උබ මනාපද ම්ම්? මගේ නාත්?"
"......"
මට ඒ කියපු වෙලේ ඉඳන් වෙන මොකවත්ම ඇහුණෙ නෑ... දැනුණෙ නෑ... පෙනුණෙ නෑ....
තනිකරම... තනිකරම මං උන්නෙ හිස් ලෝකෙක... නිලමෙගෙ අන්තිම වචන ටික විතරක්ම ඔලුව ඇතුළෙ දෝංකාර දෙන හිස් ලෝකෙක...
මොන ජාතියේ හීනයක්ද මේ? ඇත්තටම නිදාගෙන ඇහැරෙන්න බැරුව ඉන්න හීනයක්ද?
නිලමෙ මගෙන් අහන්නෙ...-
නෑ! නෑ වෙන්න බෑ දෙයියනේ වෙන්න බෑ!
"නාත්!"
"නාත්!"
"උබට ඇහෙනවද නාත්?"
මට ආයෙම නිලමෙගෙ කටහඬ ඈතින් ඇහෙන්න පටන් ගත්තේ මගේ ඔලුව ඒ ලොකු ම ලොකු පටලැවිල්ලෙ හිරවෙලා ඉන්නකොට...
මේක හරියට මන්දක් වගේ... කැලේ සතෙක්ට බැඳපු මන්දකට අහුවුණොත් මොකෝ, උට ආයෙ ගැලවෙන්ට පුළුවනි කියලද?
මටත් ඒ සෙතේමයි! මං වෙනම ලෝකෙක හිරවෙලා... දැන් ගැලවෙන්ට බෑ දෙයියො මට!
ඒ එක්කම මං ගැස්සිලා වගේ ආපහු හරි සිහියට ආවෙ කාගෙ නමුත් අතක් මගෙ උරහිසක් උඩින් තියවෙද්දි....
මේක හීනයක්ද?
මං දෙතුන් පාරක්ම ඇහිපිය ගැහුවා... ඒත් මං ඉස්සරහා උන්නෙ නිලමෙ ම තමා... එහෙනං ඒක හීනෙකුත් නෙවෙයි නං?
"මං මේ වගේ දෙයක් උබට එක පාරට කියන්ට හිතුවෙ නෑ බං... උබ අකමැති නම් මං කියපු දේ ඔය කනෙන් ඇහුවා වගේ අනිත් කනෙන් එළියට දාපන්... ඒත්,"
නිලමෙ කතා කළේ මට... ඔව් ඇත්තටම මට... ඒ කියන්නෙ සිද්ධ වුණ දේවල් එකක්වත් හීනයක් නෙවෙයි... ගල් තලාව උඩ යන්තමට තියෙන රස්නෙ පවා මට දැනෙනවා...
ඒත් මං කළේ ආයෙම ඇහිපියක්වත් ගහන්න කරදර නොවී නිලමෙ දිහා ම බලන් උන්නු එක...
"උබ කැමතිනං තව කල් ඇරන් මට කියපන්... කවදා වුණත් කමන්නෑ... මුළු ජීවිත කාලෙටම වුණත් මට ඉඳියහැකි... උබ මගෙ ඇස් මානෙ ඉන්නකොට වුණත් නැති කොට වුණත්... උබෙන් උත්තරයක් ලැබෙන්නෙ කවදටද, අන්න එදා වෙනකන්ම මං බලන් ඉන්නම්"
YOU ARE READING
ලන්දේ උකුල උඩ | Sinhala BL
General Fictionපොඩි නිලමෙ තරම් ආදරණීය මනුස්සයෙක් මට කවදාවත්ම මුණගැහිලා නෑ... මට විශ්වාසයි, කවදාවත් මට තවත් ඒ තරම් ආදරණීය හදවතක් මුණගැහෙන්නෙත් නෑ... කල්හාර මල් පාට නෑ කිව්වට, ඉබේටම පිපිලා, ඉබේටම පරවෙලා යනවා කිව්වට, කැලේ පිපුණ මලක් වුණ මට ජීවත් වෙන්න හුස්ම දුන්නෙ පස...
