Thorns

Chapter 22

Hindi ko alam kung ilang araw o linggo na ang nakalipas, pero alam ko sa sarili ko sinasayang ko lang ang bawat pagkakataon para sabihin kay Jackson ang dapat kung sabihin. Gustong sabihin na pero may nagsasabi na sa akin na huwag muna... na masyado pang maaga para sabihin.

Hindi naman siguro magkakaroon ng problema? May iilan naman ako kilala na maayos pa rin naman kahit magkalayo ng lugar?

Long distance relationship? I don't even know if we are in a relationship... yet.

I looked at him while he was busy talking about his day. We are both walking along the side road; there aren't many people anymore, kaunti na lang ang mga nakakasalubong namin. We just had finished dinner, and he wanted us to pass the time while walking and freely holding hands, not thinking about who would see. Kahit malamig ang binubugang hangin, mainit naman ang pakiramdam ko dahil sa mainit niyang palad.

Hindi ko rin alam kung nakikinig ba ako sa sinasabi niya dahil nakatingin lang ako ng mabuti sa mukha niya, nilalagay sa memorya ang bawat linya, hugis na meron sa mukha niya. Kung paano siya ngumiti sabay ang pagkislap ng mga mata, ang makakapal nitong kilay, ang pag kunot ng noo, kung paano ang pag galaw ng panga kapag minsan naiinis siya.

I wonder what his reaction was when I told him that I am leaving?

He laughed and looked at me, I saw how his eyes softened when he caught me looking at him.

"What is it?" malambing niyang tanong, kinagat ko ang pang ibabang labi para pigilan ang pag iinit sa gilid ng mga mata.

I'm weird. Why am I being emotional when I'm just looking at him?

"Wala."

"Pagod ka na kakalakad?"

Kung puwede lang sabihin na hindi pa, hindi pa ako pagod. Gusto ko pa maglakad ng maglakad, makinig sa mga walang katapusang kuwento, tsismis na meron siya, mga biro na minsan hindi naman nakakatawa, hindi ako magsasawang pakinggan lahat iyon basta lang mas matagal ko pa siya makasama ngayong gabi.

I looked at the corner in the end with the pedestrian lane; when we cross there, we will walk to the train station. Today is Friday, and he will take me on the train to Dad's house. He will not send me directly home because he still needs to go back on campus.

"Tapos ano pa nangyari?" I lied so that he could continue talking and walking.

Dumaan ang malamig na hangin kaya napahigpit ang paghawak ko sa kamay niya. Nagpatuloy ulit siya sa pagdaldal sa iilang bagay kahit na ang ilan doon hindi ko maintindihan.

Napahinto kami pareho sa gilid ng pedestrian lane habang hinihintay sa timer.

"What are your plans after graduation?" nakakunot ang noo sa biglaan kong pagtatanong.

"Nilagay na nila ako na coach para sa mga freshmen soccer team, maybe after graduation I will start working with them. Bakit?" sa taong katulad niya na hindi na problema para sa kaniya kung anong gagawin pagkatapos ng college, dahil halata namang kaya niyang abutin lahat ng gusto niya. Pero mas pinili pa rin ang pinakagusto niyang gawin, at yung ang pangarap niya.

"Huh?"

"Bakit mo natanong ulit?" so he remembered that I already asked him about his plans about graduation.

"Bawal ba magtanong?" he immediately shook his head like a puppy.

"And coach? Hindi ba may coach na kayo?"

"Mukhang mag re-retire na siya, kaya ako 'ang puwedeng ipalit nila."

Retire?

"Bakit daw?"