DİRİLİŞ (Zombiler)

BÖLÜM 46

Sezon finaline son iki bölüm ❣️✨✨
Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen ❣️✨✨

Havalandırmanın içindeki  beni görünce bağırdı ve bağırmasıyla koridordan daha çok sesler yükseldi.
Onlarca zombi kapıyı açmak için kapıyı kırmaya çalışıyor du.
"Sen benim Sera'm değilsin."diyip Sera'nın zombiye dönüşen bedenine ateş ettim.
Kafasına sıkmamla bedeni arkaya doğru düşüp yığıldı.
"Seraaa...."diye acı inlemeler ağzımdan çıkıyordu. Cansız bedenine bakıyordum Rex'in cansız bedeninin yanındaydı.
İkisinin ruhları beraber di şimdi.
"Neden Seraa, neden beni yalnız bıraktın, ben ne yapacam şimdi tek başıma? Beni neden yalnız bıraktın?"deliler gibi ağlıyor ve Sera'nın cansız bedenine bakarak neden diye konuşuyordum.
Kapıdan gelen seslere daha fazla dayanamayıp , çantamı sırtıma atarak havalandırmada yürümeye başladım.
Dizlerim üzerinde ameliyathanenin havalandırmasından koridora doğru gitmemle ameliyathanenin kapısı kırıldı.

Dizlerim üzerinde ses çıkarmamaya özen göstererek havalandırma da yürüyordum.
Çatı kısmına çıkmam gerekiyordu.
Hem ağlıyor hemde dizlerimin üzerinde yürüyordum.
Üçüncü kattın havalandırmasından yürüyorken ara ara zombilerin üzerinden geçip onları görüyordum ve ses çıkarmadan dördüncü kata çıkabilmiştim.
Dördüncü kattaki zombiler diğer kattaki zombiler gibi çok değildi ama her yerdeydiler.
Dördüncü kattaki havalandırmadan çatıya çıkacakken zombilerin sesini duymamla durdum.
Çatıda da vardılar lânet olasılar.
Sessiz adımlarla bir kaç adım geriye atarak zorda olsa oturur pozisyona geçebildim.
Havalandırmadan çıkmak için sabahı bekleyecektim.

Sırıl sıklam olan gözlerimin arasından Sera aklıma gelince daha çok ağlamaya başladım.
"Sera..."diye benim bile zor duyacağım sesler çıkıyordu dudaklarımdan.
Sera kendini intihar etmişti resmen.
Rex öldüğü için oda orda kalıp ona saldırmasına izin verdi.
Sera sen Rex'le mücadele ediyorken bende seninle ediyordum. Beni tek başıma bırakman haksızlık olmadı mı Seraa?
Ben senden güç alıyorken sen neden böyle yaptın Sera?
En yakın arkadaşım ,kardeşim,ailem dediğim kişi Sera neden beni yalnız bıraktın.
Gözyaşlarım çeneme varmadan ardı ardına gözyaşları dökülüyor du gözlerimden.
Ses çıkarmıyordum ve tek yaptığım beynimin içinde "Neden Sera,Neden?"diye düşünüp ağlıyordum.
Gözlerimden çıkan yaşlar bir süre sonra gözlerimi yakmaya başladı ama yine de duramıyordum.
Göz kapaklarımı kırpamıyordum çünkü iki saattir ağlayan gözlerim açılmakta zorlanıyordu.
Ağrıyan gözlerim ve yorgunluktan ölen bedenim uykuya dalıyordu bilincim benden uzaklaşıyordu ama hala ağlıyor Sera ve Rex'i düşünüyordum.
Daha fazla dayanamayan bilincim benden uzaklaşıp bedenim uykuya daldı ama uykudayken bile ağladığımı hissediyordum.

Ne kadar uyudum , ne kadardır bu havalandırmanın içindeydim bilmiyorum ama  gözlerim hala kapalıydı.
Sesler geliyordu , bir demire vurma sesleri ve hırlama sesleri. Zombiler,
diyince zihnim şişmiş ve ağrıyan gözlerim açıldı.
Etrafıma bakındığımda bir kaç metre gerimde olan havalandırma kapağına vuruyorlardı.
Kokumu hissetmişlerdi.
O yöne bakmayı kesip çatı katına doğru yürümeye başladım.
Çıplak dizlerimin üzerine yürürken tahriş oluyordu ve acıyordular.
Saat kaçtı bilmiyorum ama etraf aydınlanmaya başlıyordu sanki.

Dizlerim üzerinde çatı katına yürüyorken zombiler de altımda havalandırma'ya vuruyorlardı.
Çatı kısmına geldiğimde zombiler vardı ,
daha güneş doğmamıştı. Sadece etraf biraz aydınlanmıştı ama birazdan doğacaktı diye düşünüp çatıya çıkan kısımda güneşin doğmasını bekledim.
Havalandırma da oturmamın hemen bir kaç dakika ardından oturduğum kısma vurmaya başladılar.
Sizi lânet olası şeyler daha ne istiyorsunuz benden.
Onlardan uzaklaşmak için bir kaç adım daha öteye gittim ama onlarda hemen altıma geçip havalandırma'ya vurmaya başladılar tekrar.
Geriye baktığımda az önce vurdukları yer bükülmüştü resmen, burda daha fazla kalamazdım.
Çatı katına doğru yürüyüp dışarı çıkmak için havaalandırma kapağına vurmaya başladığımda  bir kaç zombi havalandırma kapağının önüne gelip vurmaya başladı.