Chimide Ai ||Chanbaek

Azıcık Sevsene Beni, İçinden Geliyorsa

"Baekhyun'um, hayatım, yeter artık." Jongdae elimden şişeyi çekmek istediğinde hemen engel oldum ona. Bugün sadece içmek istiyordum. Her şeyi unutmam mümkün olmasa da kafamı dağıtmak istiyordum işte. Beni gerçekten bu denli yıkabilen Chanyeol'u, beni öldürmek isteyen Sooyoung'u, Alzhemierı yüzünden beni unutan o nineyi, bana acıyan Yerim'i bugün aklıma getirmek istemiyordum. Özellikle Chanyeol çıksa olmuyor muydu aklımdan? Biliyorum, ben dışı hiçbir yere yakışmaz o. Yine de en azından birkaç saniyeliğine gerçekleşemez miydi bu isteğim?

"Jongdae, sence nerede hata yaptım?" Kelimeler ağzımdan yavaş bir şekilde kayarken güldüm halime. Sarhoş oluyordum işte, sonunda isteğim gerçekleşiyordu. "Neden sürekli kendini suçlu görüyorsun?" Elimden şişeyi almaya çalıştığında izin vermedim yine ona. "Belki de birleşmek kaderinizde yoktur."

Sessiz bir şekilde söyledi. O kadar kısık söyledi ki eğer ağzını okumaya çalışmasaydım anlamazdım bile. Acı bir şekilde sırıttım dediğine. Kader, demişti. Belki de birleşmek kaderinizde yoktur. Kaç yıldır benimle konuşmuyordu? Yedi. Peki, ben kaç yıldır beni görmesi için çabalıyorum? Cevap yine aynı. Bu kadar süre geçmesine rağmen aramızda bir şey olmadı. Ben onun hayatına fazlalık olarak girdim bir şekilde, yine de hiçbir şeyi değiştiremedim.

"Öyle mi dersin?" Şişeyi kafama dikmeden önce söylediğim şeye başıyla onay verdi. Gözüm doluyordu sürekli. Ne biçim bir aşkın içindeydim ki küçücük bir şeye bile dayanamıyordum? Onu sevmek çok güzeldi. İnanın hayatımın geri kalan kısmını beni yine fark etmese dahi severdim onu. Yorulmama, kırılmama rağmen günün sonunda onun varlığıyla rahat uyku uyuyabiliyordum.

Bu yetmez miydi?

Sanırım bunun cevabını Chimide Ai öncesinde sorsanız kesinlikle değer derdim fakat şimdi farklıydı. Onunla birlikte olabilmeyi tatmıştım bir kere. Eski halime dönmeyi nasıl isteyebilirim ki? Belki bencillik diyeceksiniz, öyle zaten yaptığım şey, biliyorum. Fakat yine de bir kere de ben bencillik yapayım, olmaz mı?

"Gidelim mi?" Jongdae ne zaman bitirdiğimi bilmediğim boş şişeyi elimden aldığında iç çektim. "Jongdae, onu sevmekten neden vazgeçemiyorum?" Aklıma anılar tek tek geldiğinde gözlerim doldu yine. Ne kadar acizdim, eminim siz de öyle düşünüyorsunuz benim hakkımda. "Affetmiyorsun ve kabullenemiyorsun çünkü." Dediği şey zaten yerinde olmayan aklımı daha da karıştırdı. Kaşlarımı çatmak için onları hareket ettirdim ama umarım işe yaramıştır.

"Bu çocuk seni küçükken terk etmiş, bırakıp gitmiş. Affedemiyorsun bu olay yüzünden, takıntı yapmışsın resmen." Söylediği şey kaşlarımı daha çok çatmama sebep oldu. Sinirlendim, alkolden mi yoksa düşündüklerimden mi bilmiyorum ama elim ayağım titremeye başladı. "Benim sevgim takıntı gibi basit bir hırstan ibaret değil. Ben onu doğduğumdan beri sevi-"

"Aynen, o zaman duygularımız vardı sanki. Bak Baekhyun," sözümü yarıda kesmesine rağmen buna takılmadan onu dinlemeye başladım. "Sen Chanyeolsuz yaşadın mı hiç hayatını? Bu çocuğun haberi olmasa dahi o senin hayatındaydı hep. Dediğin gibi, doğduğundan beri. O kadar alışmışsın ki onun varlığına, gidecek diye ödün kopuyor. Seni bıraktığı için affedemiyorsun onu fakat sevmeyi de bırakmıyorsun, çünkü kabullenmiyorsun."

Neyi kabullenmediğimi sormadan derin bir nefes alıp cevaplandırdı beni. "Onu kafandan veya kalbinden atamıyorsun çünkü onun varlığına o kadar alışmışsın ki, onsuz nasıl yaşanır bilmiyorsun bile. Onsuz yaşamayı kabullenemiyorsun." Masada duran boştaki elimi tuttu güç vermek istercesine. İşe yaramadı, söyledikleri bir bir saplandı kalbime. Chanyeolsuz yaşamayı düşünmemiştim bile, öyle bir hayat var mıydı ki? Düşüncesi bile korkunçtu.