Aşkın Yazarı || TEXTİNG

19

Ayça: Ulaş, çok özledim ya seni. Valla bak. Geçmiyor günler sensiz. Eskiden de sensizdim ama artık çok daha zor.

Ulaş Efe: Aynı duygular içerisindeyim güzelim. Az kaldı, merak etme.

Ayça: Bu az hiç bitmiyor ama Ulaş! Mızmız çocuklar gibi ayağımı yere vura vura ağlayasım var.

Ulaş Efe: Oy benim bebeğim. E geleyim de sarayım seni.

Ayça: Gel Ulaaaş!

Çalan zille kafamı telefondan kaldırdım. Kimdi bu şimdi? Sevgilimizle rahat rahat fingirdeşemiyorduk!

Söyleme söylene ayağa kalktıktan sonra telefonu yatağa bıraktım. Hızla kapıya yaklaştığımda zil tekrar çaldı. Zilin çalışından dolayı Buket'in geldiğini düşünmüştüm.

"Lan patlama! Geldim işte. Ne var Buket? Alacakl-"

Kapıyı açmamla laflarımı yutmam bir oldu.

"Gel dedin geldim." Kocaman gülümseyen Ulaş Efe'yi görünce donakaldım. Ağzım açık kalmıştı ve hareket bile edemedim.

Kamuflajının içinde her zamanki heybetiyle benden bir tepki bekleyen Ulaş bir süre sonra endişeli bakmaya başlamıştı.

"Ayça! Güzelim kendine gel. Korkutma beni. İyi misin?"

"Ulaş."diye mırıldandığımda gözlerinde endişe daha belirginleşti.

"Evet Ayça. Benim. Geldim."

"ULAŞ!" Anlık kendime gelmemle bağırarak Ulaş'ın boynuna atlamam bir oldu.

O da rahatlayarak kollarını bana doladı. "Korkuttun beni Ayça."

Boynuna daha sıkı sarıldım. O da kafasını boynuma gömerek derin bir nefes aldı.

Kısa bir süre sonra geri çekildim ama kollarımı boynundan çekmedim. O da ellerini belimin iki yanına koyarak yüzüme baktı.

"Hiç söylemiyorsun geldiğini. Kıvrandırıyorsun insanı." Yalandan sinirlenmeme güldü.

Yüzlerimizi birbirine yakınlaştırıp burnunun ucuyla burnuma dokundu.
"Az kaldı dedim ama."

Gülmeden edemedim. "Ne zaman geldin?"

"Yarım saat önce."

"Direkt buraya mı geldin?"

"Evime geldim."

Onun sözleri karşısında eridim anında.
"Yaa. Evin miyim gerçekten?"

"Her şeyimsin. Evim, yurdum, bebeğim, canım..."

Kıkırdadım cilveli cilveli. Gözleri parladı.
"Ama sen böyle şeyler söylersen ben şımarırım."

"Şımar. Ben sana daha çok güzel şey söyleyeceğim."

Aşkla dolu olan bakışlarımızı sert bir ses böldü.
"Ayça!"

Ulaş hızla arkasına baktı. Ben de kollarımı ondan ayırarak girişte dikilen Semih'e baktım.
Semih bizim üst kat komşumuzun oğluydu. Yıllardır komşuyduk. Fazla samimiyetimiz yoktu ama gördükçe selamlaşırdık.

"Semih?" Ulaş, duyduğu isimle kaşlarını çatmıştı. Dik dik Semih'e bakarken bir kolu yavaşça belime dolandı. Ortamda yükselen gerginlikle yutkunmadan edemedim.