Ex husband turned BOSS

26.

- ესე იგი თქვენ ორმა მაინც იცუღლუტეთ. - ამბობს იუნგი, რომელიც ჯონგუკს დილიდანვე აღვიძებს. - ახალი საწოლი არ იყო საჭირო, მხოლოდ თეთრეულიც საკმარისი იქნებოდა. - ჯონგუკი ტელეფონს ხმამაღალზე რთავს, რომ ჯიმინმაც გაიგონოს. - შერიგებას გილოცავ, ძმაო. აბა, ქორწილის თარიღი დათქვით?

- რა ქორწილი იუნგს? არ ვაპირებ ისევ მისი ქმარი ვიყო.

- რა? - რა? - ერთდროულად იკვირვებენ ჯიმინი და იუნგი.

- რაც გაიგეთ. ხელახლა არ დავქორწინდებით, პაკ.

- მაგრამ რატომ? - ჯიმინს ვერ გაუგია.

- იმიტომ. ერთად ვართ, ერთად ვიცხოვრებთ, მაგრამ ქორწილი არ იქნება. - ოხრავს და იუნგის უბრუნდება. - მერე დაგირეკავ იუნგი.

- თუ არ გინდა არ ვიქორწინებთ, მაგრამ მაინც არ ვაპირებ შენს გაშვებას.

- არც მე ვაპირებ წასვლას, პატარავ. მთავარია თავად არ წახვიდე.

- ნუ მაცინებ. მოდი, ჩახუტება მჭირდება. - ამბობს ჯიმინი და ჯონგუკს თავისკენ იზიდავს. მაგრად ეხუტება და კისერში კოცნას უტოვებს. - მიყვარხარ. - ჯონგუკი ხელზე კოცნის და ეღიმება.

- იუნგისგან გავიგე რომ მღეროდი.

- ხო, ზოგჯერ.

- ძალიან მომეწონა, მაგრამ ტექსტი მტკივნეული იყო..

ჯიმინი სევდიანად იცინის.
- მაშინ თავადაც ტკივილის აუტანელ მორევში ვცურავდი.

- მგონი აჯობებს ავდგეთ. - აცხადებს ჯონგუკი. ჯიმინი კი წუწუნებს რომ ცოტა ხანს კიდევ უნდა ჩახუტებული ჰყავდეს.

შუადღის 4-ზე, წყვეტენ რომ პაემანზე წავიდნენ.
ჯონგუკს კარაოკეში მიჰყავს.

- უბრალოდ შენი ნამღერის რეალობაში მოსმენა მინდა. - ჯიმინს არ სურს სიმღერა, რადგან რცხვენია, მაგრამ ჯონგუკის გამო ამას იზამს.

ისინი ყველაზე ახლოს მდებარე კარაოკე ბარში მიდიან. ჯონგუკი მიკროფონს ჯიმინს უწვდის, თავად კი კომფორტულად კალათდება.