Şu ana kadar bildiğiniz tüm aşk hikâyelerini unutun. Çünkü bu aşk tahmin edemeyeceğiniz kadar hayatın içinde ve GERÇEK BİR HİKÂYE.
Savaşın ortasında , bambaşka bir ülkede Karşılaşan iki acılı ruh ...
Hiç beklenmeyen bir zamanda kendi tabiriyle ; En...
Bu bölüm müziği chopin' den keyifli okumalar canlar 🎶🎶💔
Yasemin bir keresinde bana : " Eğer bir gün Seni unutursam ya da sen beni unutursan , o zaman ne yapardın ?" Diye sormuştu . İmkansız demiştim, imkansız...
Yine yanılmıştım. Hayatta ısrarla olmadığım bir adam yerine koyardım kendimi . Belki de bu yüzden , bu yüzden...
Her defasında yine kaybediyordum .
•••
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 Ocak /1945
Gitmişti... Bana bir sürü şey söyledi ,gitmeden ama ben hiç birini duymadım ya da duymak istemiyordum.
Bir şekilde biteceğini hissediyordum. Zaten Hep böyle oluyordu ... Ne zaman hayatta bir şeyi çok sevsem ; biraz olsun bu karanlık, insanın ruhunu adeta kötü bir hastalık gibi kemiren , bu Dünya' ya karşı tutunacak bir dal bulsam , kırılırdı.
Ben de her defasında kabul edip kendi kabuğuna çekilirdim.
Ama bu sefer öyle olmadı .
Sabaha karşı 6 civarlarıydı. Evden çıktım , çıkarken ki düşüncelerimi hatırlamıyorum. Belki de bir şey düşünmediğimdendi . Hayatımda daha önce kendimi hiç bu kadar : Zavallı , yalnız ve çaresiz hissetmemiştim.
Kaybetmek bana bir şey eksiltmezdi. Ama onu,
Onu kaybetmek işte beni öldürmeye yeterdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(İstanbul tren istasyonu 1945 🍂)
Nereye ! Tam olarak nereye doğru götürüyordu beni ayaklarım ?
Neden bu kadar hızlı ve kendimden geçercesine yürüyordum ?
Gerçekten mi ?
Bunu gerçekten yaptım mı? Yoksa hepsi birer rüyadan mı ibaretti? Ayırt edemedim. Bana gideceğini söylemişti ama nereye ?
Nereye gidebilirdi ? Söylemedi . Tek bildiğim biraz daha huzursuzluk çıkmasın diye muhtemelen İtalya ' ya geri dönecek oluşuydu .
Peki ben ne yapıyordum burada ? İstanbul'a ilk geldiğim gün ki tren istasyonuna geldim.
Peki onun burada olacağına nasıl kanaat getirdim? Belki de hiç gelmedi , tamamen benim kuruntum.
Eğer öyle bile olsa benimle gelir miydi?
Açıkca bitti dedi . Ben de tamam demiştim.
Peki , ama neden ?
Neden ısrarla hâlâ buradayım ve bir umutla son kez onu bekliyorum?
"Aslında o gün anlamıştım : Ben, değil tek bir gün... Aradan bir asırda geçse, sadece onu sevecek ve sadece onu bekleyecektim..."
Burada yolun ortasında öylece duruyordum . Sırada ki trenin zamanına az kalmıştı. Etrafıma baktım. Yoktu , yoktu ,yoktu...
Ya boşuna bekliyorsam ? Hem gelirse bile ne diyecektim yada nereye gidecektik?
Bütün bu düşünceler çevremle olan irtibatımı kesmişti.
Ta ki koluma birinin dokunduğunu hissedene kadar ...
••• Bölüm sonu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beni Instagram hesabından takip edebilirsiniz canlar ... 🥰❤️💞💞
