Kız Kaçıran |Askeri Texting|

0.5

Agalar bol bol yorum yapın da yolumuza devam edelim be..

•~•~•~•

Genç kız sıcak esen rüzgarı önüne katarak camdan karanlık sokağa bakıyordu. Birazdan bu sokağın karanlığında kaybolup gidecekti. Geride bir yuva bırakacaktı.

Dudaklarını kemirirken gergin ve heyecanlıydı. Ne olacağını tam olarak kestiremiyordu fakat kurtulacaktı. Yani kaçıp gittiği kişiyi tanımıyor etmiyordu belki ama en azından evlenmekten kurtulacaktı. Kendini böyle rahatlatıyordu.

Aslında normalde tanıdığı biriyle kaçacaktı. Kuzeni Sencer ile kaçıp gidecekti bu gece. Sencer ondan üç yaş büyük kuzeniydi. Birkaç gündür konuşup anlaşmışlar ve kesin karar vermişlerdi. Sencer numarasını değişecek sonra da Şifa'nın değiştireceklerdi ve sonra kaçıp gideceklerdi. Değişmişti numarasını genç adam ancak Şifa'ya verdiği numara ile uyuşmamıştı. Ve Şifa ona ulaşamamıştı bir türlü.  işler planladıkları gibi olmamıştı bu yüzden. Sencer ortalıkta görünmüyordu. Ondan haber de alamıyordu veya ulaşamıyordu genç kız.

Tek çare olarak o bilinmeyen numaranın sahibi kalmıştı geriye. Askerdi. Asker kimliğine güvenebilirdi ancak o kimliğin içinde var olan asıl kişinin karakterini bilmediği için korkuyordu. Ama asker olduğunu hatırlayıp kendini rahatlatmaya çalışıyordu. Çünkü kaçmayı aklına koyduğu için kim olursa olsun kaçacaktı. O yüzden numara sahibini ikna etmeye çalışmış ve başarmıştı da. Bundan memnundu az da olsa.

Tek istediği adamın onu bu memleketten sağ salim çıkarmasıydı. Başka da bir isteği yoktu. Başına asla bela olmazdı. Kendi başının çaresine bakardı. Düğün için eline verilmiş onlarca altını vardı. Bozar bozar kullanırdı. Altınlar onun için alınmıştı illa ki kullanacaktı. Boşa gitmesinden iyiydi!

Düşüncelerle boğuşurken odasının kapısı açıldı. İrkilip geri çekildi ve ardına dönüp kim olduğuna baktı. Abileri ya da babası olursa sıkıntıydı. Çok şükür ki annesiydi.

"Şifa! Gece gece camdan bakmak ne demektir kızım?"diye sordu yaşını almış kadın.

Rukiye hanım çatık kaşlarla kızına bakarken aynı zamanda camın ardına kulak kesilmişti. Belli mi olurdu belki kızının görüştüğü bir genç vardı ve camın aşağısında olduğu için kızı camdan bakıyordu gecenin bu saatinde. Aklını kurcalayan bu düşünceler ile sıkıntılı bir nefes verdi. Kızının hayatında hiç biri olmamıştı ki...

Üzerinde uyumak için giyindiği penye geceliği ve başında beyaz bir yazma vardı. Bu saatte tuvalete kalkmış olmalıydı. Belki de su içecekti.

"Hava alıyodum ana. Bi şey yapmadım"dedi Şifa gergin bir şekilde. Sanki kaçarken yakalanmış gibi bir gerginliğe bürünmüştü.

Annesi çatık kaşlarla girdi odaya ve tahta kapıyı ses çıkarmadan kapatmaya çalıştı. Bu çok zordu elbette. Kapı gıcırdıyordu.

"Yanlış bir şey etmeyeceksin değil?"diye sordu annesi. Kızını tanıyordu bu evliliğe boyun eğmeyeceğini biliyordu. Aslında annesinin de istediği buydu ama bunu direkt olarak dile getiremezdi. Hem korkuyordu da. Kızının başına bela almasını istemiyordu. Onu götürebileceği güvenli bir yer olsa alıp götürürdü habersiz ama yoktu işte. Ne güvenli bir yer ne de güveneceği biri...

Bu kimsesizlik yaktı canını Rukiye hanımın. Zamanında kendi de böyle kimsesiz kalmıştı işte. Ona yardım edecek kimse yoktu yanında. Şimdi aynını kızı yaşıyordu. Sahi, kızlar annelerinin kaderini mi yaşardı gerçekten?

Şifa daha fazla bu gerginliğe dayanamadı ve koşarak annesinin ayaklarına kapandı.

"Ben evlenmek istemiyom. Verme kızını o pis insanlara. Nolursun ana! Her şeyinize eyvallah ettim ama bu olmaz! Görmedin mi kaynana denen kadını! Beni geç sana bile sayfısı yoktu. Beni atmayın bu ateşe"dedi dolu gözleri arasından. Ağlamayacaktı daha fazla söz vermişti kendisine ancak annesinin çaresiz bakışları içini yakıyordu. Nasıl ağlamasındı şimdi?