Şu ana kadar bildiğiniz tüm aşk hikâyelerini unutun. Çünkü bu aşk tahmin edemeyeceğiniz kadar hayatın içinde ve GERÇEK BİR HİKÂYE.
Savaşın ortasında , bambaşka bir ülkede Karşılaşan iki acılı ruh ...
Hiç beklenmeyen bir zamanda kendi tabiriyle ; En...
"Yeni başlangıçlar her zaman zordu ama bizim içinse daha da zordu ..."
"Yasemin'in geçmişini öğrendikten sonra onunla olan hayallerimiz bir anda tepetaklak olmuştu . Ben de bu makus talihimizi her şeye rağmen , bütün imkânsızlıklara rağmen değiştirmekte kararlıydım. "
Ve olan olmuştu , bütün felaketlerin başlangıcıydı o gün. Biz,
Gitmiştik...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Trabzon/ 1945)
"Her yara nasılsa bir gün iyileşmezse , her acı da zamanla geçmeyebilir . Bekleyeceksin hayatım , yaralarımızı beraber saracağız. Çok güzel bir yere gideceğiz seninle orada çok mutlu olacağız. Kimse gelemez peşimizden ... Yemin ettim Yasemin , ölsem bile seni bırakmamaya..."
"Ben de yemin ettim Selahattin , ölsem bile seni unutmamaya ..."
Beraber uzunca bir zaman tren seyahati yaptık. Memleketim'e , Trabzon' a gidiyorduk.
Her ne olursa olsun , her kim olursa olsun her şeyi arkamızda bırakmaya gidiyorduk . Ya da en azında biz öyle sanıyorduk...
Bitiyordu artık her şey daha iyi olur sanıyorduk. Annemin haberi yoktu zaten. Bu tatilim de gitmediğim için iyice kuruntulanmıştır . Şimdide tek gelmediğimi görünce hepten tepetaklak olurdu kadın.
Ama göze aldım , yaşanacaklarıher şeyi ...
"Ne kadar kaldı memleketine Selahattin ?"
"Az kaldı canım biraz sonra oradayız."
"Emin misin ? Ya babam bulursa bizi ?"
"Hiç bir şey olmayacak güven bana buranın bir köyünde yaşıyoruz . Kimsenin aklına gelmez bizi burada bulmak. Artık korkma sevgilim..."
Belki haklıydı korkmak da hayatı boyunca kaçmış.
Hep böyleydizaten ...
Hepimizin ; o , ben ,siz ve dahası...
Hayatı boyunca yüzlerce insan hep kaçmıştı bir şeylerden... Sanki kaçınca kurtulacakmış gibi fütursuzca ve bir o kadar da çaresizce kaçmıştı...
~ 3 Saat Sonra...
Tuttum elinden, valizlerimizi aldık ve bizim köye doğru yola çıktık.
Yolda beni gören eski tanıdıklarlaselamlaştım. Hepsi de Yasemin' i benim karım olarak tanıdılar. Önce anneme söyleseydim iyiydi ama .
Eve yaklaştıkça gözlerine baktım , korkuyordu. İlk defa , onunla karşılaşmam dan bu yana oncaşeyoldu ama onuhiçellerititrer ve endişeli bir vaziyette görmemiştim.
Bu ilkti...
Tuttum ellerinden , gözlerinin içine baktım . Hiç konuşmadık, kelimeler kifayetsiz kaldı o an ... Ama gözlerimiz , çok şey anlattı birbirimize . Korkma dedim ona ben yanındayım.
"İşte burası , benim doğup büyüdüğüm ev . Gelirken girişi kapamayı unutma . Ben bavulları taşırım."
Söylediklerimi yaptı. Ben de merdivenleri çıkıp kapıyı çaldım. Bir süre bekledikten sonra ağır bir sesle zincirlerin açılmasını duyduk .
Kapı açılınca karşımızda ki annem di . Önce bana sonra da yanımda ki kadına
meraklı gözlerle bakmaya başladı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Canlar kitabımızın 4. Bölümünde yer verdiğimiz Selahattin Bey'in bu evi 4. Bölümde ki fotoğraf ile aynıdır 😉
Bu detayı sizlerle Paylaşmak istedim.
Bir bölümün daha sonundayız beni sosyal medya hesaplarından da takip etmeyi unutmayın
