Şu ana kadar bildiğiniz tüm aşk hikâyelerini unutun. Çünkü bu aşk tahmin edemeyeceğiniz kadar hayatın içinde ve GERÇEK BİR HİKÂYE.
Savaşın ortasında , bambaşka bir ülkede Karşılaşan iki acılı ruh ...
Hiç beklenmeyen bir zamanda kendi tabiriyle ; En...
"Her gün , daima öğleden sonra oraya gidiyor, koridorlardaki resimlere bakıyormuş gibi ağır ağır , fakat büyük bir sabırsızlıkla asıl hedefe varmak isteyen adımlarımı zorla zapt ederek geziniyor ; rastgele gözüme çarpmış gibi önünde durduğum Kürk mantolu Madonna 'yı seyre dalıyor, ta kapılar kapanınca ya kadar orada bekliyordum ."
23 Eylül 1975🌿
Bu kitabı evinden ayrılırken Selahattin Bey verdi . Aslında onunla muhabbet etmek , uzun zamandır yaptığım en rahatlatıcı şeylerden biriydi . O kadar iyi bir dinleyiciydi ki ... Keskin mavi gözlerini bir an bile ayırmadı benden. Normalde iki kelimeyi bile zar zor eden ben , adeta çenem düşmüştü . Konuştukça konuşasım geldi sanki. Daha önce hayatınızda ilk defa gördüğünüz birine bu kadar yakın hissedebilir misiniz siz ? Ben hissettim . Ne güzel söylemişti Selahattin Bey :
"Bazen bir yabancıya içini dökmek daha kolaydır oğlum. Seni bilmeyen ,tanımayan biri istese de yadırgayamaz , küçümseyemez. Bilhassa bazı konular da korkar insan , çekinir konuşmakta. Hâlbuki ne çok ihtiyacı vardır, içini dökebilecek birini bulmaya ... Keşke der , keşke beni anlasa şu hayatta biri , birileri..."
•••
Saat kaç olmuştu bilmiyorum ama baya uzun bir saat sohbet ettik . Adeta bir ömür sohbetiydi . Akşam çıkmadan da eski püskü bir kitap verdi . Okunması yasaklandığı için "Gizlice , kimsenin seni rahatsız edemeyeceği bir yere git hepsini oku." Demişti. Bende eve geldiğimde annem çoktan yatmıştı. Hemen odama geçtim , kapıyı kilitledim , lambamıyaktım ve Selahattin Bey' in bana verdiği "Kürk Mantolu Madonna' yı" okumaya daldım.
Ertesi Sabah _
Sabah annemin mutfakta çıkardığı seslere uyandım. Hayret ? Hayatımda ilk defa bir güne başlarken umutsuz , mutsuz ve dahi isteksiz değildim. İlk defa bugün de anlamsız bir gün geçireceğim demedim. Annemle ilk defa bozuşmadan kahvaltı edip , evden çıktım. Selahattin Beyin yanına giderken , yolda bir düşüncedir sardı beni . Neden , neden ? Bugün her zaman ki günlerden birideğil ? Bunun sebebi biriyle sohbet etmem mi yoksa artık benim de bir dostum olmasımıydı ?
Eve doğru yaklaşınca Selahattin Bey'i bir yerden gelirken gördüm. Sabahın köründe yine bir yere gitmişti . Uzaktan baktım ona ;ellerini paltosunun cebine koymuş , başı yerde , kaşlarını sanki bir şey düşünür gibi çatmış öylece yürüyordu.
Mutsuzdu yine. Beni görünce bütün hatları bir anda değişti , hızlı adımlarla yaklaştı yanıma
"Siz benden daha erkencisiniz Selahattin Bey. Nereden böyle sabah sabah ?"
"Bilmem . Emeklilikten midir nedir ? Evde duramıyorum hiç. Hele de sabahın erken saatleri . Bizim buralar da pek güzel. Sabahları hafif yağmurla, insan kendine geliyor."
"Eee Karadeniz havası, başka hiçbir şeye benzemez. "
Bunları konuşurken bir yandan yürüyorduk . Aslında ne kadar huzurluydu .
