HİSSET | TEXTİNG

33- Yanındayım

Bölümü düzenlemeye fırsatım olmadı, yazım yanlışı varsa söyleyin düzelteyim💖

💌

Onur: Nasıl olsa en başından seninle bir arkadaş gibi konuştuğumuzu söylemiştim

Yazdığı son cümleyi tekrar tekrar okudum. Algılamam uzun sürmüştü. Onur başkasını seviyordur. Kalbi bir başkasına aitti. Kalbi o kız için atıyordu.

Bu bir veda mıydı?

Engellememişti, engellememiştim. Yazabilirdim ama yazmadım. Yazamadım. Ne yazacaktım ki? İnsan kimi seveceğini seçemiyordu. Bir başkasını seviyor diye ona kızamazdım. Sadece kırgındım. Çok kırgındım hem de. Neden en başından kalbinde birileri olduğu söylememişti ki?

Doğru ya... Beni o sandığı için benimle konuşmuştu. Beni o kız diye biliyordu. Beni ben olduğum için değil o kız diye benimle sabaha kadar konuşmuş, espriler yapmış bana hayaller kurdurmuştu.

"Allah'ım." Başımı gök yüzüne kaldırdım ardından gözlerimi kapattım. "Neden? Neden böyle oldu ki? Niye beni sevmedi ki?" Gözlerimden yaşlar akarken seslice ağlamaya başladım.

Elimde ki poşeti daha fazla tutamadım. İçi kalpli kurabiye dolu kutu gürültüyle yere düştü.

Kurabiyeleri onun için yapmıştım. Ona getirecektim. Onların evinin yakınlarında ki parka gelmiştim. Onu çağırmak için yazmıştım ama onun niyeti farklıymış. Kurabiyeleri yaptığımı söylemeden konuyu başka bir yere çekmişti.

Ağlamam şiddetlendiğin de ellerimi yanaklarıma koydum. "Hayır, hayır.." dedim art arda. Ben biri için hele bir erkek için asla ağlayamazdım. Ben bu değildim. Abim bana bunu öğretmemişti. Bana güçlü bir kız olmamı söylerdi. Ben güçlü bir kız olacaktım.

"Yapamıyorum." Dedim boğazımda ki yumruğa rağmen. "Bitmiyor, gitmiyor yaşlar." Ellerimle yüzümü kapattım, dizlerimin üzerine çöktüm. Kendimi iyi hissetmiyordum. Boğulacakmış gibi hissediyorum. Boğuyorlar sanki beni, biri boğazımı sıkıyor. Nefes alamıyorum. Yanaklarımda ki yaşlar durmuyor. Silmek istiyorum, silemiyorum. Olmuyor.

Çok güçsüzüm.

Çok güçsüzüm.

Çok güçsüzüm.

Defalarca bunu kendime tekrarladım.

"Ağlamamam lazım." Dedim başımı olumsuz anlamda. "Eve gitmem lazım." Annem bir saat sonra gelirdi. Onun ardından babam gelirdi. Bu halimi kimse görmemeliydi. Ağladığımı kimse görmemeliydi.

Derin bir nefes aldım. Almaya çalıştım. Yanaklarımı, boynumu sildim. Gözlerimde kalmış yaşları sildim. Kendime gelmem lazımdı. Şu an burada ağlayamazdım. Biri görürdü, görebilirdi.

Elimi yere koyup kalkacağım sırada elimin acısıyla inleyerek kendime çektim. Avucum içine baktım. Kanıyordu, cam parçası kesmişti. Yeni sildiğim yaşlar tekrar birbir düşerken bu sefer daha şiddetli ağlamaya başladım.

Beni sevmediği için değil beni o kız sanarak konuşmasına ağlıyordum.

Nasıl yapabilirdi bunu? Hiç mi kalbi yoktu? Karşısında ki insanın o kız olmama ihtimalini hiç mi düşünmemişti? Hiç mi aklı yetmemişti?

Aptaldım, aptal.

Niye suçu onda arıyordum ki? Bu zamana kadar ona belli etmeden sevgimi İçimde yaşamıştım. Bu saatten sonra da içimde yaşasam ne olacaktı, yaşamasam ne olacaktı? Niye ona yazmıştım ki? Yazmamalıydım, yazmayacaktım. Benim hatamdı. Benim aptallığımdı.