Kız Kaçıran |Askeri Texting|

3.1 (Yeni Bölüm)

Bu bölüme oy ve yorum gelsin biraz bölümler taslakta zaten atayım sonra

İyi okumalar...

🌬🌬🌬🌬🌬🌬

Gerginlik, korku, endişe ve özlem...her ne kadar gözardı etsem de içimde derinlerden sancıyan bir özlem vardı.

Abim rica dolu gözlerle bana bakarken bedenimi kolları ardına alan Duru bu isteğe pek de taraf değildi.

"Şifa"dedi abim. "Konuşalım. Lütfen"dedi tekrar. Dolan gözlerim akmadığı için yaşlar gözlerimi acıtmaya başlamıştı. Göz kırpsam döküleceklerdi ama gözlerim donakalmış gibiydi.

"Vaktinde konuşsaydın ya! İşler belki buraya gelmezdi."diye sinirle söylenen Duru ile gözlerim ona dönmek adına hareket etti ve bu hareket sayesinde kırpıştırdım gözlerimi. İki damla yaş aktı ama bu bile nasıl rahatlattı canımı anlatamazdım.

Abim de kısa bir bakış attı Duru'ya ve tekrar bana baktığını hissettim. Gözlerinin ağırlığını üzerimde hissederken bakışlarımı Duru'dan çekip yere değdirdim.

Yutkundum zor bela. Madem bu noktaya gelmiştik, madem burada karşılaşmıştık o zaman konuşmak şarttı artık. En azından kaçtığım kişi sayısı bir eksilsin istedim. Abim yanımda olursa sığınabileceğim bir kişi daha olsun istedim.

Yavaşça Duru'nun kolunu indirip öne çıktım. Onun şaşkın bakışlarını üzerimde hissediyordum ancak bakmadım ondan taraf.

"Konuşalım"dedim çatlayan sesim ile. Kurumuş boğazımdan çıkan ses bile canımı acıtmıştı. Birkaç kez daha yutkundum.

Abimin yüzüne sinen içten gülümseme beni şaşırtırken en son bu ifadesini çocukluğumda gördüğümü anımsadım. Sahi kaç zaman olmuştu yüzüme gülmeyeli?

"Ben de geleceğim"dedi Duru. Karşı çıkmadım. Çıkacak cesaretim de yoktu zaten. Yanımda biri olsun istiyordum. Duru bile sığınabileceğim biri olmuşken abimin hâlâ karşımda durması yakmıştı canımı.

"Peki"dedi abim bakışlarını benden çekmeden.

°•°•°•°•°

Kalabalık bir kafeye gelmiş cam kenarına oturmuştuk. Buraya gelmeyi Duru istemişti. Kalabalık yer daha iyi olur diye kulağıma fısıldadığını hatırlıyorum. Sorgulamadım nedenini. Oturduğum masada camın ardını izlerken konuşmaya kimin başlayacağını merakla bekliyordum.

Benim başlamayacağım kesindi ancak belki o ikisinden biri konuşur-

"Ben...işlerin bu raddeye geleceğini hiç düşünmedim" abimin lafa girmesiyle bakışlarım yüzüne döndü. Gözleri masanın üzerindeki peçetelikte gezinirken biraz daha inceledim onu.

"Evleneceğini düşündüm. Yani"deyip derin bir nefes aldı. "Karşı çıkacağını hiç düşünmedim. Ben bile çıkamadım çünkü"dedi sonlara doğru kısık çıkan sesi ile. Sesine yansıyan duygunun övgü gibi hissettirmesi benim yanılsamam olmalıydı.

"Ne yani çocuk yaşta evlenmesini mi bekliyordun? Karşı çıkmaması daha tuhaf olmaz mıydı?"diye sinirle soran Duruya kaydı bakışlarım. Sarı saçlarını sinirle dağıtırken öfkeyle abime bakıyordu. Benden bile daha fazla düşmandı sanki ona. Haline gülesim geldi bir an ancak tuttum kendimi. Yeri ve zamanı değildi.

"Karşı çıkması daha tuhaf oldu elbette. Bunu yapan olmamıştı hiç. Ve evleneceği yaşa ben karar vermiyorum"diye ekledi sonunda. Keskin bakışları Duru ile çarpıştı. Birbirlerinden cidden haz etmiyorlardı. Bir an olay benden çıkıp ikisinin etrafında dönecek sandım hatta.