Günün daha ilk saatleri ;kuşlar ötüyor , yağmurdan ıslanmış yapraklar sonbara özel bir hüzünle yere düşüyor , yanımda hem sohbet edebileceğim , hemde beraber yürüdüğüm bir adam var.
Nereden bilebilirdim o günün hayatımın en güzel günlerinden biri olacağını ? Ya da nereden bilebilirdim? Bu günün aslında Selahattin Beyle vedalaştığım gün olduğunu ...
Onun bana anlattıklarını pür dikkat dinledim. İtalya da yaşadıklarını , orada gördüğü her şeyi bana anlattı. Ben de bir yandan daktiloma geçirdim hepsini. Bir ara sözlerini bitirdi. Oturduğu koltuktan kalktı . Önce duvardaki resimlere sonra da üniformasına baktı. Tekrar oturdu masasına. Yüzünde anlayamadığım bir hüzün vardı. Ama bu birazdan bir şeylere üzülüpte , ağlayacağı cinsten değil bu , bu sanki ... Pişmanlıktı , bu geç kalınmışlıktı...Kısacası bu adam hüznün ta kendisiydi.
Elinde ki kutuyu masaya seri şekilde koydu . "Önce senden bir şey istiyorum çocuk."
"Buyrun , dinliyorum. "
"Bugün burda sana söyleyeceğim her şey aramızda kalacak ve bir kaç ricam var onları da yapmanı istiyorum . Sana güveniyorum Aydın. "
Masmavi gözleri , dikkatle süzdü beni . Belki de gerçekten güveniyordu bana , gerçekten sevmişti beni... Hayatımda ilk defa birine verdiğim güven duygusunun heyecanıyla her şeye tamam dedim. Ahh! Keşke Anlasaydım, keşke git dediğinde gitmeseydim o gün yanınızdan . Keşke her şeye rağmen bugün yanımda olsaydınız . Selahattin Bey , siz benim bu hayatta ki tek dostumdunuz ...
"Al bu kutuyu bir yere göm Aydın. Ama öyle bir yere göm ki hem köydeki hiç kimse görmesin , hem de zamanı geldiğinde sen bile unut yerini."
"İyi ama neden ki ? Ne var o kutunun içinde ?"
"Soru sorma şimdilik sadece dediklerimi yap bir de ..."
Eli masada ki kağıtlara gitti. Titreye titreye bir kağıt çıkardı oradan. Bu dün geldiğimde , görmemem için benden sakladığı kadının portresiydi . İyi ama bunu neden veriyordu ki şimdi ? O an bile anlamamış olmama hâlâ çok kızıyorum . Belki o gün herşeyi anlayıp , Selahattin Beyi durdursaydım bugün bunların hiç biri olmazdı . Ama hayatta bazen olması gereken durur olmaz . Tıpkı ; çok önemli bir şeyi söylemek gerekirken , susup oturmak gibi . O an zihnime vurulan prangalar durdurdu beni .
"Peki , Selahattin Bey ama resmi yarın mutlaka size geri getireceğim . Sizin için ne kadar önemli olduğunu biliyorum. "
~Durdu o an. Baktı gözlerimin içine meğer ne çok şey anlatmıştı da ben anlamamıştım. Unutursun demişti bana zamanla. Peki kendi unutabilmiş miydi ? Kendi hatıraların esaretinde, kendine bir nevi hapishane yapmıştı . Kimseyi de almamıştı bunca yıl . Peki, ya neden ben ? Bütün bu görevleri verirken , bana güvenirken ne düşündü acaba ? Ya da kime benzetti ? Tam kapıdan çıkmaya hazırlanıyordum ki arkamdan seslendiğini duydum:
"Aydın ! Şunu sakın unutma oğlum bazı insanlar gitmezler , gidemezler ... Unutmak istedikçe hatırlarsın , aslında hiç de unutmak istemediğini ."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beni Sosyal medya hesabımdan takip edebilirsiniz 🍁
