Obietnica

Rozdział 20 - Kołysząc się na wietrze (cz.1)

- Wszystko okej?

Przeniosłam wzrok z ekranu komputera, na którym obsesyjnie obserwowałam postęp czasu w prawym dolnym rogu, na Tandy stojącą w drzwiach mojego biura.

Odpowiedź na jej pytanie brzmiała: nie, nie było okej.

Był poniedziałek, po spędzeniu weekendu z Bennym tylko po to, by spędzić weekend z Bennym, a także po byciu tam na rodzinnej uroczystości, która polegała na zdmuchnięciu przez niego urodzinowych świeczek na zrobionej przez niego pizzy i wszyscy pracownicy zaczęli w trakcie pracy ssać szybkie łyki Chianti. Ben otwierał prezenty pomiędzy pieczeniem pizzy a wydawaniem zamówień. Theresa, Vinnie, Manny i Sela byli w pobliżu, przeważnie zachowywali się głośno, wkurzali Bena i przeszkadzali.

Całą noc przesiedziałam z Benem w kuchni, moja dupa zajmowała miejsce na blacie, bo siedziałam na nim z kieliszkiem w ręku i na przemian gadałam z moim mężczyzną, dawałam mu swoje gówno i rozmawiałam z, jak to nazywał, „jego dziećmi". Poświęciłam ten czas, aby ich poznać, co bardzo mi się podobało, ponieważ byli dobrymi dziećmi i fajnie było przebywać w ich towarzystwie.

Tak naprawdę Ben prowadził wesołą kuchnię. To była zdecydowanie praca – gorąca praca, przy włączonych piekarnikach i włączonych piecach, pośpiechu ludzi, zawsze zajętych.

Ale byłam w tej kuchni, kiedy Vinnie ją prowadził i, chociaż nie był dupkiem, był nadzorcą.

Dziwnie było znać sposób pracy ojca, a potem widzieć tam jego syna.

Oboje traktowali to, co robili, poważnie. Oboje to przekazali. Ale Ben był o wiele bardziej wyluzowany, a dzieci zareagowały na to.

Patrząc, jak pracował, niewzruszona w stylu zakochanej kobiety, zakochiwałam się jeszcze bardziej, moja i tak już ogromna duma z bycia kobietą Benny'ego rosła, kiedy patrzyłam, jak prowadził swoją kuchnię. Jego dzieci go lubiły. Organizował chaos bez widocznego wysiłku. Nie chodziło mu o krzyczenie i dominowanie. Chodziło o ciche słowa i wskazówki. I każde ciasto lub danie postawione na podgrzewanej półce w celu wyjęcia wyglądało apetycznie, bo wiedziałam, że takie było.

To nie było tak, że organizował akcję pomocy ofiarom katastrofy.

Mimo wszystko było wspaniale.

W sobotę w ciągu dnia i w niedzielę przed moim wyjazdem do domu Ben i ja zajmowaliśmy się jego biurem. W piątek Ben zadzwonił do operatora telewizji kablowej, aby zainstalował gniazda internetowe. W sobotę poszliśmy kupić szafkę na dokumenty, niszczarkę i komputer stacjonarny. Zajęło nam to wiele godzin, ale udało nam się uruchomić system, który mógł (mógł) ułatwić nam resztę prac w domu. Wynieśliśmy mnóstwo śmieci, część wyrzuciliśmy i ostatecznie biuro wyglądało bardziej jak biuro, a nie jak graciarnia.

Pokój, który można znaleźć w domu, a nie w kawalerce.

Innymi słowy, uważałam, że każda minuta była warta wysiłku.

Najfajniejsze w tym wszystkim było to, że odkryłam, że Benny nie był zbieraczem.

Po prostu nie zawracał sobie głowy wyrzucaniem gówna, kiedy należało je wyrzucić. Nie prowadziliśmy żadnych bitew o zatrzymanie rzeczy. Nie angażował się też w projekt przez piętnaście minut, a potem miał dość i próbował znaleźć pretekst do ucieczki. Oprócz tego, że naśmiewałam się z niego, że jest leniwym tyłkiem, a Benny uśmiechał się przez to, pracowaliśmy obok siebie w harmonii.

To była niezła zabawa.

Domowe szczęście w stylu Frankie i Benny'ego.

Więc teraz był poniedziałek. Poniedziałek po tym, jak byłam pod wrażeniem umiejętności kuchennych Benny'ego i otrzymałam od Benny'ego kolejną obietnicę, że życie u jego boku będzie dobre, biorąc pod uwagę, że nie był zbieraczem lub kimś, kto zrzuci na mnie całą tę gównianą robotę lub podejdzie do tego na swój wesoły sposób.