Siyah Beyaz Hayat

Son adım

Korku eziklikmidir; yoksa insanların gereksiz bir duygusumu. Korku saçmalıktır, kimseden korkmamalısın kendinden korktuğun kadar. Eğer korkmazdan kazanırsın.

Bölüm şarkısı: Aşk Yasal Cinayet
Şakıcı: Emir Can İğrek

Çok uzun bir süre düşünmüştüm. Kendi içimde sayısızca kez savaştım, bazılarınca galip geldim, bazılarında ise mağlup oldum. Ama savaştım, korkmadım.

Annemi affetmek için defalarca kez savaştım. Çünkü yorulmuştum, göz yaşı dökmekten, çaresizce beklemekten. Bıkmış durumdaydım.

Her zaman savaşamazdık bazen kabullenmek gerekirdi. Bazen susmak gerekirdi.

Bende öyle yaprım. Sustum, savaşmaktan vazgeçtim. Ben şimdi bu eve gelerek ilk adımı atmıştım. Ben giderdim onu affetiğmi söylerdim. Ama o kendini söyliceklerimden sonra affedebilecekmi.

Elimi biraz tedirginlik birazda endişeyle zile doğru götürdüm ve bastım. Bakıslarım yanı başımda duran demire döndü. Hep yanımdaydı bir an olsun yalnız bırakmadı. Şimdide yanımda olduğnu bir kez daha belli etmek istercesine elini parmaklarımın arasından geçirdi ve sıkıca tuttu.

Birkaç saniye bakısmanın ardından kapı açıldı. Ellerimizi asla ayırmayarak bakışlarımızı kapıya doğru çevirdik. Annem ve Serdar bey vardı. Biz buraya gelirken iremi arayıp diğerlerinede haber vermiştik, onlarda geliceklerdi. Bu konuşmayı hayatımda olan herkes duysun istiyodum.

Annem şaşkınlıkla bize bakıyodu. Son konuşmadan sonra asla geliceğmizi düşünmüyodu. Ben bile hala buraya geldiğime inanamıyodum.

"Girebilirmiyiz." Diye oldukça sakin bir sesle sordum. Bağırmaktan da yorulmuştum.

Annem hemen kendini toparladı ve hafifçe gülümseyerek kapıdan geri çekildi. "Tabi gelin." Demirle ellerimizi ayırmadan beraber eve girdik.

Daha önce geldiğimizde gördüğüm salona doğru yürüdük ve koltuğa demirle beraber ellerimizi bir saniye bile ayırmadan oturduk.

Annem ve Serdar beyde karşımızdaki ikili koltuklara yan yana oturdu ve pür dikkat bize bakıyolardı. Annemin bakısları elime doğru kaydı ama bişey söyleyemedi.

"Evet sevgililiyiz." Dedim sessizliği bozarak. Sormaya yüzü yoktu bu yüzden ben söylemek istemiştim.

"Çok sevindim." Dedi annem gülümsemeye devam ederek.

Koca bir sessizliğe bürünmüş evi zil sesi bozmuştu. Annem kalkıcakken ben demirin elini istemeye istemeye çektim ve ayağa kalktım.

"Sen otur ben bakıcam." Dedim ve hızlı adımlarla kapıyo doğru yürüdüm ve kapıyı açtım. Üçününde bakısları bendeydi.

"Kızım noldu bizi alel acale buraya çağırdın bişeymi oldu."

"Bişey olmadı hadi içeri geçin." İrem konuşmak için ağzını açıcakken.

"İrem, geçin içeri anlıcaksınız." Pes ederek hepsi içeri geçti.

Hep beraber salonu gittik. Diğerleride İrem ve batu demirin yanına oturdu, Berkay ve korayda tekli koltukara oturdu. Ben ise salonun basında herkesin beni görebileceği bir şekilde ayakta duruyodum.

"Şimdi söyliceklerimi herkes iyi dinlesin. Bu konuşmayı ilk ve son kez yapıcam." Dedim ve derin bir nefes aldım. Herkes pür dikkat beni dinliyodu. Hepsinin gözlerinin içine tek tek baktım. Bakışlarım demirde durduğunda bana güven dolu bakıslar yolluyodu. Bu beni dahada cesaretlendirdi ve boğazımı temizleyip konuşmaya başladım.