Deli dolu bir hayat süren sokak serserisi Felix, yolda rastlaştığı Hyunjin'i yasadışı bir şey yaparken yakalar ve iyilik borcu karşılığında onu polislerden kurtarmaya karar verir. Peki bu borcu nasıl geri isteyecektir?
❗️Smut içermektedir❗️
Yan çif...
Bak, sınav çıkışı aldığımız 💬 oyuncağa kıyafet buldum ʕ•ᴥ•ʔ Şimdi sana tamamen benzedi 💬 Bir fotoğraf gönderildi. 💬
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cuma, 20:40
Hey, ne yapıyorsun 💬 Sesin çıkmıyor hiç 💬
Bugün, 22:30
Seni özledim Hyunjin... 💬
______________________
Hyunjin'e mesajla ulaşamayınca aramaya karar verdim, telesekreteri duyunca içime kötü bir his doğdu. "Aradığınız numara artık kullanılmamaktadır."
Bir hafta dolunca sürpriz yapayım dedim. Evlerine gittiğimde bütün ışıklar kapalıydı. Bahçeden bakmaya çalıştığımda ayakkabılar yoktu, Hyunjin'in penceresi da kapalıydı. Pes edip geri döndüm.
Bir hafta sonra tekrar gittiğimde yine evde kimse yoktu. Artık içimdeki kötü his senaryolara dönüşmeye başlamıştı. "Nereye gittiler bunlar?"
Sonraki hafta Jisung'la birlikteydik. Umudu kesmiş bir şekilde eve baktığımda her şey aynıydı.
Bahçede olduğum yerde diz çöktüğüm gibi yanaklarım ıslandı. "Her şey bitti..."
Jisung hemen yanıma gelip teselli etmeye çalıştı. "Hey, öyle düşünme. En fazla ne olmuş olabilir? Belki tatile falan gitmişlerdir."
Başımı umutsuzca sağa sola salladım. "Hayır, temelli gitmişler. Telefonla aradığımda 'Numarası artık kullanılmıyor.' diyor."
Hıçkıra hıçkıra daha kötü ağlayınca ellerimle yüzümü kapattım. Jisung da bana sarılıp sırtımı okşadı.
🦋🦋🦋
Haftalar geçti, üniversite kayıt dönemleri başlamıştı. Jisung Minho ile aynı okuldaydı ama farklı bölümlerdeydi.
Ben kayıt yaptırmak için geldiğimde eksik hissediyordum. Bugünü böyle hayal etmemiştim. Bu yıl burayı kazanmamı sağlayan Meleğim yanımda değildi. Gidip belgelerimi hallettikten sonra eve döndüm.
Annem ve dedem kayıt günü çok mutluydu. Yerleşme sonuçlarından beri bana normalden daha kibar davranıyorlardı. Artık bir şeyleri kendim halledebildiğimi fark ettiklerinde yaşam şeklime, zevklerime, tarzıma saygı duymaya başladılar.
