan kısa saçlarıyla oynuyordum. Ona dokunmak çocuk gibi sevinmeme neden oluyordu ve nedensizce iyi geliyordu.

"Benden korkmana izin vermem."

Boğuk çıkan sesiyle bir an ondan korkabileceğim fikrinden endişeleniyor mu diye düşündüm. Bu ihtimal bile gülümsememe neden olmuştu.

"Ama merak duygumun önüne geçemeyeceksin."

Ortamda ki tuhaf havayı dağıtmak adına kıkırdadım. Yüzünü boynumdan çekerek eksik kaldığımı hissetsem de gözlerimin önünde serdiği gülüşüyle düşüncelerim dağıldı.

"Bunu yapmakta istemiyorum."

Meraktan çıldırıcak duruma gelsem oturur halimi kahkahalarla izlerdi, emindim. Birşeyleri merak etmem hoşuna gidiyor olmalıydı. Dudak büzdüm.

"Hadi kahvaltıya inelim o zaman."

Ne yapacağımızı gerçekten çok fazla merak ettiğim için uzasın istemiyordum. Bir an önce öğrenmek yararıma olacaktı.
Uzatmadan üstümden çekildiğinde yatakta doğruldum ve esnedim. Biraz uykum var gibiydi ama tabi ki de üstesinden gelebilirdim. Merak duygum kesinlikle birazcık olan duygumu rahatça bastırıyordu. Ayağa kalktığımda kapıya doğru ilerledim. Odadan çıktığımda arkama baktım ama Kerem yoktu. Kaşlarımı çatarak odaya ilerledim. Yatağın üzerinde bulamayınca belki banyodadır diye kapıya doğru ilerlemeye başlamıştım ki aniden kapıya yaslanmamla şaşkınlıkla gözlerimi açtım. Kerem yamukça sırıtıyordu ve elleri vakit kaybetmeden belimde ki yerini almıştı.