අහිංසක රංගයාගෙ... ඒ කියන්නෙ මේ මගේ කකුල ඉතින් දෙයියනේ කියලා හොඳ වෙන්ට සෑහෙන දවසක් ගියා නෙව... එහෙමයි කියලා නිලමෙ මාව ජිම් එකට එක්කන් යන එක නතර කළෙත් නෑ... භාසුරු සර් කිව්වලු ගෙදරට වෙලා හිටියොත් මං කම්මැලි වෙන විත්තිය... ඒකත් හැබෑව ගෙදර ඉන්ට ගියාම එපා වෙනවා ඕං!
ඇයි අර අහුවෙන අහුවෙන තැන දුවලා දුවලා ම මට එක තැනක එක විදිහකට ඉන්ට බැරි පණු ගායක් හැදිලා දැං... බලාපල්ලකො අර ගල් ප්ලාස්ටරේ දාපු දා ඉඳන් මං බලන් උන්නෙ ඕක ගලවන්නෙ කවදද කියලා...
ඇති යන්තං පෙරේදා ඒක ගැලෙව්වා... මාර නිදහසක් දැනෙන්නෙ... ඇයි දෙයියෝ හරිහමන් විදිහකට ඇලේ පැනලා දියබුං ගහන්ටවත් බැරි වුණා නෙව...
ඔය ඔක්කෝමත් හරි පහුගිය දවස් කීපෙට විපර්යාස ගොඩයි... අභය නිලමෙ අවුරුදු නිවාඩුව ඉවර කරලා ආයෙ කැම්පස් ගිහින් නුවර... අනේ මන්දා අභය නිලමෙ ඉන්න තාක් මාව බලන්ට ආවත් එක්කන්... ඇවිත් මොකක් හරි විහිළුවක් තහළුවක් කොරලා යනවා... අනෙක් අතට අපෙ මල්ලිත් එක්ක හරි කුළුපග වෙලානෙ අභය නිලමෙ... ඒකත් දැන් ඕං මූණ කුණ්ඩහට්ටියක් කරගෙන ඉන්නවා නිලමෙ ගියැයි කියලා...
ඒකට අප්පේ පසඳුල් පොඩි නිලමෙනෙ බලන්ටෝන! සතියට දවස් තුන ගානෙ ආවෙ හැමදාම උදේට ජිම් එකට එක්කං යන්ට කියලා... වෙනදටත් සෙනසුරාදා ඉරිදා ඔහොම යන එක තමා මං... ඒත් ඉතින් නිවාඩු කාලෙ කියලා මේං වෙනසක්... මං ඉතින් බෑ කිව්වෙත් නෑ... ගෙදරට වෙලා ඉන්නෙක කෝමත් එපා වෙනවනෙ...
ඒ ගිය වෙලේ ඉඳන් නිලමෙ වෙනදටනං එහෙ නුවර තියෙන ඔෆිස්වල වැඩ බලන්ට යනවා කියලා යනවා... මේ දවස් ටිකේ එහෙම ගියෙත් නෑ... නිවාඩුවක් දැම්මයි කියන්නෙ... අනික ඉතින් හැමදාම යන්ට ඕන නැල්ලු... ඒකත් ඇත්ත! තමන්ගෙම බිස්නස්වල වැඩ බලන්ට හැමදාම යන්නෙ මොකටදැ!
ඉතින් ඔන්න උදේම රංග කොලුවා එක්ක ජිම් එකට යන නිලමෙ දවල් වෙද්දි රංග කොලුවත් ඇදගෙන දවල් කෑමට යනවා... ඉන් පස්සෙ භාසුරු සර්ගෙ උපදෙස් ටක්කෙටම අහලා වැඩියෙන් මාලු පිනියි අඩුවෙන් බතුයි ගිල්ලවලා කකුල හොඳවෙන්ට කියලා දෙන බෙහෙතුත් පොවලා මාව ගෙදර එක්ක එනවා...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ලන්දේ උකුල උඩ | Sinhala BL
Genel Kurguපොඩි නිලමෙ තරම් ආදරණීය මනුස්සයෙක් මට කවදාවත්ම මුණගැහිලා නෑ... මට විශ්වාසයි, කවදාවත් මට තවත් ඒ තරම් ආදරණීය හදවතක් මුණගැහෙන්නෙත් නෑ... කල්හාර මල් පාට නෑ කිව්වට, ඉබේටම පිපිලා, ඉබේටම පරවෙලා යනවා කිව්වට, කැලේ පිපුණ මලක් වුණ මට ජීවත් වෙන්න හුස්ම දුන්නෙ පස...
