The Coldest Moon

Chapter 4

KATHERINE

Agad kong ipinarada ang dala kong Tesla Roadster nang makarating ako sa Crystal's Corporation.

Tinanggal ko mula sa tenga ko ang suot kong ear buds at inilagay ito sa bag ko bago buksan ang pintuan ng kotse ko.

Pagbaba ko ng kotse ay tinignan ko muna ang repleskyon ko sa salamin ng sasakyan at isinuot ang butterfly sunglasses.

Damn! Ang init talaga sa Pilipinas!

It's been a year since I last came here. Ayoko talagang pumupunta rito pero hindi ako makatanggi dahil sa isang taong araw-araw akong kinukulit na bisitahin siya.

I took a moment to gaze at the massive building in front of me, and then I took a deep breath before making my way into the lobby.

"Good morning Miss Kath" The guard greeted me when I arrived at the entrance.

"Morning" I gave a short response without even looking at him."

Dire-diretsong akong nag lakad papunta sa elevator. Pansin ko rin ang tinginan ng mga nakaka salubong ko pero ipinagwawalang bahala ko lamang.

Mga marites!

Pag bukas ng elevator ay bumungad sa akin ang mga empleyado na nag dadaldalan at may bakas na gulat sa mukha nung makita nila ako. Nanatili akong naka tayo sa labas hanggang sa ibinaba ko ng bahagya ang salamin ko.

"Out" I simply said with my cold voice.

In just a few seconds, they quickly exited the elevator. I just smirked and put my glasses back on before entering the elevator.

Pag-kapasok ko sa elevator ay kita ko parin ang takot sa mga mukha ng empleyado ng gusaling ito. Hindi ko na pinansin at pinindot ko ang pang labing tatlong palapag. Nung sumara na ang pintuan ay napasandal ako.

Ganun ba ako ka impakta sa paningin nila?

Hindi ko rin kasi alam kung bakit ang sungit ko pag ibang tao na ang kaharap ko. Sa mga kaibigan ko naman sanay na raw sila na ganito ako.

Maybe nahihirapan lang akong magtiwala sa mga tao gawa na rin ng mga nakikita kong nangyayari sa paligid ko.

It's tiring to be kind in this world, especially when there are many abusive people.

I'm one of the Miranda's heiress kaya marami ring lalaking lumalapit sa akin para makuha ang  atensyon ko. And it's so annoying.

Kilala ang pamilya namin bilang isang respetadong pamilya kaya ganun nalang rin ang dahilan kung bakit masyado kaming takaw atensyon sa mga tao.

But I'm not like my family, I hate attention.

Isang tao lang ang gusto kong makuha ang atensyon, yun ay ang taong imposibleng maging akin.

It's okay, parang kagat lang ng dinasour.

Pagka-bukas ng elevator ay agad akong nag-lakad papunta sa office ng taong sadya ko sa kumpanyang ito.

"Where is she?" Tanong ko sa isang babae na nasa labas ng office. I think she's the secretary.

"Nasa loob po Ma'am, kanina pa po kayo hinihintay." Sagot niya habang nakatingin sa baba.

Pangit ba yung mata ko para hindi nila tignan?

I'm getting annoyed with this people dahil sa tuwing kinakausap ko sila ay hindi man lang nila ako magawang tignan sa mata.

I can't see any reason para mailang sila sa mata ko. My eyes are blue, it's comforting and captivating.

Gosh!