"...අට්ඨච පුග්ගල ධම්ම දසාතෙ
සංඝමිමං සරණත්ථ මුපේමි"
ඡත්ත මානවක ගාථා ඉවර වෙන්නත් කලින් මං කොටකලිසමට පින් දීලා බාටා දෙකට වැඳලා ගාලා කඩාගෙන පන්තියෙන් එළියට පැනගත්තෙ බැද්දට දුවන්න තියෙන හදිස්සියට... කවුද අනේ ගාථා ඉවර වෙනකන් පන්තියේ වැඳන් ඉන්නෙ! අනේ අපිටනම් නෑනෙ ඕවා! එක හමාරනම් එක හමාර!
"රංගේ! යමන් ඕයි උබලට වෙරළු කඩන්ට ඕන්නැද්ද!" මටත් කලින් ගේට්ටුවෙනුත් පිට පැනලා හිටපු බණ්ඩෙට මං අත වැනුවා ඕං... බණ්ඩෙ කිව්වට නම කල්හාර බණ්ඩාර ලු... ගමේ එවුං ලේසි පාසුවට බණ්ඩෙ කිව්වට... මයෙ පණ කෙන්දෙන් ඉතුරු බාගෙ වගේ තමා ඕකා... කලා කරලත් කරුමෙට මේ අවුරුද්දෙ අපි දෙන්නා පන්ති දෙකකට වැටිලනෙ! මෙව්වනම් දෙයියොම බලාගන්නෝන...
අපෙ ඉස්කෝලෙ නම් ඉන්නෙ කිරිකොක්කු නෙවෙයි, මඩ කොක්කු තමා... ආ නෑ නෑ, ඔය කියනකොටම එන්නෙ ඉස්කෝලෙ දිස්නෙ ගහන කිරි කොකා...
මහ නිලමෙගෙ පොඩි පුත්‍ර රත්නෙ නෙව ඔය... අපිට කොයින්ද එච්චර සුබාවක්! සුදට සුදේ දිස්නෙ ගහනවා මයෙ අම්මේ ඕකා... ඉඳලා හිටලා නෙවේ විසිහතර පැයම ඇත්තට!
සුදු ෂර්ට් එක ඇඳන් දිග සුදු කලිසමත් ඇඳලා කළු මේස්වලට කළු සපත්තු දැම්මාම කොහොමදැ මේකගෙ ලස්සන ඈ... ඒ මදිවට පපුව මැද්දෙ දිලිසෙන්ට ගහපු ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක බැජ් එක! මේකානම් හෙනම වාසනාවන්තයා... අපෙ අම්මනම් කියන්නෙම මහෞෂධ කුමාරයා බෙහෙත් මුලක් අතේ අරන් ඉපදුණා වගේලු... පොඩි නිලමෙ ඇත්තො රත්තරන් පුරවාපු කළයක් අතේ අරන්ලු ඉපදිලා ඉන්නෙ!
ඇත්තට වෙලාවක ඕකගෙන් අහන්ටෝන රන් කළයක් ඇච්චා කාලෙ කොහොම උස්සන් හිටියද කියලා...
පෙනේද! පෙනේද! ගාල කඩාගෙන එන හරක් වගේ හැසිරෙන අපේ කාණ්ඩෙ නෙවේනෙ පොඩි නිලමෙ ඇත්තො! ගමනත් සන්සුන්... මූණත් සන්සුන්.... වචනත් සන්සුන්... හැබැයි මං දැකලා නෑ ඕකා ආත්මෙකට හිනා වෙනවා ඕං සත්තයි... ඉටි රූපෙ වගේ මූණක් දීලා දෙයියො මේකට හැලි වඳුරෙක්ගෙ වගේ හිනාවක් දීලද දන්නෑ බැරිවෙලාවත්! ඒක වෙන්ටැතිනෙ ඔය හිනා වෙන්නෙවත් නැත්තෙ... මේවනම් දෙයියොම බලාගන්න ඕන!
YOU ARE READING
ලන්දේ උකුල උඩ | Sinhala BL
General Fictionපොඩි නිලමෙ තරම් ආදරණීය මනුස්සයෙක් මට කවදාවත්ම මුණගැහිලා නෑ... මට විශ්වාසයි, කවදාවත් මට තවත් ඒ තරම් ආදරණීය හදවතක් මුණගැහෙන්නෙත් නෑ... කල්හාර මල් පාට නෑ කිව්වට, ඉබේටම පිපිලා, ඉබේටම පරවෙලා යනවා කිව්වට, කැලේ පිපුණ මලක් වුණ මට ජීවත් වෙන්න හුස්ම දුන්නෙ පස...
