UNUTULMAYANLAR

1. Bölüm : Anılar Özetiydi Ömrümün

𝕚𝕟𝕤𝕥𝕒𝕘𝕣𝕒𝕞: merveinc_official

~Trabzon/1975~

Hazin bir sonbahar günüydü . Zaten oldum olası nefret ederdim bu mevsimden. Bizim buralarda yılın her günü zaten yağışlı olduğu yetmiyormuş gibi , bu aylarda iyice arsızlaşırdı yağmur damlaları. Etrafımda hızlı adımlarla bir yerlere yetişmeye çalışan insanlar , ya da yağmurdan zevk alıp ıslanmayı seçenler...
Hepsinin arasından sıyrılıp bir an önce eve gitmekti tek gayem. Sanki yeterince kötü bir gün geçirmemişim gibi bir de sırıl sıklam olmuştum. Şu zamanlar belki de farkında değildim çoğu şeyin . Zaten şöyle bir geriye dönüp baktığımda hayatımın bir kısmı Hariç , çoğunda ne kadar boş ve amaçsız yaşadığımı düşünüp yeis içinde kaldım . Ben böyle düşüncelere dalıp giderken bizim evin yakınına doğru hafif yaşlı , biraz eğik oturmuş bir adam gördüm. Yağan bu deli gibi yağmura rağmen hiç aldırış etmeden oturmuş ,adeta birini beklercesine yağmurdan kısılmış gözlerini uzağa dikmiş , öylece bakıyordu. Bir ara evine gitmesi için yardım etmek geldi içimden ama sonra bu fikrimden vazgeçtim.

Ne de olsa bana neydi ki ? Hiç tanımadığım bu adama yardım ederek elime ne geçecekti ?

O zamanlar bilmiyordum tabii bu adamın , benim allak bullak olmuş ömrümde başıma gelecek olan, en harika şey olduğunu . İşte o adam ki ömrümde beni buhrana sürükleyen bir hayat hikâyesine sahipti . Bugün bile aradan aylar geçmesine rağmen Selahattin Bey'in , evinin önünden geçerken oturduğu , hayallere daldığı , bana bütün anılarını anlattığı o evin önünden geçerken ; biraz hüzünlenir , biraz üzülür ama en çokta özlem duyardım Selahattin Bey'e . İşte bu onun hüzünlerle ve özlemle dolu , yarım kalmış hayat hikâyesidir.

🖤

Gelecek bölümden alıntılar :

" Tanrım ! Yüzü ne kadar solgundu . Elleri soğuk , sesi kısıktı . Adeta bana bir ölüyü andırmıştı , yaşayan bir ölü ..."

"İnsan , canını bu denli yakan , ruhunu eriten hatıraları hiç mi anlatmaz ? Ailesinden birine yahut bir dostuna ..."