KILIÇHAN ( HÜKÜMDAR SERİSİ 3)

•27•

İyi okumalar.

| BÖLÜM ŞARKISI |

Yıldız Usmonova  - seni severdim

••••••••••

AYŞİN AKSAY

Derler ki bazı çiçekler bazı topraklara ait olamazdı . İnsanın ruhu da böyleydi , hissetmediği yerde barınmaya gücü yoktu.

Küçüklüğümden beri duygusuz bir çocuk gibi yetiştirilmek istendim. Bazı geceler aç kalmayı öğrettiler bazı akşamlar verdikleri ilaçlara bana kendimi unutturdular.

Ayşin kimdi ? Hiç bir zaman yüreğim de bu cevabı bulamadım. Aklım hep o aileye aitti.
Yaşa derlerse yaşardım. Sus derlerse susardım.

Benim bir seçme hakkım yoktu ne derlerse yaptım. Ölmen gerek dediklerin de bile sessizce boyun eğimlerim vardı benim ?

Ne için kurtulacaktım ki ? Beni kim umursamayacaktı ? Ölsem arkamdan ağlayanları bile bulamazdım ki ben ?

Yalnızdım işte hep olduğum gibi tektim bu hayatta , daha kundakta ki bebekken anne sütü içemeden hayatın ilk tekmesini yemiş insandım.

Babam dediğim adam çocukluğumu görmezden gelerek elime silah tutuşturdu. Oysa kalem tutmak değil miydi çocuk olmak ? Oyun oynamak , kahkaha atmak , sevilmek değil miydi ?

Peki beni neden sevmedin baba ? Annem bir tecavüz çocuğu olarak doğduğum için benden nefret etti . Peki sen baba ? Zorla o kadına dokup rahmini yuva ettiğin kızı neden sevmedin?

Ya beni neden sevmediniz ? Annem babam sevmemiş sen niye sevmedin abi ? Neden o kadınla birlik olup bana deli damgası yapıştırdın ? Neden o ilaçların en ağrını almamı sağlayıp kliniğe yatırmalarına göz yumdun ?

Hayatım hep nedenleri sorgulayarak geçirdim. Hiç birinin de cevabını bulamadım ? Bu ailenin kanlı geçmişi aynıydı. Güç için kendi kanından olanları ezmek soyların da vardı.

Şimdi önünde durduğum bu üç mezar da yatanları unutmadım. Bana yapılan zulümleri , çocukken çektiğim işkenceleri , bir kez olsun sevilmemeyi unutmadım. Unutamadım.

Bende koca bir yara bıraktılar . O yarayı öyle bir kanattım ki canım bile bana acımıştı. Sırtıma aldığım her darbeyle çığlık çığlığa ağladımı bilirdim.

Sonra büyüdüm. Büyüyünce işkenceleri daha da fazlalaştı ama vazgeçmedim. Bu sefer acımı öfkeye vurdum o da bana intikamı verdi.

Kim ailesini canice öldürmek isterdi ki ? Ben istemezdim ama yaşadıklarım gördüklerim duyduklarım beni buna zorlayan her şey onların yüzündendi.

Pişman mıydım ?

"Hayır" sessiz fısıltımla toprakla kaplı mezarlara baktığım da kulağım da küçük ayşinin çektiği işkenceler yüzünden attığı çığlıklar vardı.

"Asla pişman değildim. Bir daha olsa bir daha canlarını alırdım" içim de ki kin asla dinmeyecekti.
İsterlerse bana kötü desinler umrumda değil benim yaşadığım hayatı yaşasalar kendilerini kaybederlerdi.