Kız Kaçıran |Askeri Texting|

0.8

Yb geldii sırf bekliyonuz diyee

Oy ve yoruma abanınnn!

•~•~•~•

Açtığım camdan etrafı kolaçan ettim ve kimsenin olmadığına emin olunca bir ayağımı sarkıttım aşağıya doğru. İki kat yükseklikten beton zemine atlayacaktım. Ses çıkmasın diye bacaklarıma ve kollarıma kat kat çarşaf sarmıştım. Mardin'in yakıcı sıcağında böyle sarmalanmak pek de akıl kârı değildi ama mecburdum. Ses çıksın istemiyordum. Ön tarafta,avluda,Cemil abi nöbetteydi. Beni görebilirdi. O zaman biterdim. Çünkü o babamın sağ kolunu geçin direkt sağ tarafıydı baştan aşağıya. Öyle bir sadıklıktı onunki.

Derin bir nefes aldım ve son kez odama baktım. Kim bilir ne zaman gelecektim buraya? Umarım bu gün içerisinde olmazdı. Ya da yarın veya öbürgün...Ah!

Bir kolumla tuttuğum peluş tavşanımı sıkıca tuttum ve derin bir nefes alıp atladım aşağıya beklemeden.
Yere çakılınca örttüğüm çarşaflar sağolsun ses çıkmamıştı fakat canım yanmıştı yine. Nefesimi tutup acımın dinmesini bekledim. Suya atlar gibi betona atlamak da her yiğidin harcı değildi. Aynen abicim.

Daha fazla oyalanmadan kalktım yerden ve üzerimdeki çarşafları çözmeden arka bahçedeki çıkışa yürüdüm. Yürürken biraz zorlanıyordum. Ama ciddi değildi ağrım. Biraz incinmişti bileğim o kadardı.

Bu saatlerde babam namaza kalkacağı için Cemil amca ön tarafta olurdu. Orada bi sabah konuşması yaparlardı. Neyse ki babam kendine müslümandı da bizi namaza uyandırmak gibi bir derdi yoktu. Sabaha kadar vaktim vardı. Kaçabildiğim kadar kaçacaktım.

Bahçeye gelince çarşafları çözdüm ve otların arasına saklayıp yüksek duvara yöneldim. Tırmanıp atlayacaktım. Zor değildi. Umarım...

Bir kolumla tuttuğum tavşanımı tişörtümün içine sıkıştırdım düşmesin diye. Çocukken annemin aldığı tek oyuncağımdı. Evvelden beri onunla yatar onunla oynardım. Onu ardımda bırakamazdım. O bana hep anamı hatırlatacaktı.

Boynuma sardığım siyah şalı takılmasın diye bir tur daha döndürdüm ve duvara yaklaştım. Uçlarından tutup kendimi yükseklemeye çalıştım. Biraz zordu fakat yapmak zorundaydım.

Derin bir nefes alıp tekrar tutundum ve kendimi hızla yüksekledim. Tam dizimi dayayıp tırmanacakken ayağım kaydı ve dizim boydan boya duvara sürtündü. Duyduğum acıyla sert bir nefes çektim ve eğilip küçülttüm kendimi. Tuttuğum nefesimle acımın dinmesini bekledim. Canım çok fena yanmıştı. Pantolonumda yırtılmıştı zaten. Çıkıntılı duvara tırmanmak ölüm gibi bir şey olmalıydı.

Yaşaran gözlerimi silip doğruldum ve acıyan dizimi gözardı etmeye çalıştım. Tekrar duvara yaklaştım. Bu sırada derinden gelen ses ile Cemil abinin bu tarafa geldiğini anladım.

Siktir!

Telaşla tutunup yükseklenmeye çalıştım. Öyle bir korku ve heyecan sardı ki bedenimi ard arda sürtünen bacağımın ve dirseklerimin acısını bile duyumsamaz olmuştum. Sessizce ağlayarak kendimi çektim ve duvarın üzerinden öte tarafa attım. Hemen duvarın dibine sinip yeni yeni hissetmeye başladığım acılarla ağladım biraz.

Canım çok acımıştı. Acı eşiğim çok düşüktü. Acı çekmemiştim hiç. Şiddet görmemiştim. Sadece psikolojik şiddet görmüştüm. Ama bana el kaldırmamışlardı hiç. Dışarıya da salmamışlardı. Evin içinde kafeste yaşayınca acı eşiği düşük oluyordu insanın.

Kan sızan bacaklarım ve dirseklerimle doğruldum. Tişörtüme sıkıştırdığım tavşanımı çıkardım ve iki kolumu önümde bağlayıp onu da içine aldım. Akan gözyaşlarımla ilerledim boş ve karanlık sokaklarda.