Thorns

Chapter 30

** Hello! This is Trisha! The writer, and if there is someone who is still reading this, thank you for staying with me up to this chapter. This is for you. **

I kept looking at my heels and leaned against a wall in front of Jackson's condominium unit. I don't know what time it is, but I know it's midnight. I shut my eyes tightly and hit my head against the wall three times to wake up from a stupid thing I did today.

Maybe because I'm drunk?

Maybe because I missed him?

Maybe because I want to yell at him?

I just wanted to get the things I left, so I approached the door. I know the password of his unit, and if I'm lucky that he's not here or sleeping, I can get the things without seeing each other.

As I type his six digits of his password, the door opened and I saw Jackson near the sofa, standing in his obvious shocked expression, distressed, and lacking sleep because of the eye bags he had.

Oh, I forgot... he's a light sleeper.

Bago pa man ako makaatras at magsisi sa ginawa, mabilis kinain ang mga hakbang niya papunta sa akin at niyakap ako ng mahigpit. Ng mahigpit, na para bang ayaw na akong pakawalan, ayaw na akong bitawan. I heard his whimper as he buried his face in my neck. His tight grip, his shaking hands.

Rinig na rinig ko ang sigawan at pag aaway ng isip at puso ko. Na nagsasabi na itulak siya at dumiretso sa kuwarto, kuhanin ang mga gamit at umalis na. Nagsasabi naman ang kabila na yakapin ko siya pabalik, hawakan siya ng mahigpit, na kahit ngayong gabi lang, kahit ngayon lang, gusto ko makalimutan lahat.

"I-I'm sorry I wake you. Pumunta lang ako rito para kuhanin ang mga gamit ko."

Hindi siya sumagot, mas lalo lang niya ako niyakap. Tinignan ko ang paligid at halos makalat ang nadatnan ko, mga nagkalat na kumot at unan sa sahig at sofa, mga ilang basong basag sa kusina, mga walang laman na bote sa side table.

"Roseanne, I'm sorry—"

"Don't." kalmado kong sinabi kahit nanginginig ang buo kong puso, sumisigaw na gusto ulit mahulog. Kumawala ako sa pagyakap, at ilang segundo pa lang ang nakalipas, agad nangulila ang buo kong katawan sa kaniya.

"Hindi ako pumunta rito para marinig ang mga dahilan mo. Nandito ako para kuhanin ang mga gamit ko."

"Sabihin mo kung ano ang puwede kong gawin, kung ano ang puwede kong magawa, para kuhanin mo lang ako ulit, gagawin ko ang lahat, Roseanne, pakiusap..." he said with a tears in his eyes as he kneel down and hugged my thighs.

Once again, the great Jackson Louis Alcantara who's also known as the famous only son, the heir, and the only successor of one of the richest man in the world, his father He did not hesitate to lower himself, to someone like me—begging, pleading.

My tears streamed down my cheeks.

"Tanggapin mo ulit ako... gagawin ko ang lahat, ang lahat lahat, tanggapin mo lang ako." as tear fall from my eyes as Jackson broke down in front of me, on his bended knees, vulnerable state, weak and crying. Gusto kong ihaplos ang mga kamay ko sa kaniya, ang patahanin siya para makatulog na.

Sa mga ganitong oras, mas gugustuhin kong mamanhid ang buong puso at pati ang pisikal na katawan. Ayoko ng lumuha ng paulit ulit, ayoko ng makaramdam ng sakit. Pero dahil galit sa akin ang mundo, mas gusto nitong piliin na pahirapan ako.

"If only you knew, I really want to forgive you, Jack. I want to forget everything. I just want to love you... pero ang hirap kasi hindi ko alam kung paano ka paniniwalaan ulit... kaya huwag mo akong pilitin." Dahil bibigay ako, hindi ako magdadalawang isip na bumalik sa'yo.