Chimide Ai ||Chanbaek

Bu Hikayedeki Kurban Bendim Fakat Buna Hiç De İtiraz Etmemiştim

SOK OLDUNUZ DEĞİL Mİ😉 EVET YOGUN İSTEK UZERİNE (3 KİSİ) GERİ YAZMAYA BASLADİM UMARİM GARİP BİR BOLUM OLMAZ CUNKU UNUTMUSUM RESMEN FICI YA😭😭 NEYSE BOS YAPTİM İYİ OKUMALARR (BU DA BES KİSİYE HERHALDE) VOTE VERMEYENİN SM RUYASİNA GİRSİN😉❤️❤️❤️❤️

Yedi yaşlarımda yaşadığım bir olayı asla aklımdan çıkaramıyorum. Chanyeol'e aslında dostça bir sevgi beslemediğimi, onu diğerlerinden gerçekten farklı gördüğümü fark ettiğim ilk andı o an. Etrafımdaki erkeklerin hepsi kızlara karşı böyle bir duygu hissettiklerini belirtse de benim bir erkeğe karşı bu duyguları yaşamam kendimi özelmişim, sanki Tanrı'nın yarattığı diğer canlılardan farklıymışım izlenimi yaratıyordu bende.

Böyle değilmiş tabii ki. Eğer normalin dışında davranıyorsan, herkesten farklı düşüncelere sahipsen sen aslında özel biri değilmişsin. Bu özelliklere sahip insanları kimse sevmezmiş, kimse de özel olduklarını düşünmezmiş. Biz aslında herkesten farklı olarak çok kötü bir şey yapıyormuşuz, en azından etrafımdakiler hep böyle derdi bize. Farklı olmak insanı toplumdan soyutlatır, yalnız bıraktırırmış. Sanırım bu konuda gerçekten haklılar, bu yüzden aileme hâlâ farklı olmam konusunu açıklamadım fakat bence hiç kız arkadaşımın olmamasından anlamışlardır durumu.

Neyse, en son yedi yaşında yaşadığım o olaydan bahsediyordum. Chanyeol bize gelmişti ve benim odamda oturup oyun oynuyorduk. O zaman araba koleksiyonlarımız vardı; her zaman onlarla oynar, hangimizde daha fazla arabası varsa o diğerine hava atardı. Yine o günlerden birindeyiz. Sırf Chanyeol'den daha fazla arabam olsun diye babamla beraber oyuncakçıya gidip bir sürü araba almıştım. Sanırım benim şimdiki hırsım küçüklükten geliyor.

Bir sürü oyuncağım olmuştu bu sayede. Odama gelen Chanyeol'e hepsini tek tek göstermiş, artık ondan daha fazla arabam olduğu için deli gibi sevinmiştim. Sonra hiç beklemediğim bir şey oldu: Chanyeol, Şimşek Mcqueenli kırmızı çantasından benimkinden daha fazla olduğu belli olan bir sürü araba çıkardı. Ben onu geçtim zannederken o bunu tahmin edip daha çok araba aldırmıştı kendine, nasıl bir tepki verdiğimi tahmin ediyorsunuzdur.

Deli gibi ağlamıştım o gün. Şu an fark ediyorum da, o kadar ağlamama rağmen annemgil gelmemişti yanıma. Evde mi yoklardı acaba? O güne dair hatırladığım tek şey Chanyeol ile o anım, lütfen bu kadar ağlamama rağmen annemin yanıma gelmemesine takılmayın. Neyse işte, ben bayağı ağlıyorum böyle, Chanyeol de bana bön bön bakıyor. Susturmak için hiçbir şey yapmadı, hatta arabalarıyla oynamaya devam etti.

Dayanamayıp azıcık sustum ben de. Bu kadar tepkisiz kalmasını beklemediğimden sordum hemen. "Ağlamam umurunda değil mi?" Ağladığımdan sesim kısık ve çatlak çıkmıştı. Chanyeol elindeki oyuncağı bırakıp az da olsa benimle ilgilendi. "Birisi ağladığı zaman onu görmezden gelirsin, bu sayede kendiliğinden susar."

"Hayır, gözlerinden öpmelisin ki bir daha ağlamasın." Onun dediğine karşı hemen bir inkarda bulunmuş, belki gözlerimden öper diye ağlamaya devam etmiştim. O sıralar kim olsa gözlerimden öpmesini isterdim, onu sevdiğimi anladığım sahne tam olarak burası değil yani, yanlış anlamayın. Bir de sesli ağlıyordum bilerek, bıkardı belki sesimden. "Ben hiç öyle bir susturma yöntemi görmedim ki ama."

"Annem her ağladığımda gözlerimden öper." Hıçkırıklarımın arasında zar zor konuştuğumu hatırlıyorum. Chanyeol hemen bana itiraz etmek için ağzını açmıştı. "Annem her ağladığımda beni görmezden gelir, bu yüzden ağlamıyorum."

"Çok kötüymüş ama bu!" Bu sefer de Chanyeol için ağlamıştım. Küçükken biraz ağlakmışım galiba, her şeye de ağlamışım. Chanyeol dayanamayıp hafif gelmişti bana doğru. Küçük, kiraz dudaklarını büzüp bana doğru yaklaştığında öpeceğini tahmin edip susmuş, gözlerimi kapatarak öpmesini beklemiştim.