Descendant of The Lost City of Cleaveria (UNEDITED)

Chapter 21

Nandito kami sa loob ng opisina ni Headmaster Jin. Pinatawag kaming lahat dahil sa importanteng anunsyo. I am still exhausted from what happened earlier. I am drained and still feeling nauseous for some reasons.

Nakasandal ako sa sofa habang nakapikit ang mga mata. I am in a complete mess. Magulo ang suot at may bahid ng dugo ang sarili. Nagulat pa nga sila ng makasalubong kami sa hallway.

Alam kong marami silang tanong sa aming dalawa ni Flame at ramdam nila ang tensyong namumuo pero niisa sa kanila ay walang nagtanong. I am relieved because of that.

"Ang dudungis niyong dalawa. Saan ba kayo nagsuot?"

Napaayos ako ng upo at mas lalong napapikit. Binabawi ko na ang sinabi ko kanina.

I opened my eyes and sighed. Napaayos sila ng upo lahat. Maski ang mga lalaki ay naging kuryuso na rin.

Sinabi  ni Flame ang lahat. Tinatamad akong sumingit. Masyado akong nanghihina sa nangyari kanina.

Kanya-kanyang reaksyon sila. Si Stan na katabi ko ay sinuri kaagad ako. Napatitig siya sa akin ng matagal bago humarap kay Dion. They are looking at each other as if communicating through their eyes.

"I think..." sabat ko.

Bumuntong hininga ako bago nag-angat ng tingin. His familiar eyes welcomed me. I started to feel uneasy. I am hesitating if I will tell this to them or not but I shouldn't keep it from them.

Ang nasaksihan ko kanina ay naging kompermasyon ko sa lahat ng mga tanong ko tungkol sa aking pagkatao. Hindi lamang ang libro ang dahilan kung bakit ako napadpad dito. May iba pang dahilan at ngayon na alam ko na ay mas lalong naging magulo.

Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng mga pangyayari. Masyadong mahirap isipin lalo na at maaaring hindi ako normal na tao.

I sighed.

"Isabelle?"

I bit my lower lip.

"I am one of them."

Someone gasped. They looked at me seriously. Napahampas pa ng lamesa si Kiv. Hindi makapaniwala sa aking sinabi.

"Are you nuts? Hah!" nakaawang ang kanyang bibig at tinignan ako na para bang tinubuan ng isa pang ulo. "Bakit mo papangaraping makabilang sa kanila?!" inis na singhal niya pa sa akin.

Nag-iwas agad ako ng tingin.

Hindi ko rin naman gusto ang aking nalaman.

Kobe looked at me with an annoyance. Gusto ko sanang matawa dahil napakadalang lamang niyang mag react sa mga bagay-bagay ngunit hindi ko magawa.

"What are you talking about?" Jacob said with a conviction.

"Kaya nga! Paano mo nasabi? Sige nga sabihin mo sa amin... paano mo nasabing kabilang ka sa kanila?" pilit na dinuro pa ako ni Stan. Para bang natatangahan talaga siya sa aking sinabi.

"You came from the other world and we accepted you here with us! You have no reason to be part of them!"

"Isabelle, hindi ka isa sa kanila---"

Gusto kong sumang-ayon sa kanila at piliting paniwalahin ang sarili sa mga sinasabi nila pero hindi ko magawa. Masamang mabuhay sa kasinungalingan. Masakit malaman ang katotohanan pero mas masakit mabuhay sa kasinungalingang gustong-gusto mo man pero hindi naman totoo.

Sampalin man ako ng katotohanan at masaktan, ayos lang. Huwag lang akong yakapin ng kasinungalingan na sa huli ay hindi naman magpapatahan sa akin.

"But what if I am?" tanong ko sa kanila. Akmang tatayo na sana si Amari para siguro sugurin ako pero hindi niya nagawa.