Στο κλουβί της αγάπης

Το ποιο όμορφο χωριό

Λ- Είσαι δικός μου...

Ε- Μμμμ....αχ...

Λ- Και θα είσαι για πάντα!

Ε- Καπετάνιεεε....

Λ- Ξανά πες το...

Ε- Καπε...τανιεε....

Λ- Θα με κάνεις να σου ρίξω για 8η φορά  έναν γύρω...

Ε- Αχχ... Όχι.. Σε παρακαλώ... Δεν, δεν νιώθω τα πόδια μου...

Λ- Καλό αυτό...

Αφού τελείωσαν και οι δυο ξαπλώσαν εξαντλημένοι στο κρεβάτι αγκαλιά.

Λ- Είσαι χαρούμενος;

Ε- Πολύ!

Λ- Έχω μια ιδέα, θες να πάμε να φάμε και μετά να σε πάω σε ένα χωριό ποιο κάτω;

Ε- Στο χωριό.. Δεν θα έχουν θέμα;

Λ- Όχι... Με γνωρίζουν, συγκεκριμένα εκεί μεγάλωσα, να σου γνωρίσω και την νονα μου.

Ε- Δεν νομίζω ότι θα ήταν καλή ιδέα... Και αν δεν με συμπαθήσει;

Λ- Η κυρά Ντάλια συμπαθεί όλους τους ανθρώπους εκτός από τους αυτοκράτορες και τους βασιλιάδες γιατί πιστεύει ότι αυτοί ζούνε μια ζωη μέσα στα λουσα και ο λαός πεινάει.

Ε- Δεν έχει άδικο σε αυτό.

Λ- Είδες; μια χαρά
θα τα πάτε, μην αγχώνεσαι, μήλο;

Ε- Μπα...

Λ- Ερεν...

Ε- Εντάξει θα φάω ένα.

Λ- Έτσι μπράβο.

Αφού φάγανε σταμάτησαν ακριβώς μπροστά σε ένα χωριό λιγάκι κρυμμένο πίσω από κάτι βράχια.

Το χωριό ήταν τόσο όμορφο, ποιο όμορφο από το χωριό του ερεν αλλα αυτό δεν τον έκανε να μην το αγαπάει το ίδιο, τα σπιτάκια ήταν καλά χτισμένα συμμετρικά και υπήρχε μια πολύ καθαρή λευκή εκκλησία στην μέση του χωριού περιτριγυρίζμενη από χρωματιστά λουλούδια.

Ο καπετάν λέβι τον οδήγησε σε ένα τεράστιο κίτρινο σπίτι σκεπασμένο με κόκκινα τριαντάφυλλα παντού, μια τεράστια αυλή και μια κυρία κάπου στα 60 με ένα κίτρινο φόρεμα με ροζ λουλούδια και ένα κίτρινο ποτιστηρη στο χέρι.