Obietnica

Rozdział 4 - Do poniedziałku (cz.3)

Niepewny, czy dojdzie do kontaktu fizycznego, kiedy była tak wyraźnie wzburzona, zawołał - Mała, chodź tutaj.

Jej wzrok przeniósł się na niego. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zamknęła je, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć.

Wciąż dostrzegł wyraz jej oczu i nie był w stanie ponownie go odczytać. To było złe.

- Francesca, chodź tutaj – powtórzył.

- Potrzebuję czasu dla siebie – stwierdziła martwym głosem, a jej stopy wciąż poruszały nią po pokoju w drżący sposób, który mu się nie podobał.

- Cara, nie potrzebujesz tego – powiedział jej - Potrzebujesz więcej kawy, śniadania i siedzenia przy kuchennym stole z ludźmi, którzy się o ciebie martwią.

- Wszystko okej?

Dobiegło to od drzwi, gdzie stała Asheeka, patrząc na Frankie.

Spojrzała na Benny'ego, kiedy powiedział - Mam to, kochanie. Będziemy na dole za minutę.

Przygryzła wargę, spojrzała na swoją dziewczynę, zawahała się niezdecydowanie, a potem skinęła głową w sposób, który Benny wiedział, że nie lubi tego robić. Potem zniknęła.

Frankie krążyła przez cały ten czas.

Benny podszedł, delikatnie wziął ją w ramiona i położył temu kres.

Nie objęła go ramionami ani nie cofnęła dłoni z brzucha.

- Boli cię? – zapytał.

- Pośpieszyłam się z zwiększeniem zaleconych przez lekarza ćwiczeń do dramatycznego wbiegnięcia po schodach – odpowiedziała.

Pieprzona Nat.

- Racja. Więc zniosę cię na dół, położysz się na kanapie, zjesz naleśniki mamy, spotkasz ludzi, którzy się martwią o ciebie, a kiedy już ich nie będzie, będziesz mogła dać mi to, co teraz pieprzy ci w głowie.

Jej spojrzenie przeniosło się na jego i mógł z łatwością przeczytać, co w nim było, zanim to ukryła.

Panika.

Nie rozumiał tego, ale zrozumiał, że musiał to pokonać. Nie później.

Teraz.

Więc ostrożnie przyciągnął ją bliżej – Frankie?

Spojrzała na jego ramię – Masz rację. Naleśniki byłyby dobre.

- Francesca.

Jej oczy podniosły się na jego i były starannie puste.

O tak, musiał to pokonać.

Teraz.

- Może powinniśmy teraz porozmawiać o tym, co wydarzyło się na dole – zasugerował.

- Vinnie tu jest. Powinnam z nim porozmawiać.

– On nigdzie się nie wybiera.

Potrząsnęła głową, jej oczy odpłynęły w bok, ale on je przywrócił, lekko je ściskając.

- Ona jest Nat – zaskoczyła go szepcząc, gdy tylko złapała jego wzrok - Jest żoną Davey'a od pięciu lat, była z nim wcześniej przez trzy, i wiem, że cztery razy go zdradziła. Pewnie było tego więcej. A on jest dobrym facetem. Jeśli ona się go nie ośmiesza, a on nie jest wkurzony i nie próbuje zachować twarzy, usadzając ją, gdy wszyscy wiedzą, że ją przyjmie z powrotem, on traktuje ją jak złoto. Nie jest im wspaniale, ale nie głodują. Dostali przyzwoite miejsce. Ale najważniejsze, że ją kocha. Czego ona jeszcze potrzebuje? Czego ona szuka?