Şu ana kadar bildiğiniz tüm aşk hikâyelerini unutun. Çünkü bu aşk tahmin edemeyeceğiniz kadar hayatın içinde ve GERÇEK BİR HİKÂYE.
Savaşın ortasında , bambaşka bir ülkede Karşılaşan iki acılı ruh ...
Hiç beklenmeyen bir zamanda kendi tabiriyle ; En...
O an çok sevdiğim bir şarkının sözlerini duyar gibi oldum :
" Haykırsam göklere , artık yanımda beni benden çok seven . Dünyalar benim olsa yine de istemem ..." 🎶
İnanması zor olan onu tekrar görmem değildi , asıl zor olan bundan sonra ne olacağıydı .
Benim bundan sonra ne yapacağımdı... Bütün bir gece hiç uyumadım. Çünkü zihnim bir an olsun ona vurulan prangalardan kurtulamadı.
Yarını düşündüm hep , Onu düşündüm hep, İlk defa doğacak güneş umrumda değildi, Çünkü Yeşil gözlü bir kadın , Hayatıma güneş gibi doğalı çok olmuştu...
•••
Ertesi sabah
20 Eylül 1944 ☘️
Kahvaltı yapmam için Muazzez Hanım aşağı çağırıyordu .
Dün yeğeniyle beraber kız kardeşi Müzeyyen Hanım da gelmişti. Aşağıda gördüğüm cümbüşe katılmamak için gizlice aşağı katta ki merdivenden bahçeye açılan kapıdan çıkıp gittim.
Sabahın ilk saatleriydi . İstanbul'un bir günü bir gününü tutmazmışhakketen.
İnanılmaz bir sis mevcuttu havada . Eylül ayı olmasına rağmen kar yağacağını belli eden bir hava serilmişti gözlerimin önüne.
Pansiyonda ayrılırken arkamı dönüp , aşağı daireye bakmadan kendimi alamadım. Bir yandan yürüyor bir yandan da ; "acaba uyanmış mıdır , olurda karşılaşırsak konuşur mu ?" Diye bir sürü soru geçirdim kafamdan .
O an bana söyledikleri geçti kafamdan . Gerçek olabileceğini aklım almıyordu hâlâ.
Ama gerçekti , hayatımda ki en anlamlı gerçekti..
Yürümekten yorulduğumda sokaktan sadece ben , çöpleri temizleyen bir amca ve gazete satan bir çocuktan başka kimse olmadığını anlayınca , güldüm yine
Yahu ne yapıyordum sabahın bu saatinde ?
Onu görmemek için çıkmıştım aslında. Benim asıl amacım buydu ama neden ?
Zaten ta buralara onun için gelmemişmiydim ? Şimdi kaderin bir oyunu bizi yine karşı karşıya getirmişti. Ama ben neden korkuyordum ?
O an bir düşündüm korkuydu bu içimde ki his, Evet!
O kadar haykırdım zihnimde ki düşüncelere... Meğer korkuymuş bende ki...
Güldüm yine o an . Bir asker korkarmıydı?
Ya da ağlarmıydı...
Meğer tek kelime, ağızdan bir seferde çıkan o tek kelime ... Aşk
İnsanı değiştirmeye, hatta kendini bile unutturmaya yeterde artarmış bile.
Bunları düşünürken bir parka geldim . Pansiyona da yakın olması rahatlattı beni .
Hızlı mı yürümüşüm ? Bu havada terlemeyi nasıl başardım ?
Elime çizim defterimi almayı unutmamıştım.
Küçük , kara kaplı bir defterdi bu .
Her nereye gidersem gideyim her zaman paltomun cebinde olurdu .
Canım sıkıldığında ya da gözüme takılan bir şey olduğunda çizmeye başlardım.
Ama bu ağır sisin ardında gördüğüm pek bir şey olduğu söylenemezdi. Sadece bir ses geldi.
Başlarda ne olduğunu anlayamadım. Ama bana doğru yaklaştıkça bunun ayakkabı sesi olduğu anlaşılıyordu.
Karşı kaldırımdan gelen ve muhtemelen kadın ayakkabısı olduğunu anladığım bu ses...
